Αυτά που μας ενώνουν…

Ήταν το πιο παγωμένο απόγευμα της χρονιάς…  Στις 4  θα συναντούσα για πρώτη φορά τον Ορέστη, τη Μιχαέλλα, την Fatοs και τη Gul. Με τον Ορέστη είμαστε φίλοι στο facebook.  Έβλεπα συχνά τις φωτογραφίες που ανέβαζε με Τουρκοκύπριους φίλους του σε διάφορα μέρη στα κατεχόμενα. Δεν το συναντάς συχνά αυτό. Πολλοί φίλοι μου αποφεύγουν ακόμα να επισκεφθούν τα κατεχόμενα, όχι να πιάσουν και φιλίες... Αυτή ήταν η αφορμή για ένα ρεπορτάζ γύρω από τις σχέσεις νεαρών Ελληνοκυπρίων-Τουρκοκυπρίων σήμερα. 

Όταν έφτασα στο «Σπίτι της Συνεργασίας» στην ουδέτερη ζώνη της Λευκωσίας η παρέα ήταν ήδη εκεί. Ο Ορέστης και η Μιχαέλλα, 21 χρονών και οι δύο, σπουδάζουν Τουρκολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχουν αρκετούς φίλους Τουρκοκύπριους και είναι περήφανοι  γι’αυτό παρά τα αρνητικά σχόλια που ακούνε κατά καιρούς από άλλους φίλους τους, μου εξηγούν. Λένε πως θα ζούσαν άνετα στα κατεχόμενα, θα παντρεύονταν χωρίς δεύτερη σκέψη Τουρκοκύπριο/ια και δε θεωρούν ότι υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους των δύο κοινοτήτων.
Το ίδιο και η Τουρκοκύπρια Fatοs, η οποία εργάζεται ως δικηγόρος στα κατεχόμενα. Ένα μοντέρνο κορίτσι, μ’ ένα πολύ γλυκό χαμόγελο, ανοιχτό στη δέσμευση με κάποιον Ελληνοκύπριο. Μα είναι δυνατόν; Ναι, για κάποιους ανθρώπους είναι. Ρωτούσα και απαντούσα από μέσα μου.

Η Gul, μένει στην Ποταμιά, γεννήθηκε, μεγάλωσε και εργάζεται στην ελεύθερη Κύπρο. Αν δε μου έλεγε ότι είναι Τουρκοκύπρια δεν υπήρχε περίπτωση να το καταλάβω. Εγώ Χριστιανή, εκείνη Μουσουλμάνα, πώς γίνεται να έχουμε και οι δύο προστάτη Άγιο τον Απόστολο Ανδρέα; Ήταν η πρώτη ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου συνομιλώντας για λίγο μαζί της. Μοιράζεται μαζί μου διηγήσεις της οικογένειάς της για το πώς ζούσαν κάποτε Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. «Και τώρα μπορούμε» μου λέει κοιτώντας με στα μάτια..

Προβληματίζομαι με πολλά απ’ όσα ακούω να λένε. Κάποιες ερωτήσεις, μου επιστρέφονται. Σε κάποια θέματα είμαι κάθετα αρνητική μα πρόθυμη ν’ ακούσω τη γνώμη τους προσπαθώντας να καταλάβω. Δε λένε τίποτα παράλογο. Τίποτα αφύσικο. Τίποτα υπερβολικό. Τίποτα άδικο. Πολλές φορές νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα μα δεν είναι έτσι...

Μοιράζομαι και γω μαζί τους κάποιες ιστορίες από διηγήσεις του παππού μου για τις θηριωδίες των Τούρκων χωρίς φυσικά να παραλείψω να τους πω ότι και οι δύο γονείς μου είναι πρόσφυγες.  Η Gul μοιράστηκε μαζί μας εξίσου συγκλονιστικά γεγονότα για δικούς της ανθρώπους που σκοτώθηκαν από Ελληνοκύπριους.

Δεν εμβαθύναμε ούτε για τα πολιτικά, ούτε για τις διαπραγματεύσεις ούτε για τη χρονιά της λύσης του Κυπριακού που ενδέχεται να είναι αυτή...

Έφυγα μ’ ένα σωρό σκέψεις που ακόμα γυροφέρνουν το μυαλό μου. Είπαμε να ξαναβρεθούμε διαπιστώνοντας ότι σαν άνθρωποι έχουμε πολλά κοινά. Περισσότερα απ’ αυτά που εγώ τουλάχιστον φανταζόμουν. Το βράδυ της ίδιας μέρας η Gul μου έστειλε αυτή την εικόνα…

Εκείνο το απόγευμα,  τελικά ήταν ένα από τα πιο «ζεστά» της χρονιάς…