Η προκλητική ανοχή της πολιτείας και η δημοκρατία που εξελίσσεται σε ασυδοσία

Η πανδημία του κορωνοϊού στη χώρα μας βρίσκεται σε οριακό σημείο. Από την απόλυτη απώλεια του ελέγχου της κατάστασης μέχρι την αισθητή βελτίωσή της και την επάνοδο του αριθμού των κρουσμάτων σε πτωτική πορεία, μας χωρίζει μια πολύ λεπτή γραμμή, τα πράγματα κινούνται σε εύθραυστες ισορροπίες, εντελώς οριακά.
 
Στο νοσοκομείο αναφοράς οι ασθενείς που νοσηλεύονται αυξάνονται μέρα με τη μέρα, το σύστημα υγείας πιέζεται όσο ποτέ άλλοτε και ο κίνδυνος να μην αντέξει σε περίπτωση που η πανδημία δεν περιοριστεί το αμέσως επόμενο διάστημα, αλλά αντιθέτως ξεφύγει ακόμη περισσότερο, φαντάζει ορατός όσο ποτέ άλλοτε. Την ίδια ώρα, ο εφιάλτης επιδείνωσης των οικονομικών δεδομένων εκατοντάδων επιχειρήσεων και χιλιάδων συμπολιτών μας επανεμφανίζεται απειλητικά, καθώς τα μέτρα που ήδη λαμβάνονται και αυτά που ενδεχομένως ληφθούν απ’ εδώ και πέρα, σε περίπτωση που αποτύχουμε ως πολιτεία και ως κοινωνία να τιθασεύσουμε τον κορωνοϊό, θα έχουν εκ των πραγμάτων και εκ της φύσεως τους οδυνηρές παρενέργειες.
 
Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό που φαίνεται να διαμορφώνεται, θα ανέμενε κανείς από το σύνολο της κυπριακής κοινωνίας υψηλό αίσθημα ευθύνης και υπευθυνότητας, θα περίμενε κανείς πως θα στεκόμασταν συνολικά ως κοινωνία στο ύψος των περιστάσεων και θα αντιλαμβανόμασταν πως οι δυσκολίες που σήμερα αντιμετωπίζουμε λόγω των όποιων μέτρων και περιορισμών εφαρμόζονται, θα μοιάζουν ασήμαντες και μικρές μπροστά σε αυτές που θα βρούμε μπροστά μας και θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον, αν η πανδημία προσλάβει την τροπή που όλοι απευχόμαστε.  
 
Χθες το βράδυ στη Λεμεσό, παρακολουθήσαμε σκηνές απείρου κάλλους, ξετυλίχθηκε μπροστά μας για μια ακόμη φορά το μέγεθος της ανευθυνότητας και της εγωκεντρικής προσέγγισης από την οποία σε διάφορα ζητήματα καθοδηγείται και κατευθύνεται η συμπεριφορά μερίδας συμπολιτών μας. Δεν θα σταθούμε στα επεισόδια που έγιναν και στον εξευτελισμό της Αστυνομίας μας από μια χούφτα ατόμων, κυρίως όπως αποδεικνύεται ανηλίκων, δεν θα σταθούμε στους τραυματισμούς που υπήρξαν και στο γεγονός ότι πολύ εύκολα θα μπορούσαμε σήμερα να θρηνούσαμε θύματα.
 
Θα σταθούμε στο βασικό γεγονός που αποτέλεσε το έναυσμα, ή το άλλοθι αν προτιμάτε, για τα όσα στη συνέχεια διαδραματίστηκαν. Θα σταθούμε στην πρωτοβουλία και την φαεινή ιδέα κάποιων να διοργανώσουν την εκδήλωση διαμαρτυρίας στον Εναέριο, στο συνωστισμό ενός τόσο μεγάλου αριθμού πολιτών, χωρίς μάσκες, χωρίς αποστάσεις, χωρίς την τήρηση κανενός μέτρου που υποτίθεται πρέπει να λαμβάνουμε για προστασία από τον κορωνοϊό. Και πώς να λάμβαναν άλλωστε μέτρα, όταν ο σκοπός της εκδήλωσής τους ήταν ακριβώς να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους προς αυτά, όταν πολλοί από τους παρευρισκόμενους δεν πιστεύουν καν πως υπάρχει ο ιός. Και όλα αυτά πού; Σε μια πόλη όπου η πανδημία βρίσκεται σε έξαρση, σε μια πόλη η οποία υποφέρει και δεινοπαθεί λόγω του κορωνοϊού.   
 
Θα σταθούμε λοιπόν όχι στα πιο πάνω, αλλά στην προκλητική ανοχή που το κράτος επιδεικνύει έναντι τέτοιων πρωτοβουλιών και εκδηλώσεων, θα σταθούμε στο αίσθημα δυσφορίας και αγανάκτησης που η ανοχή αυτή προκαλεί στον υπόλοιπο πληθυσμό. Ένα πληθυσμό που συμμορφώνεται, που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών, που αγωνία για την υγεία, τη δική του και των αγαπημένων του προσώπων, που με προσωπικές θυσίες κάνει τα πάντα, όλα όσα οι ειδικοί προτείνουν, ώστε να τεθεί επιτέλους φραγμός στην επέλαση της πανδημίας.
 
Ναι, έχουμε δημοκρατία, ναι έχει σαφώς ο καθένας το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει και να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Όμως όταν αυτό γίνεται με τρόπο ο οποίος θέτει σε κίνδυνο και καταπατεί ανθρώπινα δικαιώματα άλλων(όπως π.χ. της υγείας), όταν αυτό γίνεται κατά παράβαση διαταγμάτων που όλος ο υπόλοιπος κόσμος πιστά εφαρμόζει-και όταν εντοπιστεί να μην τα εφαρμόζει αναγκάζεται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη-,τότε αυτό δεν είναι δημοκρατία, αλλά καθίσταται ασυδοσία, μετατρέπεται σε αδικία. Μια αδικία και ασυδοσία που εκτρέφεται και μεγαλώνει ως απόρροια ακριβώς της ανοχής που η πολιτεία επιδεικνύει απέναντι σε τέτοιες προσεγγίσεις και κατ’ επέκταση εκδηλώσεις, υπό την επίκληση του επιχειρήματος περί δημοκρατικών δικαιωμάτων.
 
Το ερώτημα που αναφύεται και που όλοι οι νομοταγείς πολίτες περιμένουν από το κράτος ν’ απαντήσει συναφώς, έγκειται στο κατά πόσο δημοκρατικά ή ανθρώπινα δικαιώματα έχουν μόνο οι αρνητές του κορωνοϊού, αν οι αντιλήψεις και οι πεποιθήσεις τους, αποτελούν συνάμα και άλλοθι για να λειτουργούν κατά το δοκούν και όπως τους…καπνίσει. Και ας μην μας τεθεί ως αντεπιχείρημα το ερώτημα τι το κράτος θα μπορούσε ή μπορεί να πράξει, γιατί η απάντηση είναι εκεί, ξεκάθαρη και διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή προς υλοποίηση.
 
Ένα ευνομούμενο κράτος έχει την υποχρέωση και επιβάλλεται χωρίς εκπτώσεις να προστατεύει τους πολίτες του. Αυτή τη στιγμή δείχνει πως, είτε αδυνατεί είτε δεν θέλει να το πράξει. Ό,τι από τα δύο και να συμβαίνει, η ουσία παραμένει πως καμιά δικαιολογία δεν υπάρχει για την προκλητική ανοχή της πολιτείας, η οποία θα έπρεπε σε τέτοιες στιγμές να αποδεικνύει όσο ποτέ άλλοτε πως είναι πραγματικά, χωρίς εξαιρέσεις, ευνομούμενη. Και πως οι αποφάσεις που λαμβάνει και εφαρμόζει δεν αφορούν μόνο τους νομοταγείς, αλλά πολύ περισσότερο όλους όσοι θεωρούν πως μπορούν να είναι κράτος εν κράτει, πως ένεκα της αντιδραστικότητας τους έχουν το ακαταλόγιστο…

 

• Εννέα εντάλματα, πέντε ένστολοι τραυματίες και ζημιές σε οχήματα-Εικόνες ντροπής
• Εκατοντάδες διαμαρτυρόμενοι, ελάχιστες καταγγελίες…
• BINTEO: Άγρια επεισόδια σε διαμαρτυρία ενάντια των μέτρων-Φωτοβολίδες, φωτιές και πετροπόλεμος
• «Κουκούλες, μολότοφ, πέτρες, φωτοβολίδες δεν αντιμετωπίζουν ούτε διαφθορά, ούτε πανδημία»