«Η ζωή μου σταμάτησε με την τελευταία αναπνοή του παιδιού μου…»

07:47 - 23 Μαρτίου 2019

POLICE REPORTER ΠΡΟΣΩΠΑ Police Αφιερώματα

Είναι από τα ρεπορτάζ που δεν ξέρεις τι να γράψεις… Είναι από τις συνεντεύξεις που δεν χρειάζεται να πεις κάτι περισσότερο… Δεν χρειάζεται να σχολιάσεις, να εξηγήσεις… Τα λόγια μιας χαροκαμένης μάνας που έχασε το παιδί της, επισκιάζουν κάθε σου λέξη, που μοιάζει να είναι περιττή. Διαβάζεις και αυτό που σκέφτεσαι είναι ότι και η σιωπή, απάντηση είναι…

Τα θανατηφόρα δυστυχήματα αποτελούν γάγγραινα για την κυπριακή κοινωνία. Γονείς, νέοι, παιδιά, ηλικιωμένοι, σβήνουν στην άσφαλτο. Βλέπετε ότι ο Μολώχ της ασφάλτου δεν κάνει διακρίσεις…

Είμαι της άποψης ότι το πιο σκληρό πράγμα είναι όταν μια μάνα χάνει το παιδί της. Είμαι της άποψης ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές, μα είμαι και της άποψης ότι αυτός ο πόνος δεν μπορεί να γιατρευτεί, αλλά μέρα παρά μέρα, γίνεται όλο και πιο οδυνηρός.

Είναι απόγευμα Τετάρτης… Αρχίζω και διαβάζω τη συνέντευξη της κ. Δέσπως Φαίδωνος που μας παραχώρησε στα πλαίσια ενός ενθέτου που θελήσαμε να κάνουμε για τις μητέρες παιδιών που χάθηκαν στην άσφαλτο, τις οποίες ενώνει ένα πράγμα… Ο πόνος για το χαμό των παιδιών τους…

Αρκετές μητέρες εξιστορούν στον REPORTER το δικό τους Γολγοθά. Ένα Γολγοθά που κανένας γονιός δεν θα ήθελε να περάσει… Μέσα από το δικό τους πόνο στέλνουν τα πιο ηχηρά μηνύματα στην κοινωνία και σε όλους τους οδηγούς.

Διαβάζοντας τη συνέντευξη της κ. Φαίδωνος, που έχασε την κόρη της τόσο άδικα σε τροχαίο δυστύχημα, σε ηλικία 21 ετών, ένιωσα τον πόνο της σε κάθε της λέξη… Ένιωσα «περιττή» στο να γράψω οτιδήποτε που να συνοδεύει τη συνέντευξή της… Ένιωσα όμως αυτό που είπε πως νιώθει… «Όταν ακούω για ένα θανατηφόρο νοιώθω έντονα να τρέξω σε αυτούς τους ανθρώπους, να τους δώσω μια αγκαλιά…»

Η καταραμένη μέρα…

«Το δυστύχημα έγινε 24 Ιουλίου 2017 στον δρόμο Κοκκινοτριμιθιάς-Λευκωσίας. Προηγήθηκε σύγκρουση με άλλο όχημα, όπου η Στέφανη εξήλθε από το αυτοκίνητο της για να διευθέτηση του ατυχήματος. Δυστυχώς όμως διερχόμενο αυτοκίνητο την παρέσυρε θανάσιμα.

Η Στέφανη μας ήταν σε ηλικία 21 ετών, φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, ένα κορίτσι γεμάτο ζωή και όνειρα. Αγαπούσε το διάβασμα, το χορό και το τραγούδι.

Μας είχε ειδοποιήσει ο γιος μας πως κάτι συμβαίνει με την Στέφανη και να τρέξουμε στο νοσοκομείο. Τρέξαμε να δούμε τι είχε συμβεί αλλά αυτό που αντικρίσαμε, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Το παιδί μας σοβαρά τραυματισμένο σε τροχαίο…. Όχι δεν είναι δυνατόν να είναι το παιδί μου. Νόμιζα πως ζούσα ένα όνειρο, πως ήταν ένα ψέμα. … Γιατί ; Γιατί Θεέ μου;

Μετά από πολλές προσπάθειες των γιατρών με εγχειρήσεις την είχαν πάρει στην εντατική όπου παρακαλούσαμε να ζήσει και να είναι καλά. Οι γιατροί δυστυχώς μας ενημέρωναν συνεχώς για την σοβαρότητα της κατάστασης της και πόσο κρίσιμα ήταν. Προσευχόμασταν όλοι με δάκρυα στα μάτια. Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί… Δυστυχώς δεν τα κατάφερε….»

«Η ζωή μου σταμάτησε με την τελευταία αναπνοή του παιδιού μου»

«Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα από το να χάνει η μάνα το παιδί της. Ο θάνατος από τροχαίο είναι πολύ σκληρός και άδικος. Ένα τροχαίο μου στέρησε ότι πιο σημαντικό είχα στην ζωή μου, το παιδί μου. Ο πόνος αφόρητος. Δεν περιγράφεται το πένθος. Διαρκεί για πάντα και η φωτιά που καίει την ψυχή δεν φεύγει με τίποτα.

Η ζωή μου σταμάτησε με την τελευταία αναπνοή του παιδιού μου. Αισθάνομαι ότι ο πόνος είναι ισόβιος, οι πληγές αγιάτρευτες και το πένθος δεν έχει όρια από τον χαμό του παιδιού μου. Η απώλεια γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο οδυνηρή, κάτι που δεν αντέχεται. Δύσκολα μπορείς να διαχειριστείς την κατάσταση, προσπαθώντας να στηρίξεις και το άλλο σου παιδί. Η ζωή μας κατάντησε να είναι προσποιητή και με μια μάσκα στο πρόσωπο να προσπαθούμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο. Κάθε λέξη, κάθε τραγούδι, κάθε σκέψη, μου θυμίζουν το παιδί μου».

«Δεν ζήτησε συγνώμη…»

«Για αυτό που μας έχει καταστρέψει την οικογένεια μας, που μας έχει καταδικάσει να ζούμε σε μια κόλαση, νοιώθω θυμό, οργή, πόνο. Θα ήταν ψέμα να πω ότι θα τον συγχωρέσω. Είναι κάτι που τουλάχιστον αυτή την στιγμή δεν μπορώ να το κάνω και ούτε στο μέλλον. Δεν είμαι Θεός να συγχωρώ.. Ακόμα και αν μου ζητούσε συγνώμη και πάλι δεν θα μπορούσα να τον συγχωρέσω, που δεν ζήτησε.

Δικαιοσύνη ζητώ και απαιτώ. Η υπόθεση βρίσκεται ενώπιον του Δικαστηρίου και πιστεύω ότι θα έχουμε μια απόφαση που θα δικαιώνει την ψυχή του παιδιού μου. Εκείνο που βλέπω και με στεναχωρεί και με προβληματίζει, είναι οι αποφάσεις των Δικαστηρίων σχετικά με τα τροχαία θανατηφόρα. Ποινές χάδι, καθόλου αποτρεπτικές και άδικες. Η νομοθεσία προβλέπει μέχρι 4 χρόνια φυλάκιση και σε καμία περίπτωση δεν είδαμε να επιβάλλεται αυτή η ποινή. Επίσης οι δίκες είναι ήδη άδικες, αφού ενώ ο θύτης έχει όλα τα δικαιώματα, τα πραγματικά θύματα δεν έχουν δικαίωμα να εκπροσωπούνται από δικηγόρο της επιλογής τους, ούτε και λόγο έχουν. Εύχομαι ότι μετά τα τελευταία σκάνδαλα με την Δικαιοσύνη τα οποία μας έχουν απογοητεύσει και η εμπιστοσύνη μας έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα, κάποια πράγματα να μπορούν να αλλάξουν προς την σωστή κατεύθυνση».

«Κάθε φορά που ακούω για ένα θανατηφόρο…»

«Κάθε φορά που ακούω θανατηφόρο στις ειδήσεις μπαίνω στην θέση των γονιών, των συγγενών των φίλων. Νιώθω τον πόνο και βρίσκομαι στην θέση τους. Κανένας δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους. Νοιώθω έντονα να τρέξω σε αυτούς τους ανθρώπους, να τους δώσω μια αγκαλιά.

Το θέμα οδικής ασφάλειας θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα σε όλες τις κυβερνήσεις. Πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία, οι ποινές να είναι πιο αυστηρές και αποτρεπτικές. Στην Αγγλία, Ιρλανδία, Ιταλία υπάρχουν αυστηρότεροι νόμοι οι οποίοι προνοούν μέχρι και ισόβια για αποτροπή θανατηφόρων.

Επίσης είναι αποδεδειγμένο πως με τις κάμερες οι οδηγοί είναι πιο προσεκτικοί . Οι αρμόδιοι φορείς πρέπει να το δουν με σοβαρότητα. Εμείς γιατί μείναμε χωρίς;;; Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε νέους στην άσφαλτο.

Θα πρέπει να γίνεται εκπαίδευση από την νεαρή ηλικία για θέματα οδικής ασφάλειας στα σχολεία. Είναι ανάγκη οι οδηγοί να γίνουμε οι ίδιοι τροχονόμοι του εαυτού μας. Θα πρέπει όλοι να οδηγούμε με ασφάλεια, συνειδητά, υπεύθυνα να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους, να τηρούμε τους κανόνες οδικής ασφάλειας.

Να σκεφτούν όλοι ότι κάποιοι τους περιμένουν στο σπίτι».

«Η ζωή μου σταμάτησε με την τελευταία αναπνοή του παιδιού μου…»

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 4ων υπνοδ. στο Δάλι

Κατοικία 4ων υπνοδ. με σοφίτα στη Λακατάμεια

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στον Στρόβολο

Οικιστικό οικόπεδο στον Στρόβολο

Δειτε Επισης