«Η μεγαλύτερη τιμωρία, η στέρηση του μωρού μου… Δεν ήμουν στο πρώτο του ποίημα»

07:17 - 24 Δεκεμβρίου 2019

POLICE REPORTER Police Αφιερώματα

«Η μεγαλύτερη τιμωρία για μένα είναι ότι είμαι μακριά από το παιδί μου. Ναι, στερούμαι την ελευθερία μου, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι στερούμαι το μωρό μου… Στερήθηκα πάρα πολλές στιγμές με το μωρό μου. Τα γενέθλια του, τη γιορτή του στο σχολείο… Σήμερα είναι η Χριστουγεννιάτικη του γιορτή… Δεν ήμουν στο πρώτο ποίημα του μωρού μου… Δεν ήμουν όταν έπαιξε για πρώτη φορά θέατρο. Αλλά σίγουρα θα είμαι δίπλα του για όλα τα επόμενα χρόνια. Δεν μου λείπει τίποτε άλλο. Μου λείπει το παιδί μου. Τέτοιες μέρες θα πηγαίναμε με το μωρό μου στον παιδότοπο, θα πηγαίναμε περίπατο σε στολισμένους δρόμους, θα πηγαίναμε στο θέατρο… Αυτά τα μικρά, μικρά εγώ δεν θα τα ζήσω φέτος...»

Αυτά είναι τα λόγια της Ελπίδας… Έτσι συμφωνήσαμε να την λέω. Εξάλλου δεν έχει σημασία αν τη λένε Μαρία, Άντρη, Ελπίδα… Δεν είχε σημασία αν είναι μια από τις «διάσημες» των Κεντρικών Φυλακών… Σημασία έχει πως πρόκειται για μια μάνα που βρέθηκε πίσω από τα σίδερα για οικονομικής φύσεως αδίκημα. Για μια μάνα που νόμιζε πως η ευτυχία ήταν αλλού, μα όταν πέρασε το κατώφλι των Κεντρικών Φυλακών και βρέθηκε κλεισμένη σε ένα κελί, κατάλαβε, τι πραγματικά είναι η ευτυχία… Και σίγουρα όχι στα λεφτά και πώς θα κερδίσει περισσότερα… Αλλά στις απλές και καθημερινές στιγμές της ζωής. Και δη περισσότερο στην αγκαλιά του παιδιού της που δεν μπορεί να αντικατασταθεί, ούτε με ένα. ούτε με πέντε, ούτε με εκατό πέντε εκατομμύρια. Είναι και κάποια πράγματα στη ζωή που δεν εξαγοράζονται…

Η Ελπίδα βρέθηκε πίσω από τα σίδερα ανήμερα των γενεθλίων της. Μεγάλη Πέμπτη της επιβλήθηκε η ποινή. Ήταν κάτι που περίμενε και ήθελε, αφού για εκείνη ήταν ένα γερό χαστούκι που θα την σταματούσε από την κατρακύλα. Η χειρότερη, όμως τιμωρία της ήταν ότι θα έμενε μακριά από το ανήλικο παιδί της. Και φέτος τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά, τόσο για την Ελπίδα, όσο και για το γιο της, αφού για πρώτη φορά θα τα περάσουν χωριστά.

«Μόλις ήρθα και μου είχαν επιβάλει την ποινή μου, ήταν Πάσχα. Μου επέβαλαν ποινή Μεγάλη Πέμπτη. Ένιωθα πως σταυρώθηκα… Με είχε ρίξει… Τώρα τα Χριστούγεννα με βρίσκουν πιο ήρεμη. Έπρεπε να έρθω φυλακή. Η απόφαση του Δικαστηρίου ήταν η σωστή. Επιβαλλόταν να έρθω φυλακή. Έπρεπε να έρθω, να βρω τον εαυτό μου, να σωφρονιστώ… Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα μακριά από το παιδί μου. Αν και ήμουν μέσα το Πάσχα, τα Χριστούγεννα είναι πιο έντονα. Είναι η όλη εορταστική ατμόσφαιρα, που στολίζεις το δέντρο… Για μένα το σημαντικό είναι που ξέρω ότι περνά καλά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό να το ξέρω... Σίγουρα όμως οι ημέρες των Χριστουγέννων είναι δύσκολες. Για κάθε άνθρωπο που ζει μακριά από την οικογένεια του. Η μεγαλύτερη ποινή για μια μάνα είναι να στερηθεί το παιδί της... Οι συνθήκες εδώ, είναι καλές και τις γιορτές γίνονται εκδηλώσεις και νιώθεις πιο καλά. Υπάρχουν πολλές δραστηριότητες που μπορείς να κάνεις και να εκμεταλλευτείς τον χρόνο και να παρακολουθήσεις διάφορα μαθήματα που υπάρχουν. Κυρίως όμως, κάνεις την αυτοκριτική σου. Να πεις ναι το έκανα, ναι φταίω. Πρώτα, πρώτα για να διορθώσεις κάτι πρέπει να παραδεχθείς ότι το έκανες».

«Αθώα δεν ήρθα…»

Με την Ελπίδα είχαμε καθίσει στο κελί της, στην πτέρυγα 3 των Κεντρικών Φυλακών. Από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα, τα μάτια της έλεγαν πολλά. Ήταν χαμογελαστή, φιλόξενη και δεν φοβόταν να μοιραστεί μαζί μας τη δική της ιστορία. Ήθελε να μας μιλήσει, ήθελε να στείλει τα δικά της μηνύματα. Ένιωσα πως ήθελε να ακουστεί η ψυχή της και πως πλέον νιώθει περήφανη που κατάφερε να ορθοποδήσει. «Ελάτε περάστε μέσα», μας είπε, φέρνοντας καρέκλες να καθίσουμε στο κελί της. «Αυτός εδώ είναι ο γιος μου» μας είπε, δείχνοντάς τις φωτογραφίες του που ήταν κολλημένες στην ντουλάπα του κελιού της.

Κι όσο μιλούσαμε, τόσο πιο πολύ ένιωθα πως αυτός ο άνθρωπος που έβλεπα απέναντι μου και άκουγα τη δική του ιστορία, θα βγει πιο δυνατός από τη φυλακή. Μα το σημαντικότερο κατάλαβε πως τα χρήματα δεν είναι πάνω από όλα. Η Ελπίδα χάθηκε στο δρόμο. Έπεσε. Μα το σημαντικό είναι ότι κατάφερε να σηκωθεί. Όχι για αυτή. Αλλά για το παιδί της που την έχει ανάγκη.

«Ομολογώ ότι φεύγω σοφότερη από τις φυλακές. Μπαίνοντας στην φυλακή αναθεώρησα πάρα πολλά πράγματα. Τα βρήκα με τον εαυτό μου… Ντράπηκα τόσο πολύ για αυτό που είχα κάνει και αμέσως πήρα μια άλλη στροφή και είπα ότι από εδώ θα φύγω πιο δυνατή, πιο σοφή. Έφτασα στον πάτο, έχασα τα πάντα. Τόσο από οικονομικής απόψεως, όσο και από φίλους, συγγενείς… Τα πάντα… Γιατί τους απογοήτευσα, γιατί τους πλήγωσα… Όσο και να ντρέπομαι, θεωρώ πως όταν θα βγω έξω, δεν θα είμαι με σκυμμένο το κεφάλι, γιατί τιμωρήθηκα. Δεν μου χαρίστηκε οτιδήποτε. Όχι δεν μου χαρίστηκε, είμαι εδώ. Αυτή ήταν η τιμωρία μου και θα εκτίσω την ποινή μου με αξιοπρέπεια. Αθώα δεν ήρθα. Το είπα από την αρχή. Παραδέχθηκα ενοχή από την πρώτη στιγμή. Παραστράτησα… Έπρεπε να έρθω εδώ, αλλά δεν θα έρθω ξανά. Το εύκολο για μένα είναι να βγω και να βρω μια δουλειά και να μην βάλλω άλλους στόχους. Αλλά όχι… Τα λόγια της Διευθύντριας μας, της κ. Αριστοτέλους που μαζί με την κ. Αθηνά τους είμαι ευγνώμων γιατί πραγματικά στηρίζουν και δεν είναι μόνο λόγια, είναι πως ‘’κάθε άνθρωπος που στερείται της ελευθερίας του, δεν πρέπει να στερείται του δικαιώματος να ζει, να ονειρεύεται, να εξελίσσεται, να θέτει στόχους…’’ Και εγώ έβαλα τους δικούς μου στόχους. Και ευελπιστώ πως όταν βγω, η κοινωνία να με αποδεχθεί να μην μου κλείνουν τις πόρτες».

«Ναι πληγώθηκα και ναι ντρέπομαι»

Η Ελπίδα είχα χαρακτηριστεί από το Δικαστήριο «ευφυής», που ωστόσο χρησιμοποίησε το μυαλό και τις δυνατότητες της, με λάθος τρόπο. Η Ελπίδα εκμεταλλευομένη το χρόνο και την ευκαιρία που δίνεται στους φυλακισμένους για να σπουδάσουν, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα νομικής, τα οποία θα συνεχίσει και εκτός φυλακών μέχρι να πάρει το πτυχίο της. Γνωρίζει από τώρα και είναι συνειδητοποιημένη πως θα βρει πόρτες κλειστές, αφού κάποιοι δεν θα αποδεχθούν το γεγονός ότι πέρασε από την φυλακή. Ωστόσο δεν τα βάζει κάτω. Δεν κάνει εκπτώσεις στους στόχους της. Ονειρεύεται να πάρει πτυχίο νομικής και να επιστρέψει στα Δικαστήρια, εκεί που σύρθηκε με χειροπέδες και κάθισε στο εδώλιο του κατηγορουμένου, με άλλη όμως ιδιότητα. Αυτή του δικηγόρου.

«Εάν ρωτούσατε πριν από τρία χρόνια ποια ήμουν, θα σας έλεγαν όλοι τα καλύτερα. Εάν τους ρωτήσετε σήμερα, νομίζω δεν θα σας πούνε τα καλύτερα… Ναι πληγώθηκα και ναι ντρέπομαι, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω να ντρέπομαι και να είμαι με σκυμμένο το κεφάλι. Πρέπει να σηκωθώ. Πολλοί θα με δακτυλοδείχνουν και θα λένε πως ‘’πήγε φυλακή αυτή’’… Δεν μπορώ όμως να συνεχίσω έτσι. Τιμωρήθηκα. Δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Έγινε, τιμωρήθηκα και προχωρώ μπροστά. Έφαγα αρκετούς πάτσους. Θεωρούσα ναι πως η ευτυχία ήταν σε λάθος πράγματα. Έχω αρκετά χρόνια μπροστά μου για να θέσω γερές βάσεις, για ένα καλύτερο μέλλον. Η στήριξη της οικογένειας είναι πολύ σημαντική. Δηλαδή να εκτίεις τη ποινή σου, αλλά έξω οι δικοί σου, να σε στηρίζουν και να έρχονται να σε βλέπουν. Το ευτύχημα είναι ότι το παιδί μου είναι σε μικρή ηλικία και δεν αντιλαμβάνεται το πού βρίσκεται η μητέρα του. Προσπαθώ εδώ με τα μικρά μικρά, αγοράζοντας του μία σοκολάτα από το παντοπωλείο, να του μπλέξω κάτι… Είμαι χαρούμενη που σπουδάζω νομική. Θέλω να βρεθώ ξανά σε αυτούς τους χώρους που πήγα με τις χειροπέδες και με σκυφτό το κεφάλι. Θέλω να βρεθώ εκεί από άλλη ιδιότητα».

Και αν σε ρωτούσα ποια θα ήταν η ευχή σου για τα Χριστούγεννα ρε Ελπίδα; Την ρωτάω βλέποντας την στα μάτια, ξέροντας από πριν ποια θα ήταν η απάντηση της… «Να είμαι σύντομα στην αγκαλιά του παιδιού μου, να ζήσω αληθινές στιγμές ευτυχίας», μου απαντάει, με τα μάτια της να λένε άλλα τόσα… Και μετά από λίγη σιωπή συμπληρώνει η Ελπίδα… «Γιατί οι προηγούμενες μου στιγμές δεν ήταν αληθινής ευτυχίας. Ήταν επιφανειακής ευτυχίας… Τώρα θέλω την αληθινή ευτυχία. Αληθινό άνθρωπο σε κάνουν τα μικρά μικρά… Και να απλώνεις το χέρι σου μέχρι εκεί που φτάνει…»

*********

-Σας ευχαριστώ, καλό υπόλοιπο… Και Ελπίδα όταν θα βγεις θα πάμε για καφέ…
-Δεν νομίζω να θέλεις να πας για καφέ μαζί μου…
-Νομίζεις…
-……

********
Το λαϊκό παραμύθι «Οι τέσσερις εποχές» αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που είχε τέσσερις γιους και ήθελε να τους μάθει να μην κρίνουν τα πράγματα επιπόλαια. Με αυτόν τον σκοπό, και έναν έναν, τους έστειλε να επισκεφτούν μια αχλαδιά που βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση.

Ο πρώτος γιός έφυγε τον χειμώνα, ο δεύτερος την άνοιξη, ο τρίτος το καλοκαίρι και ο μικρότερος γιος το φθινόπωρο.

Όταν επέστρεψε ο τελευταίος από τους γιούς του, ο άντρας τους κάλεσε όλους μαζί και τους ζήτησε να περιγράψουν τι είχαν δει.

Ο πρώτος γιος ανέφερε ότι το δέντρο ήταν φρικτό, γερμένο και στραβό.

Ο δεύτερος είπε πως όχι, ήταν πηγμένο στα πράσινα μπουμπούκια και γεμάτο υποσχέσεις.

Ο τρίτος γιος δε συμφώνησε και δήλωσε ότι ήταν φορτωμένο λουλούδια, ότι είχε ένα πολύ γλυκό άρωμα και ότι φαινόταν πολύ όμορφο, πράγματι, ήταν κατά τη γνώμη του ότι πιο χαριτωμένο είχε δει ποτέ.

Ο τελευταίος από τους γιούς διαφοροποιήθηκε από τους προηγούμενους και διαβεβαίωσε ότι η αχλαδιά ήταν ώριμη και μαραινόταν από τόσον καρπό, γεμάτη ζωή και ικανοποίηση.

Τότε ο άντρας εξήγησε στους γιους του ότι όλοι είχαν δίκιο, γιατί είχαν δει μόνο μια φάση της ζωής του δέντρου ο καθένας.

Είπε και στους τέσσερις ότι δεν πρέπει να κρίνουν ένα δέντρο ή έναν άνθρωπο μόνο βλέποντας τον σε κάποια περίοδο της ζωής του, και ότι η ουσία αυτού που ήταν, δηλαδή η ευχαρίστηση, η αγαλλίαση και η αγάπη που έρχεται με τη ζωή, μπορεί να μετρηθεί μόνο στο τέλος, όταν όλες οι εποχές έχουν ήδη περάσει...

**********

«Μεγαλύτερος αντίπαλος, ο εαυτός σου. Μεγαλύτερος στόχος, να τον ξεπεράσεις και να γίνεις καλύτερος από αυτό που ήσουν χθες…». Ελπίδα, επειδή ξέρω πως θα διαβάζεις αυτό που γράφω, θα σε περιμένω για καφέ…

**********

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:

*Οι δηλώσεις λήφθηκαν μετά από Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση.

«Η μεγαλύτερη τιμωρία, η στέρηση του μωρού μου… Δεν ήμουν στο πρώτο του ποίημα»

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 4ων υπνοδ. στο Δάλι

Κατοικία 4ων υπνοδ. με σοφίτα στη Λακατάμεια

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στον Στρόβολο

Οικιστικό οικόπεδο στον Στρόβολο

Δειτε Επισης