«Δεν ήρθε ποτέ να ζητήσει συγγνώμη… Αυτό είναι το παράπονο μου»

08:06 - 25 Μαρτίου 2019

POLICE REPORTER Police Αφιερώματα

«Μάνα ηρέμησα και δεν πονάω πια, θέλω να ξέρεις πως σε βλέπω από ψηλά.
Μάνα με ζήλεψε μου είπαν ο Θεός, με πήρε δίπλα του για άγγελο κι αυτός.
Θα είμαι δίπλα σε κάθε σας στιγμή, θα σας προσέχω από εκεί πάνω όλους μαζί,
κι αν θελήσεις κάτι τώρα να μου πεις, τα μάτια σήκωσε ψηλά για να με δεις».

Αυτούς τους στοίχους ανάρτησαν στο σημείο που ο άτυχος 18χρονος Σάββας Συμεού χτυπήθηκε από όχημα, οι συγγενείς και οι φίλοι του, οι οποίοι πέντε μέρες μετά το τροχαίο δυστύχημα ντύθηκαν στα μαύρα, καθώς ο άτυχος νέος υπέκυψε στα τραύματα του και έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι που για τον ίδιο ξεκίνησε νωρίς, αφήνοντας στη μέση τα όνειρα του…

Ήταν 8 Οκτωβρίου 2015, γύρω στις 21:30… Ο 18χρονος Σάββας πήρε την μοτοσικλέτα ενός φίλου του για να πάει περίπατο. Έμελλε όμως να ήταν και ο τελευταίος, αφού η μοίρα του έστησε καρτέρι…

Στα πλαίσια του αφιερώματος του REPORTER για τις ψυχές που χάθηκαν στην άσφαλτο, η μητέρα του αδικοχαμένου Σάββα, Γιώτα Συμεού, ανοίγει την καρδιά της και μας μιλά για τον δικό της Γολγοθά.

Η καταραμένη μέρα…

«Ο Σάββας μου ήταν 18 χρονών και στις οκτώ Οκτωβρίου του 2015, ήταν στο πανηγύρι του χωρίου μας, στο Τσέρι, και ζήτησε μια μοτοσικλέτα από κάποιο φίλο του για να κάνει ένα περίπατο. Δυστυχώς την ώρα που πήρε τη μοτοσικλέτα για να πάει περίπατο, στην πορεία τον ανέκοψε ένας οδηγός, συγκρούστηκε μαζί του και καταπλακώθηκε από άλλο αυτοκίνητο. Παρέμεινε για πέντε μέρες στην Εντατική και μετά μας άφησε…

Εγώ ήμουν με δύο από τα υπόλοιπα τρία παιδιά μου στο πανηγύρι, γιατί ο σύζυγος μου είχε ένα κατάστημα εκεί και γύρω στις εννέα επέστρεψα στο σπίτι. Στις 22:30 έβαλα τα παιδιά να κοιμηθούν. Πήγα και εγώ να ξαπλώσω και πήρα τηλεφώνημα από την κόρη της αδελφής μου, η οποία μου είπε ότι ο Σάββας μου είχε ένα ατύχημα με τη μοτοσικλέτα. Εγώ εκείνη την ώρα ένιωσα πανικό, έτρεξα να πάω νοσοκομείο, δεν ήξερα τι έγινε, πόσο σοβαρά ήταν και στη συνέχεια πήρα τον σύζυγο μου να τον ενημερώσω και πήγα νοσοκομείο.

Έχω άλλα τρία παιδιά. Ο μεγαλύτερος γιος μου είχε ενημερωθεί από προηγουμένως και βρισκόταν στο νοσοκομείο, ενώ εγώ ενημέρωσα τα άλλα δύο μας παιδιά την επόμενη μέρα. Δεν αντιλήφθηκαν πόσο σοβαρό ήταν.

Στις πέντε μέρες όταν έφυγε ο γιος μου, τα παιδιά μας ήταν στο σχολείο και έπρεπε εγώ με το σύζυγο μου να τους το πούμε. Τότε ήταν έντεκα χρονών το κορίτσι και εννέα το αγόρι. Ήταν πολύ δύσκολο να τους πεις ότι έφυγε ο αδελφός τους. Ειδικά η κόρη μου αντέδρασε, είπε ένα “γιατί” και έφυγε με κλάματα στα μάτια».

«Ότι χειρότερο στον κόσμο…»

«Είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον. Οι άλλοι άνθρωποι νομίζουν ότι με τον καιρό το ξεπερνάς. Είτε μάνα αν είσαι, είτε πατέρας, είτε αδελφός. Αλλά δεν ισχύει αυτό, είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο.

Άλλαξε πάρα πολύ η ζωή μας. Είχαμε πάρα πολλά προβλήματα, ήρθαν τα πάνω κάτω. Από τη μια θρηνείς το χαμό του παιδιού σου, από την άλλη σκέφτεσαι ότι έχεις άλλα παιδιά. Υπήρχαν φορές που ήσουν στα κάτω σου, όμως εμένα προσωπικά μου έδιναν δύναμη τα δύο μικρότερα παιδιά μου και πάντα τα βάζω μπροστά για να μου δώσουν δύναμη να συνεχίσω. Όσο και να πονώ εγώ, πρέπει να είμαι δίπλα στα παιδιά μου και να κρύβω τον πόνο.

Αυτά τα παιδιά είναι ο λόγος που στάθηκα και στέκομαι στα πόδια μου μέχρι σήμερα, παρότι πέρασα μια αρρώστια πριν να χάσω τον Σάββα μου, μια αρρώστια που επανήλθε αλλά παλεύω για εκείνα τα μωρά. Είναι το μόνο μου στήριγμα».

«Δεν ήρθε ποτέ να μου ζητήσει συγνώμη ο οδηγός…»

«Ξεκίνησε η δίκη μετά από ένα χρόνο και ήμουν σε κάθε δικάσιμο παρούσα, αλλά δυστυχώς αθωώθηκε και είναι το μεγάλο μου παράπονο. Κρίθηκε αθώος. Μόλις το άκουσα δεν το περίμενα πως θα αθωωνόταν. Περίμενα ότι, επειδή τα γεγονότα ήταν φανερά γιατί του ανέκοψε το δρόμο, ότι θα καταδικαζόταν, αλλά νομίζω ότι είχε κάνει λάθη και η Αστυνομία.

Δεν μίλησα ποτέ με τον οδηγό. Όταν έγινε το τροχαίο είχε έρθει στο νοσοκομείο μαζί με τη μητέρα του και ήταν η πρώτη φορά που τον είδα. Μετά τον έβλεπα στο Δικαστήριο. Δεν ήρθε ποτέ να ζητήσει συγγνώμη, δεν έδειξε μεταμέλεια και αυτό είναι το παράπονο μου. Για αυτόν τον άνθρωπο νιώθω άσχημα συναισθήματα. Δεν έδειξε ποτέ μεταμέλεια, ούτε ότι λυπάται. Αν ερχόταν πλέον να ζητήσει συγγνώμη, δεν ξέρω τι θα έκανα.

Την πρώτη μέρα όταν έγινε το τροχαίο και ήρθε στο νοσοκομείο, είπα ξέρω ότι δεν το ήθελε, αλλά στη συνέχεια όταν είδα τον τρόπο του και την αντιμετώπιση, νομίζω ότι δεν μπορώ να τον συγχωρέσω».

«Δεν πιστεύω στη δικαιοσύνη…»

«Όταν ακούω για ένα θανατηφόρο, πάντα νιώθω το ίδιο. Είναι σαν χάνω ξανά, κάθε φορά, το παιδί μου. Έρχονται όλες εκείνες οι στιγμές στο μυαλό μου και νιώθω πάντα το ίδιο. Σκέφτομαι ότι τη μάνα που νιώθει εκείνη την ώρα το ίδιο που ένιωθα εγώ.

Αν οι νόμοι ήταν πιο αυστηροί ίσως να μην υπήρχαν τόσα τροχαία. Παράλληλα όμως πιστεύω ότι και η δικαιοσύνη δεν είναι δίκαιη. Δύο χρόνια που πέρασα στα Δικαστήρια, πίστευα ότι θα επιβαλλόταν μια ποινή, όμως επειδή αυτό δεν έγινε δεν πιστεύω πλέον στη δικαιοσύνη.

Το μήνυμα που θέλω να στείλω στους νέους που οδηγούν μοτοσικλέτες, είναι να φορούν κράνος τους, αφού αυτό πολλές φορές σώζει ζωές. Είναι κρίμα οι γονείς και τα αδέλφια που τους περιμένουν να επιστρέψουν στο σπίτι. Όσον αφορά τους οδηγούς, να είναι πιο προσεχτικοί και να σέβονται τους μοτοσικλετιστές, οι οποίοι πολλές φορές αγνοούν τους μοτοσικλετιστές».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

«Δεν ήρθε ποτέ να ζητήσει συγγνώμη… Αυτό είναι το παράπονο μου»

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 4ων υπνοδ. στο Δάλι

Κατοικία 3ων υπνοδ. στο Γέρι

Οικιστικό κτίριο στην Αγλαντζιά

Οικιστικό οικόπεδο στον Στρόβολο

Δειτε Επισης