Σ' ενα "μωρό θαύμα"... που σήμερα έχει τα πρώτα του γενέθλια

08:57 - 20 Απριλίου 2017

ΑΠΟΨΕΙΣ

Τα παιδιά τ’ αγαπούσα πάντα… Στην οικογένειά μου όμως, ως η μικρότερη, ήμουν εγώ πάντα το «μωρό». Δεν είχαμε μικρά παιδάκια ούτε στο στενό οικογενειακό περιβάλλον έτσι οι γνώσεις μου γι’ αυτά ήταν ελάχιστες. Με πάνες, μπιμπερό και βρεφικό κλάμα δεν είχα καμία επαφή.

Μέχρι που στη ζωή μου μπήκε εκείνη… Εκείνη που σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν βιάστηκε να κάνει τη θεαματική της εμφάνιση στη ζωή μας χαρίζοντας σε όλη την παρέα μοναδικές συγκινήσεις. Μια λιλιπούτεια πριγκίπισσα που ήρθε στον κόσμο στις 20 Απριλίου 2016, δυο μήνες νωρίτερα απ’ ότι την αναμέναμε μα από την πρώτη στιγμή απέδειξε πως είναι μεγάλη μαχήτρια. Ένα «παιδί θαύμα», όπως αποκαλούν όλα τα πρόωρα μωράκια, που έχω την τιμή να είμαι η νονά του.

Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο μικροσκοπική ήταν όταν την είδα για πρώτη φορά, μερικές βδομάδες μετά τη γέννησή της- αφού τις πρώτες μέρες της ζωής της, τις πέρασε στην Εντατική Μονάδα νεογνών του Μακάρειου νοσοκομείου βιώνοντας μια δύσκολη περιπέτεια και δεν μπορούσαμε να την επισκεφθούμε.

Το πρώτο κοριτσάκι μιας παρέας ανθρώπων διαφορετικών, που κατάφεραν σιγά σιγά να δέσουν και από απλοί συνάδελφοι να γίνουν οικογένεια, ήταν γεγονός!
Από την πρώτη μέρα της γέννησής της πρωταγωνιστούσε σε κάθε μας συζήτηση. Το πρώτο της χαμόγελο, η πρώτη λεξούλα, το πρώτο δοντάκι, το πρώτο της βήμα, μας κατενθουσίαζε.

Λίγους μήνες μετά τη γέννησή της, οι γονείς της, Ευτυχία και Μιχάλης, ανακοίνωσαν σε μένα και τον αγαπημένο μας φίλο, τον Γιάννη ότι θα ήθελαν να γίνουμε οι πνευματικοί της γονείς. Ακόμη θυμάμαι εκείνο το απόγευμα Κυριακής που μας το είπαν ενώ πίναμε καφέ. Την κρατούσα στην αγκαλιά μου και όταν σχολίασα πως η καρφιτσούλα στα μαλλάκια της έπεφτε, η μαμά της μας είπε: "Τότε να πείτε στον παπά να μην της τα κόψει πολλά''... Κοιταζόμασταν έκπληκτοι με το Γιάννη... Είπαμε το ναι χωρίς δεύτερη σκέψη γνωρίζοντας πως αυτό το κοριτσάκι θα ήταν για όλη την παρέα μας ένας δυνατός δεσμός ζωής!

Κανείς από τους δύο δεν είχε βαφτιστήρι. Ούτε ξέραμε πώς είναι να είσαι πνευματικός γονιός ενός παιδιού… Ένα μήνα μετά ζήσαμε αυτή την εμπειρία για πρώτη φορά. Γίναμε νονοί, βιώνοντας με το Γιάννη πρωτόγνωρες στιγμές και συναισθήματα. Κι ακόμα είμαστε μόνο στην αρχή…

Το κοριτσάκι που μέχρι τότε φωνάζαμε χαϊδευτικά Nutelia, πήρε το ξεχωριστό όνομα Θίσβη και έγινε ο λόγος να θέλω να μαθαίνω όλο και περισσότερα πράγματα για τα μικρά παιδιά από τα οποία πάντα πίστευα πως μπορούμε να πάρουμε τα καλύτερα μαθήματα. Μαθήματα που μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μα και πιο υπεύθυνοι γι’ αυτή την κοινωνία που ζούμε και στην οποία θα βγουν αύριο κι αυτά…

Λίγους μήνες μετά, ήρθε πρόωρα στη ζωή άλλο ένα κοριτσάκι, η Αθηνά και εκτός από νονά έγινα για πρώτη φορά και θεία με τη χαρά μου να διπλασιάζεται. Αυτά τα δυο κοριτσάκια, η Θίσβη και η Αθηνά, έγιναν η πιο γλυκιά μου σκέψη. Κάθε φορά που τις βλέπω μου φαίνεται απίστευτο το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν και πόσο εξελίσσεται η επικοινωνία μας.

Με τη Θίσβη δεν βλεπόμαστε καθημερινά δυστυχώς μα οι γονείς της φροντίζουν κάθε μέρα να μας ενημερώνουν για τα… καμώματά της... Τα περισσότερα πρωινά, ξυπνώ και στο messenger με περιμένει μια νέα φωτογραφία της ή ένα γλυκό βίντεο στο οποίο πρωταγωνιστεί.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου… Ενθουσιάστηκα τόσο που φοβόμουν ακόμη και να ανασάνω μήπως τη ξυπνήσω. Νομίζω πως τη μέρα που θα με πει νονά θα κλάψω από συγκίνηση, περισσότερο απ’ ότι ένα παιδάκι μόλις 12 μηνών, όπως είναι η ίδια τώρα.

Σήμερα έχει τα πρώτα της γενέθλια και ανυπομονώ να τη δω και να τα γιορτάσουμε. Μέχρι τότε, σκέφτηκα να της αφιερώσω αυτό το άρθρο μέσα απ΄ τη ψυχή μου κι ας είναι ακόμα πολύ μικρούλα για να το διαβάσει.

Χρόνια σου Πολλά καρδούλα μου!

Θα είσαι για πάντα η Nutelia μας!

Με αγάπη η νονά σου

Σ' ενα "μωρό θαύμα"... που σήμερα έχει τα πρώτα του γενέθλια

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 4ων υπνοδ. στο Δάλι

Κατοικία 4ων υπνοδ. με σοφίτα στη Λακατάμεια

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στον Στρόβολο

Οικιστικό οικόπεδο στον Στρόβολο

Δειτε Επισης