Τα χρόνια έγιναν 43 παππού, μα μην ανησυχείς... Δεν ξεχνώ

10:14 - 20 Ιουλίου 2017

ΑΠΟΨΕΙΣ

20 Ιουλίου… Δεν ξέρω αν θέλω να τις ακούω. Από παιδί ο ήχος των σειρήνων με τρόμαζε. Μου δημιουργούσε άγχος, ένταση. Εικόνες πολέμου κατέκλυζαν το μυαλό μου κι ας μην τις έχω ζήσει, παραμόνο μέσα από διηγήσεις. Μα για ένα παράξενο λόγο, πάντα αυτή τη μέρα ανέμενα ν’ ακούσω τις σειρήνες με το πρώτο φως της μέρας… Κι ας ανατρίχιαζα στο άκουσμά τους. Κι ας με πλημμύριζε φόβος. Κι ας περίμενα να σταματήσουν. Τις ανέμενα…

20 Ιουλίου… Θυμάμαι τον πατέρα μου από παιδί να περιγράφει ιστορίες από την Τουρκική εισβολή. Η αιχμαλωσία του στα Άδανα της Τουρκίας, αποτελεί το πιο επώδυνο κεφάλαιο της ζωής του. Ήταν 22 χρονών όταν πιάστηκε αιχμάλωτος. Είδε, έζησε και έχουν χαραχθεί στο σώμα μα και στη μνήμη του πολλά απ΄ εκείνα τα τραγικά γεγονότα τα οποία μοιράστηκε μαζί μας…

Εμπειρίες που αλλάζουν τους ανθρώπους... Μεγαλώνοντας άρχισα να το αντιλαμβάνομαι…

20 Ιουλίου… Ο παππούς δεν περίμενε ποτέ αυτή τη μέρα για να αρχίσει να μιλά για τον πόλεμο, την προσφυγιά, τα εκατοντάδες ζώα του που αρνιόταν να αποχωριστεί, τις περιουσίες που έχασε και που ποτέ δε θέλησε να τις δει σαν επισκέπτης. Όσο ζούσε, δεν περνούσε μέρα χωρίς κάποια αναφορά.

Η γιαγιά πάλι ήταν πιο σιωπηλή. Απ' εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974 που έχασε το γιο της, μαυροφορέθηκε και η ίδια και η ψυχή της. Δεν της είχε μείνει όρεξη για πολλές κουβέντες. Μόνο τον Ντίνο της σκεφτόταν και την τεράστια αδικία που πλανόταν τόσα χρόνια πάνω από τον τάφο του. Όταν εκείνο το καλοκαίρι που γύρισα απ’ τις σπουδές μου «έφυγε» ξαφνικά, με παρηγορούσε η σκέψη ότι θα πάει για να ανταμώσει με το 19χρονο παιδί που της στέρησε ο πόλεμος. Θα πνάσει η ψυχή της, όπως ήθελε. Το επόμενο καλοκαίρι την ακολούθησε κι ο παππούς…

Η τραγική ειρωνεία γι’αυτούς τους δύο ανθρώπους, την Ευαγγελία και τον Κλεάνθη από το Συριανοχώρι της Μόρφου, τους γονείς της μητέρας μου, που τόσο πολύ αγάπησα, είναι που δεν πρόλαβαν να παραστούν στην κηδεία του παιδιού τους, έστω και ετεροχρονισμένα. Λίγο καιρό μετά το θάνατό τους, τα λείψανα του θείου Ντίνου ταυτοποιήθηκαν, και το επόμενο καλοκαίρι τελέσαμε την κηδεία του και τον θάψαμε με τους γονείς του, όπως θα ήθελαν και κείνοι…

Τα χρόνια έγιναν 43 παππού, μα μην ανησυχείς, εγώ δεν ξεχνώ… «Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να τη ξαναζήσει»… Τιμή σε όσους πολέμησαν, σε όσους θυσιάστηκαν, σε όσους έχασαν δικούς τους ανθρώπους μα και σε όλους όσοι δεν πάψαμε ποτέ να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε στην επανένωση αυτού του τόπου που αγαπάμε και πονάμε αληθινά…

Τα χρόνια έγιναν 43 παππού, μα μην ανησυχείς... Δεν ξεχνώ

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 4ων υπνοδ. στο Δάλι

Κατοικία 3ων υπνοδ. στο Γέρι

Οικιστικό κτίριο στην Αγλαντζιά

Οικιστικό οικόπεδο στον Στρόβολο

Δειτε Επισης