Ο νεότερος Κύπριος λειτουργός κηδειών περιγράφει τη δουλειά του στο ΡΕΠΟΡΤΕΡ

Όλοι έχουμε πάει σε κηδείες. Ακόμη κι αν δεν μας ήταν καθόλου ευχάριστο να βρεθούμε ξαφνικά σε μια εκκλησία ή σε ένα κοιμητήριο με μαυροφορεμένα και γεμάτα θλίψη πρόσωπα, όλοι μας έχουμε χάσει κάποιον που θελήσαμε να αποχαιρετήσουμε στην τελευταία του κατοικία.

Οι εικόνες της μαύρης νεκροφόρας που οδηγεί τον νεκρό στην εκκλησία και το κοιμητήριο, των λουλουδιών ή του τάφου που κάποιος πρέπει να ανοίξει, όσο μακάβριες κι αν φαίνονται, δεν παύουν να είναι μέσα στη ζωή μας, όπως επίσης και οι άνθρωποι που τις δύσκολες εκείνες ώρες θα αναλάβουν να διεκπεραιώσουν αυτό το κομμάτι.

Λέγονται λειτουργοί κηδειών… Ένα επάγγελμα, που ακόμη κι αν στο άκουσμά του κάποιοι αισθάνονται αμήχανα ή περίεργα, δεν παύει να είναι απαραίτητο αφού η φυσική εξέλιξη της ζωής δεν μας εξασφαλίζει ότι θα ζούμε για πάντα. Κάποιοι ίσως να νομίζουν ότι αυτό το επάγγελμα ασκείται από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Κι όμως, αρκετοί νέοι άνθρωποι είναι λειτουργοί κηδειών και δεν έχουν κανένα λόγο να ντρέπονται γι αυτό.

Ανάμεσά τους και ο 27χρονος Tommys Παντελή, ο οποίος σε συνέντευξή του στο Ρεπόρτερ μιλά γι’ αυτό το… δύσκολο αλλά χρήσιμο επάγγελμα.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό το επάγγελμα;

Άρχισα τυχαία, από ένα «αστείο» αυτή τη δουλειά. Με κάλεσε ο ανιψιός μου που έχει γραφείο κηδειών (G&P MELAS), να πάω στο γραφείο του γιατί με ήθελε. Μου είπε ότι ήθελε τη βοήθεια μου για να μεταφέρω ένα νεκρό την επόμενη ημέρα και να κάνω την κηδεία. Μετά άρχισα να τον βοηθώ μέχρι που έγινε συνήθεια και ακολούθως αφού παρακολούθησα κάποια σεμινάρια  άρχισα να εργάζομαι κανονικά ως λειτουργός κηδειών. 

Πώς ήταν η πρώτη φορά;

Την πρώτη φορά φοβήθηκα. Όταν μπήκαν στη νεκροφόρα και μετέφεραν τον νεκρό φοβήθηκα, ένιωθα περίεργα και διερωτόμουν από μέσα μου «παναγία μου τι κάνω;».

Σου αρέσει η δουλειά σου;

Μου αρέσει ναι αλλά δεν είναι δουλειά που κάνω. Είναι λειτούργημα. Και το κάνω με απόλυτο σεβασμό. 

Είναι ψυχοφθόρα δουλειά όμως…

Πάρα πολύ ψυχοφθόρα…  Αλλά πρέπει να είσαι δυνατός, να δίνεις δύναμη στους άλλους, στους συγγενείς και φίλους του νεκρού που έχασαν το δικό τους άνθρωπο.

Ταυτίζεσαι με τους συγγενείς; Έκλαψες; 

Κάποιες φορές είναι αναπόφευκτο… Για παράδειγμα την πρώτη φορά που έκανα την κηδεία ενώ μωρού 5 χρονών που πέθανε από καρκίνο, έκλαιγα. Αλλά επαναλαμβάνω ότι πρέπει να είσαι δυνατός. Να μπορείς να ελέγχεις τους υπόλοιπους και ότι θέλουν εκείνη τη στιγμή από εσένα να το έχουν. Γιατί «κρατάς» ένα δικό τους άνθρωπο και τον οδηγάς στην τελευταία του κατοικία και αυτοί οι άνθρωποι θα τον δουν για τελευταία φορά. Για αυτό όπως σας είπα χρειάζεται πάνω από όλα σεβασμός και το τους αντιμετωπίζεις λες και είναι ένας δικός σου άνθρωπος.

Το ποιο δύσκολο σημείο της δουλειάς σου;

Το ποιο δύσκολο σημείο είναι την ώρα της ταφής γιατί αντιλαμβάνονται οι συγγενείς πως δεν θα ξαναδούν τον άνθρωπο τους.  

Οι εμπειρίες σου από την μεταφορά των λειψάνων των ηρώων του Νοράτλας;
Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή για εμένα. Τους μετέφερα από τον Τύμβο της Μακεδονίτισσας και αεροδρόμιο Λάρνακας.  Ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής σκεφτόμουνα τις θυσίες αυτών των ανθρώπων που τελικά πήγαν χαμένες. Δεν ήταν Κύπριοι και πρόσφεραν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν, τη ζωή τους, για εμάς. Πραγματικά ήταν συγκλονιστικό….

Πώς σε αντιμετωπίζει ο κόσμος που βλέπει ότι είσαι ένας νεαρός και κάνεις αυτή τη δουλειά;

Οι περισσότεροι που λένε «καλά και μπορείς» και όταν με ρωτάνε την ηλικία μου, μου λένε μπράβο και συγχαρητήρια γιατί δεν συνηθίζεται ένας νεαρός να διαλέγει αυτό το επάγγελμα.

Άλλα αφιερώματα του ΡΕΠΟΡΤΕΡ

• Ο ΡΕΠΟΡΤΕΡ στα άδυτα των Κεντρικών φυλακών – Η ζωή και το 24ωρο ενός κατάδικου
• Οι top 10 σεσημασμένοι ισοβίτες – Το προφίλ τους και ο «πρωταθλητής» στα εγκλήματα (pics)
• Όταν τρόφιμος του ψυχιατρείου Αθαλάσσας δολοφονούσε τους «συγκατοίκους» του
• Ο «πελλός του χωρκού» Χολέτρια που σκότωσε άδικα δυο συγχωριανούς του