«Το Σαββάτο ήρθα δουλειά εδώ και πήρα μόνο ένα ευρώ όλη τη μέρα...»

06:46 - 03 Μαΐου 2020

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

«Επέστρεψα στη δουλειά και είναι λες και βγήκα από τη φυλακή... Λες και ήμουν σε κάποιο άλλο μέρος. Ακόμα και ο δρόμος μου φαινόταν παράξενος. Ακόμα και το κατάστημα που μπήκα. Είχα συνηθίσει αλλιώς τη δουλειά».

Σε πόσους άραγε συνέβη το ίδιο πράγμα, τον τελευταίο καιρό; Πόσοι είδαμε με άλλο μάτι, κάποια πράγματα που στο παρελθόν θεωρούσαμε δεδομένα;

Τα λόγια που διαβάσατε, ανήκουν στην κυρία Νίκη, υπεύθυνη περιπτέρου στην οδό Λήδρας. Μια οδό, που πριν λίγο καιρό γέμιζε με φωνές, γέλια και ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν συνεχώς. Μια οδό, που σήμερα επισκέπτονται ελάχιστοι.

Έξω από το περίπτερο που εργάζεται η κ. Νίκη, βρήκαμε ένα συνάδελφό της. Κάπνιζε και είχε σκυμμένο το κεφάλι. Φαινόταν βυθισμένος στις σκέψεις του.

Τον χαιρετήσαμε. Σήκωσε το κεφάλι και το πρόσωπο του έλαμψε. Άραγε πόσες ώρες είχε να δει κάποιον πελάτη; Τον ρωτήσαμε για τη δουλειά. «Πώς πάει, υπάρχει κόσμος»; Η έκφραση του προσώπου του άλλαξε. Κι αυτή η αλλαγή τα έλεγε όλα. Μας παρέπεμψε στην κ. Νίκη, την οποία συναντήσαμε πίσω από το ταμείο.

«Η δουλειά μας έπεσε αν όχι 100% σίγουρα 90%»
Εργάζεται, όπως λέει στην περιοχή για αρκετά χρόνια, αλλά τέτοιες εικόνες δεν έχει ξαναδεί στην περιοχή.

«Η δουλειά έπεσε μην σου πω 100%, να σου πω 90%. Πώς να έρθει ο κόσμος; Στέλνει ένα sms τη μέρα για τα απαραίτητα. Άρα ή περίπτερο θα πάει την μια μέρα ή θα πάει στην υπεραγορά. Με ένα sms δεν έχουμε περιθώριο να μπαίνει κόσμος, γιατί δεν είναι πέρασμα εδώ. Εδώ περνούν μόνο πεζοί».

Εκείνη τη στιγμή, μπαίνει στο μαγαζί μια ηλικιωμένη. Φαίνεται να είναι τακτική πελάτισσα. Η κουβέντα πηγαίνει κατευθείαν στον εγκλεισμό. Λένε πως δεν τον αντέχουν άλλο.

Η ηλικιωμένη ψωνίζει και φεύγει μονολογώντας, «πάλι καλά που χρειαζόμαστε και κανένα περίπτερο να βγαίνουμε από το σπίτι».

Η κ. Νίκη, δείχνει να αισθάνεται το ίδιο. Ήταν η πρώτη μέρα της στη δουλειά, όπως λέει, μετά από πέντε εβδομάδες. Από τη μέρα δηλαδή, που είχαν εφαρμοστεί τα μέτρα.

«Επέστρεψα στη δουλειά και είναι λες και βγήκα από τη φυλακή. Λες και ήμουν σε κάποιο άλλο μέρος. Ακόμα και ο δρόμος μου φαινόταν παράξενος. Ακόμα και το κατάστημα που μπήκα. Είχα συνηθίσει αλλιώς τη δουλειά. Δεν έβρισκα ώρα ούτε να βγω να καπνίσω. Ήταν συνέχεια κόσμος πάνω κάτω στο ταμείο. Τώρα είναι πολύ περίεργο, πάρα πολύ περίεργο».

«Δεν συγκρίνεται ούτε με τον Δεκαπενταύγουστο»
Πριν επιστρέψει, φανταζόταν ότι η κατάσταση θα είναι καταθλιπτική, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Πίστευε ότι τουλάχιστον λίγος κόσμος θα περνούσε από την περιοχή, κι έτσι θα περνούσαν πιο εύκολα και οι δικές της ώρες.

«Δεν συγκρίνεται ούτε με τον Δεκαπενταύγουστο. Τον Δεκαπενταύγουστο υπάρχει κίνηση εδώ. Δεν ξαναείδαμε να κλείνουμε με τόσο λίγο ταμείο. Καμία μέρα του χρόνου δεν ήταν έτσι. Γι’ αυτό σας είπα 90% μείωση. Ο τόπος είναι το πρόβλημα. Στα περίπτερα εκτός κέντρου αυξήθηκε η δουλειά, γιατί κινείται ο κόσμος. Ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα, ποιος θα έρθει εδώ; Θα πάρει κάποιος το αυτοκίνητό του να έρθει; Θα έρθει μόνο ο κόσμος που μένει εδώ».

Κουνά το κεφάλι της. Είναι μια κίνηση ανησυχίας... Την τρομάζει το αύριο.

«Η επόμενη μέρα θα είναι πολύ δύσκολη σε αυτόν το τομέα. Δεν μπορούμε να προγραμματίζουμε, όπως προγραμματίζαμε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα είναι. Τέτοια εποχή προγραμματίζαμε την καλοκαιρινή σεζόν. Αντιλαμβάνεστε τι γινόταν εδώ; Τραπέζια, παγωταρίες, τουρίστες. Δυστυχώς η περιοχή έσβησε εντελώς.

Αν δεν αλλάξουν τα πράγματα κι αν δεν επανέλθουν σιγά σιγά, θα είναι δύσκολο».

«Αγοράσαμε το περίπτερο πριν δύο μήνες»
Το ίδιο δύσκολα τα βγάζει πέρα και ο ιδιοκτήτης ακόμα ενός περιπτέρου, που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πάνω.

Πρόκειται για τον κ. Κουμάρ από την Ινδία, ο οποίος διαμένει στην Κύπρο τα τελευταία 26 χρόνια, είναι παντρεμένος με Κύπρια και έχει δύο παιδιά. Το σκηνικό ίδιο και στο δικό του περίπτερο. Στεκόταν πίσω από το ταμείο, βυθισμένος στις σκέψεις του. Απελπιστικά μόνος…

Ο προβληματισμός του μεγάλος. Έχει αγοράσει το περίπτερο πρόσφατα και η κατάσταση χειροτερεύει καθημερινά.

«Αγοράσαμε το περίπτερο πριν δύο μήνες. Δεν έρχεται κανείς εδώ στην περιοχή. Εμείς πληρώνουμε ενοίκιο. Για να καταλάβετε την κατάσταση, αυτή την εβδομάδα που πέρασε ήμουν ανοιχτός όλη τη μέρα και έκανα τριάντα ευρώ. Μια ολόκληρη εβδομάδα. Το κρατήσαμε όμως ανοιχτό με την ελπίδα να δουλέψουμε».

«Όλη μέρα το Σάββατο πήρα μόνο ένα ευρώ»
Προτιμούσαν, όπως λέει, να το κλείσουν και μείνουν στο σπίτι, για τη δική τους ασφάλεια, αλλά ήξεραν ότι πλησιάζει το τέλος του μήνα και θα έπρεπε να πληρώσουν το ενοίκιο. Γι’ αυτό επέλεξαν να το κρατήσουν ανοιχτό.

«Μείναμε ανοιχτοί μήπως πάρουμε κάτι, αλλά δεν έχει τίποτα. Το Σαββάτο ήρθα εδώ και πήρα μόνο ένα ευρώ όλη τη μέρα. Άρχισα να σκέφτομαι γιατί ανοίξαμε το περίπτερο. Τον πρώτο μήνα η δουλειά ήταν πολύ καλή, μετά που ήρθε ο κορωνοϊός άρχισαν τα προβλήματα. Όταν λήφθηκαν τα μέτρα εμείς μείναμε ξεκρέμαστοι».

Ο κ. Κουμάρ, φοβάται τι θα ακολουθήσει. Ανησυχεί για το πώς θα αντεπεξέλθει η οικογένεια του στις δυσκολίες. Και στη θέση του ποιος δεν θα σκεφτόταν το ίδιο; Ή καλύτερα, ποιος δεν σκέφτηκε την επόμενη μέρα και δεν αισθάνθηκε φόβο;

«Φοβόμαστε για την επόμενη μέρα. Πληρώνουμε 1540 ευρώ ενοίκιο, ρεύμα κ.λπ. Χρειαζόμαστε τουλάχιστον δύο χιλιάδες το μήνα σε αυτά. Φοβάμαι τι θα γίνει αν δεν μας βοηθήσει κάποιος. Φοβάμαι, ότι θα αναγκαστούμε να κλείσουμε το μαγαζί, γιατί μέχρι πότε θα αντέξουμε να πληρώνουμε από την τσέπη μας».

Υπομονή, η τελευταία λέξη που είπε…

Η κ. Νίκη και ο κ. Κουμάρ, αναμένουν να δουν εάν με τα μέτρα χαλάρωσης που ανακοινώθηκαν, θα αυξηθεί ο κόσμος στην παλιά Λευκωσία και θα αλλάξουν τα δεινά εργασιακά τους δεδομένα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

«Το Σαββάτο ήρθα δουλειά εδώ και πήρα μόνο ένα ευρώ όλη τη μέρα...»

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 4ων υπνοδ. στο Δάλι

Κατοικία 3ων υπνοδ. στο Γέρι

Οικιστικό κτίριο στην Αγλαντζιά

Οικιστικό οικόπεδο στον Στρόβολο

Δειτε Επισης