«Σκότωσε το μοναχογιό μου και μετά πήγε σπίτι του και κοιμήθηκε...»

Η είδηση του πρώτου νεκρού το 2007, έπειτα από τροχαίο δυστύχημα, συγκλόνισε το παγκύπριο. Για την οικογένεια όμως του Γιώργου, δεν ήταν απλά μια είδηση. Ήταν η αρχή χωρίς τέλος, ενός Γολγοθά...  

Το νήμα της ζωής του Γιώργου κόπηκε ξαφνικά όταν, ενώ ήταν πεζός, μεθυσμένος οδηγός, τον παρέσυρε στον θάνατο. Ένας νέος γεμάτος ενέργεια και όνειρα, τα οποία έμελλαν να σβήσουν με τον πιο φρικτό τρόπο στην άσφαλτο.

Μάταια η μητέρα του τον περίμενε στο σπίτι. Μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο και μετέβη στο νοσοκομείο όπου αντίκρισε τον μονάκριβο γιο της σε ένα φορείο, σκεπασμένο με ένα άσπρο σεντόνι. Προσπάθησε να του μιλήσει…

Τον έσπρωξε, τον πήρε αγκαλιά. Πίστευε ότι κοιμόταν και θα ξυπνούσε… Μα ο Γιώργος δεν ξύπνησε ποτέ!

Στα πλαίσια του αφιερώματος του REPORTER για τις ψυχές που χάθηκαν στην άσφαλτο, η μητέρα του Γιώργου Μαυρίκου, Λένα Κατελάρη, μας ανοίγει την καρδία της και μας μιλά για τον δικό της Γολγοθά.

«Παραμονή πρωτοχρονιάς. Ξημέρωνε το 2007… Ο Γιώργος, ήταν τελειόφοιτος μαθητής του Λυκείου Εθνομάρτυρα Κυπριανού Στροβόλου, το δεύτερο από τα πέντε μου παιδιά και το μοναδικό αγόρι. Ετοιμαζόταν να μπει σε αυτοκίνητο όπου θα τον έπαιρνε σπίτι του, το οποίο ήταν σταθμευμένο σε πλατύ πεζοδρόμιο στη λεωφόρο Τσερίου στο Τσέρι, του συμμαθητή του που έμενε εκεί.

Πριν προλάβει να ανοίξει την πόρτα, είδε να έρχεται προς το μέρος του αυτοκίνητο, το οποίο κατευθυνόταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, εκεί οπού ήταν ο Γιώργος με τη φίλη του.

Μόλις το είδε, ο Γιώργος έσπρωξε αμέσως τη φίλη του που είχε την πλάτη της γυρισμένη στο δρόμο και δεν είδε το αυτοκίνητο που ερχόταν προς το μέρος τους. Την έριξε στην άκρη του πεζοδρομίου, γλυτώνοντας την από το κτύπημα του αυτοκινήτου.

Ο ίδιος δυστυχώς κτυπήθηκε από τον οδηγό, ο οποίος τον πέταξε αρκετά μετρά πιο κάτω και στη συνέχεια έστριψε πίσω στο δρόμο και πήγε στο σπίτι του, εγκαταλείποντας τους αβοήθητους.

Τα παιδιά που ήταν εκεί τηλεφώνησαν στην Αστυνομία, έστειλε ασθενοφόρο και πήρε το Γιώργο και την κοπέλα του στις Πρώτες Βοήθειες, όπου δυστυχώς ο Γιώργος άφησε την τελευταία του πνοή...

Στο σπίτι θα τον έφερνε μετά το πάρτι η μεγάλη του αδελφή Αννίτα, η οποία τον περίμενε στο μέρος όπου είχαν συνεννοηθεί...

Όταν δεν τον βρήκε και το τηλέφωνο του ήταν απενεργοποιημένο, δεν ήξερε που να τον ψάξει. Μετά από λίγη ώρα της τηλεφώνησε ένας φίλος του Γιώργου και της είπε: "Έλα νοσοκομείο, ο αδελφός σου τραυματίστηκε σε τροχαίο".

Πηγαίνει στις πρώτες βοήθειες και όταν έμαθε τι έγινε, αυτή έπρεπε να ενημερώσει πρώτα τους γονείς της και μετά τους υπόλοιπους».

«Το βράδυ της Παραμονής το γιορτάσαμε όλοι σπίτι της γιαγιάς...

Όταν μπήκε ο χρόνος, ο Γιώργος ήταν πολύ διαφορετικός από κάθε άλλη φορά στα 17μισι χρονιά που τον είχα...

Ήταν κοντά μου, με είχε στην αγκαλιά του και μου έδινε υποσχέσεις... "Μαμά από αύριο θα αλλάξω... Δεν θα κάνω απουσίες, θα είμαι προσεκτικός, θα διαβάζω τα μαθήματα μου πιο πολύ γιατί θέλω να δώσω εξετάσεις και να εξασφαλίσω μια θέση στο Πανεπιστήμιο... Θέλω να σπουδάσω μηχανολόγος... Του χρόνου μαμά δεν θα με έχετε εδώ μαζί σας τέτοια μέρα γιατί θα υπηρετώ την πατρίδα μου... Θα είμαι ΛΟΚατζης.."

Μετά τον βλέπω να ετοιμάζεται να φύγει... Του λέω εγώ: "Μα που θα πας γιε μου; Κάτω στη Λευκωσία γίνεται χαμός, οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα, πολλοί μεθυσμένοι κυκλοφορούν, είναι επικίνδυνο… Μείνε σε παρακαλώ..."

"Δεν θα πάω κάτω μαμά" μου είπε, "θα συναντηθούμε όλοι οι συμμαθητές και φίλοι στο σπίτι του Στέλιου στο Τσέρι, να διασκεδάσουμε και μετά ο Κώστας θα με πάρει στην Αννίτα για να με φέρει σπίτι..."

Όταν τον άκουσα να μου λέει πως δεν θα πήγαινε Λευκωσία ησύχασα...

Τον περίμενα να φύγει και μετά πήρα τα τρία μικρά μου μωρά, ένα πρώτη Γυμνασίου και δύο στο δημοτικό, και πήγαμε σπίτι να κοιμηθούμε». 

«Η Αννίτα μου όταν είδε τι έγινε, τηλεφώνησε πρώτα στο σύζυγο μου ο οποίος δεν ήταν στο σπίτι και στη συνέχεια , όταν πήγε και αυτός στο νοσοκομείο, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: "Έλα νοσοκομείο, έγινε δυστύχημα, τραυματίστηκε ο Γιώργος..."

Φεύγω βιαστικά από το σπίτι...

Σίγουρα δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή το ενδεχόμενο ο Γιώργος να ήταν νεκρός… Ήξερα τον γιο μου πόσο ευκίνητος ήταν... Έπαιζε ποδόσφαιρο στις ακαδημίες του Ολυμπιακού, έπαιζε καλαθόσφαιρα στη ΔΟΞΑ Στροβόλου και handball. Του άρεσε ο χορός και ο αθλητισμός..

Το χειρότερο σενάριο που περίμενα να ακούσω ήταν ο Γιώργος να ήταν στο χειρουργείο σοβαρά αλλά σίγουρα εκτός κίνδυνου...

Μπαίνω στις Πρώτες Βοήθειες, με παίρνει μια γιατρός απτό χέρι και με οδηγεί σε ένα δωμάτιο προς την έξοδο...
Άνοιξα την πόρτα, μπήκα μέσα... Εκεί ήταν ο γιος μου, σ ‘ένα φορείο , σκεπασμένος μ ‘ένα άσπρο σεντόνι μέχρι το λαιμό... Νόμισα πως κοιμόταν... Τίποτε δεν είχε στο πρόσωπο του, ούτε κτύπημα, ούτε γδάρσιμο...

Έτρεξα κοντά του, προσπάθησα να του μιλήσω, τον έσπρωξα, ήθελα να ξυπνήσει... Τίποτε. Τον πήρα στην αγκαλιά μου... Όταν δεν είχα καμία αντίδραση, τότε κατάλαβα πως ήταν το παιδί μου νεκρό… Αμέσως μαύρισαν όλα μπροστά μου και ένοιωσα πως έπεφτα σε ένα βαθύ λάκκο...

ΓΙΑΤI;;;;; Γιατί την βραδιά της Παραμονής κάποιος βγήκε, διασκέδασε, ήπιε, μέθυσε και μετά πήρε το αυτοκίνητο του και οδήγησε προς το σπίτι του... Πηγαίνοντας στο σπίτι του όμως, ανέβηκε στο πεζοδρόμιο, σκότωσε το δικό μου παιδί, το μοναχογιό μου και μετά συνέχισε την πορεία του, πήγε σπίτι του και κοιμήθηκε...

Τον βρήκε η Αστυνομία στις 10:30 το πρωί... Κοιμόταν ακόμα… Τον ξύπνησαν, τον υπέβαλαν σε αλκοτέστ… Η ένδειξη στην εκπνοή ήταν 73mg...ενώ επιτρέπεται μέχρι 22mg...Φανταστείτε πόσο μεθυσμένος ήταν στις 02:45π.μ. όπου είχε γίνει το δυστύχημα...»

«Εγώ βρέθηκα στο σπίτι. Κόσμος πολύς ήταν ήδη εκεί…

Εγώ χαμένη… Νόμιζα ότι έβλεπα μια ταινία, ένα όνειρο, ένα εφιάλτη… Και περίμενα να ξυπνήσω και να γυρίσω στη ζωή μου όπως ήταν λίγες ώρες πριν.

Όταν κατάλαβα ότι αυτό που ζούσα ήταν μια πραγματικότητα που έπρεπε να αποδεχτώ και να ζήσω μέχρι το τέλος της ζωής μου, άρχισε για μένα ο Γολγοθάς...

Στην αρχή ήμουν μεταξύ άρνησης και θυμού... Και έλεγα μόνο μια λέξη… Τη λέξη ΓΙΑΤΙ;;;;;;;;; ΓΙΑΤΙ στο Γιώργο; ΓΙΑΤΙ σε μένα;

Θέλω εδώ να ευχαριστήσω τον πνευματικό μου, τον Π. Παρασκευά Αγάθωνος, ο οποίος μόλις το έμαθε ήλθε στο σπίτι μας... Και με πολλή υπομονή προσπάθησε να με κάνει να ηρεμήσω και να αποδεχτώ την πιο σκληρή πραγματικότητά... Μου έλεγε μεταξύ άλλων… "Πρέπει να συνεχίσεις τη ζωή σου, έχεις τα παιδιά σου που σε χρειάζονται , δυστυχώς δεν αλλάζει το γεγονός.." Μου έλεγε και κάτι άλλο... "Βρες να κάνεις κάτι κάλο μετά από αυτό το κακό που σας βρήκε..."

Και εγώ διερωτήθηκα τι κάλο θα μπορούσα να κάνω μετά από αυτό το τραγικό γεγονός που ήλθε και με βρήκε...

Τα παιδιά μου, ειδικά τα μικρά μου, ήταν χαμένα...

Ευχαριστώ την κ. Στέλλα Κυριακίδου, παιδοψυχολόγο τότε, και τον κ. Αχιλλέα Κουκίδη, ψυχολόγο και με ειδίκευση στα άτομα που χάνουν δικούς τους, που ανέλαβαν να μιλήσουν στα μωρά και κατάφεραν να τους εμπιστευθούν...

Η ζωή μας άλλαξε ολοκληρωτικά!».

«Παναγιά μου, κάνε τη μαμά μας να γίνει όπως ήταν πριν…»

«Τους πρώτους μήνες το μόνο που έκανα ήταν να πηγαίνω 5-6 φορές τη μέρα στο κοιμητήριο. Ήμουν σε κατάθλιψη. Τα μωρά μου τα φρόντιζε η μανά μου… Ήθελα να πεθάνω κι εγώ..

Μια νύχτα μετά από 5-6 εβδομάδες, όταν έβαλα τα μικρά να κοιμηθούν, άκουσα την Αλεξία μου (4η στη σειρά), 10 χρονών τότε, να κάνει την προσευχούλα της και να λέει: "Παναγιά μου, πρόσεχε μου τον αδελφό μου και κάνε τη μαμά μας να γίνει όπως ήταν πριν..."

Αυτό με σόκαρε και με προβλημάτισέ αφάνταστα… Εκείνη τη νύχτα συνειδητοποίησα πόσο μαράζωναν τα μωρά μου...

Πήγα στο δωμάτιο μου, έκλαψα όλο το βράδυ αλλά το πρωί σηκώθηκα, ετοίμασα τα μωρά για το σχολείο και αποφάσισα ΝΑΙ, να γίνω η μαμά που ήξεραν! Καθόλου εύκολο, αλλά σίγουρα και ο Γιώργος αυτό θα ήθελε...»

Γι’ αυτόν που μου σκότωσε το γιο μου ένοιωσα διάφορα συναισθήματα. Στην αρχή είπα "δεν το ήθελε, έκανε λάθος, θα μπορούσε να τύχει στον καθένα..."

Όταν όμως τον άκουσα να λέει στο Δικαστήριο ότι ο Γιώργος στεκόταν στη μέση του δρόμου και φορούσε μαύρα ρούχα, κάτι εντελώς αναληθές, απλά για να γλυτώσει την ποινή που θα του επέβαλλε το Δικαστήριο, θύμωσα...
Φώναζα στο Δικαστήριο, οι φίλοι του Γιώργου όρμησαν πάνω του να τον πνίξουν...

Τώρα δεν νοιώθω τίποτε... Και όταν τον σκέφτομαι, διώχνω αμέσως τη σκέψη αυτή... Εξαιτίας της επιπολαιότητας του και της μέθης του εγώ έχασα ότι πιο πολύτιμο είχα...

Όμως, ο Χριστός μας δίδαξε τη συγχώρεση... Κι εμείς συγχωρούμε όσους μας έκαναν κακό...

Πιστεύω ότι η ποινή φυλάκισης τριών χρονών που του επιβλήθηκε και η προεδρική χάρη που πήρε με την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2008, αφήνοντας τον ελεύθερο, ήταν πολύ προκλητικό για εμάς...

Είχα γράψει τότε μια επιστολή και ρωτούσα το νέο Πρόεδρο: "Αν σκότωνε τον δικό σου γιο , θα του έδινες την προεδρική χάρη;;;; Μήπως ο δικός μου γιος θα άξιζε λιγότερο από το δικό σου;;;"

Ναι, πιστεύω ότι μια συγνώμη θα μ ‘έκανε να νοιώσω καλύτερα τότε. Τώρα δεν έχω αρνητικά συναισθήματα, δεν τον μισώ...»

«Όλοι είμαστε υποψήφιοι θύτες ή θύματα…»

«Κάθε φορά που ακούω για ένα θανατηφόρο σκέφτομαι τη μανά του παιδιού που σκοτώθηκε, και τι την περιμένει και έρχονται στο μυαλό μου οι στιγμές του δικού μας δυστυχήματος...

Πιστεύω πως πρέπει να υπάρξει περισσότερη αστυνόμευση και αυστηρότερες ποινές...

Δημιουργώντας το ΙΔΡΥΜΑ ΟΔΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ, που απαρτίζεται εκτός από εμένα που είμαι μητέρα, θύματα τροχαίων , τετραπληγικά, παραπληγικά άτομα και έχουμε ΟΛΟΙ βάλει στόχο ζωής μέσα από τις δίκες μας τραυματικές εμπειρίες την πρόληψη των τροχαίων, την όσο το δυνατό μείωση των θανατηφόρων οδικών συγκρούσεων.

Ως μητέρα που έχασα το παιδί μου ζητώ από τα παιδιά που με ακούν, να νοιώσουν ότι τους μιλά η δική τους μητέρα. Να ξέρουν πως η ζωή μας δεν είναι δεδομένη, πως ΟΛΟΙ είμαστε υποψήφιοι θύτες ή θύματα… Να εκτιμήσουν περισσότερο το μοναδικό δώρο που μας δίνει ο Θεός μονό μια φορά, τη  ΖΩΗ !

Να αγκαλιάσουν τη μανά τους γιατί η αγκαλιά του παιδιού είναι το πιο ακριβό δώρο για τη μανά τους...»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• Ένας άγγελος που έμελλε να σβήσει στην άσφαλτο, λίγο πριν κλείσει τα 14 του χρόνια
•  «Η ζωή μου σταμάτησε με την τελευταία αναπνοή του παιδιού μου…»
• «Ποια λογική και ποια δύναμη, όταν έχεις περπατήσει πίσω από το φέρετρο του παιδιού σου;
• «Δεν ήρθε ποτέ να ζητήσει συγγνώμη… Αυτό είναι το παράπονο μου»
• «Ανήμερα των γενεθλίων μου ξεψύχησε το μοναχοπαίδι μου… Tης κράτησα το χέρι…»
• «Mε πήρε διοικητής του και μου είπε κυρία ο γιος σας βγήκε και βρέθηκε νεκρός»