Οι προαγωγοί της διχόνοιας και το καθήκον της κοινωνίας

 Τον Απρίλιο του 2004 ο κυπριακός Ελληνισμός βρέθηκε αντιμέτωπος μ’ ένα από τα πιο κρίσιμα ραντεβού που είχε ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία του, αφού για πρώτη φορά κλήθηκε να τοποθετηθεί και ν’ αποφανθεί επί ενός ολοκληρωμένου σχεδίου λύσης του Κυπριακού.
 
Η ετυμηγορία του λαού, όπως αυτή εκφράστηκε δια μέσω του δημοψηφίσματος, είναι γνωστή. Το σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε συντριπτικά από τους Ελληνοκύπριους, οι οποίοι σε ποσοστό 76% έκριναν πως δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες τους. Αυτή υπήρξε η επί της ουσίας κατάληξη της τότε προσπάθειας επίλυσης του προβλήματος, την ορθότητα της οποίας ή όχι δεν θα την κρίνουμε εμείς, αλλά θα την κρίνει-όπως επανειλημμένα και από πολλούς έχει λεχθεί κατά κόρων-ο ιστορικός του μέλλοντος.

Υπάρχει όμως κάτι αδιαμφισβήτητο, κάτι τραγικά σίγουρο αναφορικά με τα γεγονότα της τότε εποχής και τις ευρύτερες επιπτώσεις τους στον κοινωνικό ιστό του νησιού μας. Τα γεγονότα εκείνα πριν και μετά το δημοψήφισμα, άνοιξαν στο προ δεκαετιών ήδη τραυματισμένο σώμα της κυπριακής κοινωνίας(σ.σ. αναφερόμαστε πάντοτε στην ελληνοκυπριακή κοινότητα), νέες μεγάλες και άκρως επικίνδυνες πληγές. Πληγές πόλωσης και άκρατου φανατισμού στα όρια του εθνικού διχασμού, πληγές έχθρας και μίσους ανάμεσα σε φίλους, συγγενείς, ανάμεσα στις ίδιες τις οικογένειες.
Υπήρξε η εποχή εκείνη, η εποχή της δαιμονοποίησης και της μηδενικής ανοχής στην αντίθετη άποψη, η εποχή της καχυποψίας και της σπίλωσης συνειδήσεων, η εποχή κατά την οποία οι υποστηρικτές του «ναι» ήταν προδότες και οι υποστηρικτές του «όχι» θιασώτες της διχοτόμησης. Η εποχή της περιρρέουσας ατμόσφαιρας ένθεν και ένθεν.

Το χειρότερο δε απ’ όλα, είναι πως στη δημιουργία του διχαστικού κλίματος της εποχής εκείνης, πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτισαν οι ηγήτορες του λαού, οι πολιτικοί και τα κόμματα, η πλειονότητα των οποίων αντί ως πρώτιστο μέλημα να έχουν τη διασφάλιση της ενότητας των πολιτών ανεξαρτήτως προσέγγισής τους επί του προταθέντος σχεδίου λύσης, λειτούργησαν με τρόπο ακριβώς αντίθετο. Συμπεριφέρθηκαν και πολιτεύθηκαν σαν προαγωγοί της διχόνοιας, έσπρωχναν και εξωθούσαν τον λαό στον φανατισμό, αντί να φρενάρουν τον διχασμό.

Δώδεκα χρόνια μετά, βρισκόμαστε ξανά ενώπιον μιας εξαιρετικά κρίσιμης διαπραγματευτικής διαδικασίας, η οποία ενδεχομένως σε κάποια στιγμή οδηγήσει σ’ ένα νέο δημοψήφισμα. Και μολονότι οι ενδείξεις δεν προδιαθέτουν για κάτι τέτοιο τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, το σκηνικό του διχασμού και της πόλωσης άρχισε και πάλι να στήνεται. Από πολιτικούς και κόμματα, αλλά και από Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία με την επικίνδυνη συνταγή του 2004 έχουν ενορχηστρωμένα ξεκινήσει να δημιουργούν κλίμα εκρηκτικό, να πολώνουν τους απλούς πολίτες, είτε προς την μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Δείχνουν κάποιοι, δυστυχώς να μην έχουν ωριμάσει καθόλου, να μην έχουν διδαχτεί από τα λάθη του μακρινού και πρόσφατου παρελθόντος. Και διαβλέπουμε με αγωνία και φόβο να σέρνουν την κοινωνία ξανά στη διχόνοια, να ζωντανεύει το φάντασμα της περιρρέουσας του 2004 με ό,τι επιζήμιο για την κυπριακή κοινωνία αυτό συνεπάγεται.  

Δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες πως αν και εφόσον οι εξελίξεις στο Κυπριακό είναι τέτοιες που θα δικαιολογούν ένα νέο δημοψήφισμα, η πολιτική ηγεσία της χώρας θα συμπεριφερθεί αυτή τη φορά υπεύθυνα και με τρόπο εποικοδομητικό, ότι δεν θα δυναμιτίσει περαιτέρω το κλίμα και δεν θα καλλιεργήσει μανιωδώς τον διχασμό του λαού. Αντιθέτως! Γι’ αυτό καλούμε την κοινωνία να παραμείνει ψύχραιμη, να κλείσει τα αυτιά στα τύμπανα «εμφυλίου» που ορισμένοι και από τα δύο στρατόπεδα άρχισαν να χτυπούν. Να σταθμίσουν οι πολίτες όταν και εφόσον έρθει η ώρα όλα τα δεδομένα και με κάθε σεβασμό έναντι των διαφωνούντων προς τη δική τους άποψη, να πράξουν αυτό που βάσει του δικού τους κριτηρίου θα πιστεύουν πως θα είναι καλύτερο για την πατρίδα μας.    

Ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ, είχε πει κάποτε το εξής: «Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας». Την μόρφωση ως κυπριακός Ελληνισμός σε μεγάλο βαθμό την έχουμε. Την ενότητα, στο χέρι μας είναι να την αποκτήσουμε, θα το πετύχουμε ως κοινωνία μόνο αν κλείσουμε τ’ αυτιά στους προαγωγούς της διχόνοιας. Και τότε αλίμονό τους…

Δειτε Επισης

Ο Τραπεζικός Αποκλεισμός στον Αστρομερίτη: Μια πρόκληση για την κοινωνική συνοχή και την οικονομική ανάπτυξη
Αναστολή Ποινής Φυλάκισης
Γιατί είναι τόσο δύσκολο για τον κόσμο να το πιστέψει;
Ανθρωπιστική βοήθεια και Ευρωπαϊκή Ένωση
Έξι συνέργειες του Δήμου Λευκωσίας με τα Πανεπιστήμια
Η αναστολή φυλάκισης ισοβίτη, η απαλλαγή καταδικασθέντα για τα 640kg MDMA και ο 82χρονος παππούς
Είναι αδήριτη ανάγκη η νεολαία να εμπλακεί ενεργά στα κοινά
Γυναίκες της Κύπρου, οι αφανείς ηρωίδες
Τα ψέματα τελείωσαν.... Η καταστροφή μας = η πείνα σας!
Σεβασμός στη διαφορετικότητα: Υλοποίηση πολιτικών και δράσεων με στόχο τη μετάβαση στο σύγχρονο και συμπεριληπτικό σχολείο