«Έπρεπε να ζήσω... Δεν είχα επιλογές, παρά μονό το πρόσταγμα το δικό σου και το χρέος της μάνας»

«Έπρεπε να ζήσω... δεν είχα επιλογές, παρά μονό το πρόσταγμα το δικό́ σου και το χρέος της μάνας...! Πάλεψα.... έπεσα... ξαναέπεσα.... ματώθηκα.... ξαναπατήθηκα..... έπαιξα θέατρο.... υποκρίθηκα.... προσποιήθηκα... δεν με έπαιρνε ξέρεις ... έπρεπε πάντα να στέκομαι όρθια.... μη με δουν τα παιδιά μας και δειλιάσουν.... μην με δουν να πέφτω και τρομάξουν πάλι....!
 
Δεν ήμουνα άνθρωπος δεν είχα το δικαίωμα να είμαι, παρά βράχος ακλόνητος και λιμάνι για να αράζουν και να τα ξεγελαω πως τάχα δεν τρέχει και τίποτα.... πως όλα τα μπορώ.... πως για όλα έχω μια λύση..... πως τάχα μπορώ να σταθώ και στο δικό σου ρόλο.....».
 
Με αυτά τα λόγια, η γυναίκα του συγκυβερνήτη του μοιραίου αεροσκάφους της «Ήλιος», θυμάται τη μαύρη εκείνη ημέρα, που άλλαξε για πάντα τη ζωή της.
 
Η Σοφία Χαραλάμπους, μέσα από ένα γράμμα προς τους ουρανούς, θυμάται τις δυσκολίες που πέρασε όλα αυτά τα δεκαπέντε χρόνια και συγκλονίζει, ενώ τονίζει πως έσφιξε τα δόντια, ανασκουμπώθηκε και έπρεπε να ζήσει.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Το μεγαλείο της κόρης του συγκυβερνήτη της Helios: Δεν κατηγορώ κανένα
 
Αυτούσιο το γράμμα της γυναίκας τους Πάμπου Χαραλάμπους:
«Άρχισε κιόλας να χαράζει.... και με βρήκε και φέτος το ξημέρωμα καθισμένη σε μια καρεκλά, να ατενίζω την ιδία θάλασσα, που ατένιζα πριν 15 χρόνια την ίδια μέρα, χωρίς τίποτα να μου προμήνυε το κακό́, που θα μαύριζε την ψυχή́ και το σπιτικό́ μας.
 
Με βρήκε ξημέρωμα σήμερα, να μετράω 15 χρόνια από́ τότε που έφυγες και με άφησες να περιμένω να γυρίσεις.... μονό που δεν ξαναγύρισες ποτέ́ πια....!
 
Έφυγες εκείνο το πρωί́ χωρίς ούτε και ένα γεια...!
 
Με άφησες μόνη και απροστάτευτη στο έλεος του Θεού και τον ανθρώπων και στη φωλιά μας, που με τόσα και τόσα φτιάξαμε μαζί, τέσσερα τρομαγμένα μικρά παιδάκια.
 
Έγιναν πολλά από τότε ξέρεις αγαπημένε μου...... τα βλέπεις άλλωστε από εκεί ψηλά.....!
 
Συγκλονισμένη από το χαμό σου και την ταυτόχρονη σοβαρή δοκιμασία της υγείας μου, ανασηκώθηκα με κόπο, έσφιξα τα δόντια και ανασκουμπώθηκα....!
 
Έπρεπε να ζήσω... δεν είχα επιλογές, πάρα μόνο το πρόσταγμα το δικό σου και το χρέος της μάνας...! Πάλεψα.... έπεσα... ξαναέπεσα.... ματώθηκα.... ξαναπατήθηκα..... έπαιξα θέατρο.... υποκρίθηκα.... προσποιήθηκα... δεν με έπαιρνε ξέρεις ... έπρεπε πάντα να στέκομαι όρθια.... μη με δουν τα παιδιά μας και δειλιάσουν.... μην με δουν να πέφτω και τρομάξουν πάλι....!
 
Δεν ήμουνα άνθρωπος δεν είχα το δικαίωμα να είμαι, παρά βράχος ακλόνητος και λιμάνι για να αράζουν και να τα ξεγελαω πως τάχα δεν τρέχει και τίποτα.... πως όλα τα μπορώ.... πως για όλα έχω μια λύση..... πως τάχα μπορώ να σταθώ και στο δικό σου ρόλο.....!
 
Μέ μόνη συντροφιά μου, την έγνοια των παιδιών μας..... πέρασαν τα χρόνια... σε ένα αγώνα σκληρό με λίγες χαρές μα και κάμποσες πικρές.... μέσα από τα οποία λάθη μου.....
 
Έκρυβα τον πόνο μου και έτρεχα πάντα μπροστά , να τους ανοίξω τον δρόμο... να απομακρύνω τα αγκάθια από την στρατα τους, οσπου δυναμωσαν οι τραυματισμενες φτερούγες τους... οσπου σιγά σιγά περνουν ένα ένα τον δικό τους δρόμο.....!
 
Μόνη έγνοια μου, η ζωή τους να έχει μόνο λουλούδια....και ο Θεός να φωτίζει τα μονοπάτια της ζωής τους. Τι άλλο να θέλει εξάλλου μια μάνα που ήταν και πατέρας συνάμα;
 
Αυτά στην δική τους πορεία και εγώ σε ένα παράλληλο δρόμο.... δύσκολο.. .. σκληρό μοναχικό γεμάτος από την αδιαφορία του κόσμου.... κάποιες φορές και των πολύ δικών μας ανθρώπων.... γιατί όχι... που ξεχασμένοι και αυτοί μέσα στα δικά τους βάσανα και δοκιμασίες δεν είναι κοντά σου τες στιγμές που λυγίζεις και κλονίζεσαι.
 
Μόνο που μια μάνα δεν είναι μόνο αυτό είναι ταυτόχρονα και γυναίκα..... και άνθρωπος.
 
Τι δύσκολο και το φετινό χάραμα.... το ίδιο δυσβάσταχτο συναίσθημα, ο ίδιος ασήκωτο πόνος.
 
Και εγώ να περιμένω καθισμένη στην ίδια καρέκλα.... να χάνομαι βλέποντας την ίδια θάλασσα, γυρίζοντας το βλέμμα στον ουρανό και να σε περίμενω ακόμα...!
 
Η μόνη διαφορά.... τα παιδιά μεγάλωσαν.... πέταξαν με τα δικά τους φτερά στο δικό τους ταξίδι της ζωής. Και εγώ.... μια γυναίκα στο δικό της μοναχικό κόσμο... να σε περίμενω μια ζωή με μια άδεια αγκαλια.... και μια φωλιά.... άδεια....».