«Είναι πολλά δύσκολο άμα μεινίσκεις μόνος σου και δεν έχεις κανένα...»

06:54 - 19 Απριλίου 2020

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΑ

Μοναξιά, τη δύσκολο πράγμα… Αν δεν το ζήσεις, δεν το καταλαβαίνεις και πολλοί δεν το καταλάβαιναν μέχρι πριν από ένα μήνα. Μέχρι που ο κορωνοϊός, χτύπησε την πόρτα μας και τότε αναγκαστήκαμε όλοι μας να κλείσουμε τις δικές μας πόρτες για να προστατευτούμε.

Πλέον, σκεφτόμαστε μόνο την ασφάλεια μας και την ασφάλεια της οικογένειας μας. Δίπλα μας όμως, μπορεί ένας άνθρωπος να είναι μόνος. Φέτος το Πάσχα, δυστυχώς, κάποιους ανθρώπους τους βρίσκει εντελώς μόνους.

Ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους, είναι η κ. Παρασκευή Γαβριήλ, 66 χρόνων από το Παραλίμνι, η οποία έχει τέσσερα παιδιά και επτά εγγόνια. Όσοι την ξέρουν, θα σας πουν πως είναι ένας άνθρωπος πρόσχαρος, χαμογελαστός και με αγνή καρδιά. Η χαρά της, είναι όταν έρχονται τα παιδιά και τα εγγόνια της στο σπίτι. Μα φέτος, ο κορωνοϊός της έκοψε αυτή τη χαρά. Όπως σε όλους του παππούδες και τις γιαγιάδες και περίμεναν με ανηπομονησια αυτές τις γιορτινές μέρες.

«Τούντο Πάσχα εν πολλά διαφορετικό. Πάρα πολλά διαφορετικό... Χωρίς τα παιδιά και τα εγγόνια, χωρίς όλους τους δικούς σου. Χωρίς την εκκλησία… Νιώθω πολλά άσιημα που θα είμαι μακριά που τους δικούς μου τούντο Πάσχα. Αλλά που την άλλη λαλώ για το καλόν όλων μας πρέπει να μείνουμε μακριά ο ένας που τον άλλο».

Όσοι την ξέρουν θα σας πουν επίσης, πως η στιγμή που αγαπά περισσότερο, εκτός από το να αγκαλιάζει τα εγγονάκια της, είναι η στιγμή του «Χριστός Ανέστη», το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου.

Μα φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτό το Πάσχα είναι αλλιώτικο. Αυτό το Πάσχα αναγκάστηκε να δει την Θεία Λειτουργία από την τηλεόραση…

«Το χειρότερο είναι το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Άλλες χρονιές ερκούνταν τα παιθκιά μου εκάμναμε προετοιμασίες για το πασχαλινό τραπέζι, επηένναμε στην εκκλησία ακούγαμε το “Χριστός Ανέστη” και μετά εστρεφούμαστε σπίτι όλη η οικογένεια μαζί».

«Είναι πολλά δύσκολο άμα μεινίσκεις μόνος σου και δεν έχεις κανένα. Όχι γιατί δεν έχεις να φάεις ή οτιδήποτε τέτοιο. Αλλά εν έχεις όρεξη ούτε να μαγειρέψεις, ούτε να κάμεις μια δουλειά. Υπάρχουν άλλοι που είναι το αντίθετο. Τους αρέσει να είναι μόνοι τους, εγώ δεν μπορώ. Δεν αισθάνουμε καλά. Πίναμε κάθε πρωί καφέ με τις γειτόνισσες και τωρά έχει ένα μήνα, ήπια μόνο έναν καφέ. Ούτε καφέ δεν μπορώ να πιω μόνη μου. Τωρά αναγκαστήκαμε να μιλούμε μόνο που το τηλέφωνο, ή αν βγω στην αυλή και έχει κανένα άλλο στη δική του αυλή να κόψουμε καμιά κουβέντα».

Οι μνήμες από το 1974...

Πρωτόγνωρα πράματα μονολογεί... Ξέρει όμως από μάχες, έδωσε πολλές στη ζωή της. Αυτό κάνει και σήμερα. Αυτή η κατάσταση της γύρισε το μυαλό 46 χρόνια πίσω. Τότε, που ο πόλεμος την έφερε στην προσφυγιά. Σήμερα οι στιγμές που ζούμε, για κάποιους είναι όμοιες με τότε.

«Και στον πόλεμο ήταν έτσι, αλλά ήμασταν με τους δικούς μας. Έλειπαν οι άνδρες, αλλά οι οικογένειες ήταν πιο δεμένες. Συγκρίνω την περίοδο του πολέμου με το σήμερα, η διαφορά είναι τούτο που σας είπα, ότι τότε οι οικογένειες ήταν μαζί, αλλά και υπήρχε και η φτώχια.

Σήμερα, μπορεί να μην υπάρχει αυτή η φτώχεια που έζησαν τότε, αλλά η κ. Παρασκευή φοβάται πως θα έλθουν δύσκολες μέρες, όπως το 1974.

«Τότε υπήρχε φτώχια και φοούμαι ότι η φτώχια θα έρτει και σήμερα. Εδιούσαν μας συσσίτια τότε, εδιούσαν μας ρούχα που εστέλλαν που τες άλλες χώρες. Δεν είχαμε ρούχα να φορήσουμε. Άλλοι έφευγαν τζαι πηαίναν στο εξωτερικό. Σήμερα δεν μπορούν να έρτουν που το εξωτερικό. Σιγά σιγά εν να ανοίξουν τα αεροδρόμια. Υπήρχε φτώχεια τότε, αλλά εν υπήρχε ο φόβος της αρρώστιας. Και τούτος πόλεμος είναι όπως τζείνον, αλλά παίζεται σε σε διαφορετικά τοπία. Τωρά είναι σε όλο τον κόσμο, είναι σαν παγκόσμιος πόλεμος. Πόλεμος σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού. Μικρούς, μεγάλους, ενώ τότε ήταν μόνο για τους στρατιώτες. Συγκρίνουμε όμοια πράματα».

Είναι και κάτι άλλο… Τότε δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, όπως και τώρα. Τότε έπεφταν βόμβες, σήμερα ο εχθρός είναι αόρατος. Γι’ αυτό περιόρισε τις μετακινήσεις της, φοβούμενη να μην προσβληθεί από τον κορωνοϊό.

«Η μόνη μας έξοδος, είναι όταν πάμε στο σούπερμαρκετ, αλλά και τούτο μέσα σε ένα μήνα επήα μια φορά. Μπορεί να μου φέρουν πράματα τα παιθκιά μου, να εν καλά, μόνο μια φορά εχρειάστηκε να φκω που το σπίτι».

Κάνει όμως όνειρα για την επόμενη μέρα. Θέλει να κάνει κάτι, που πριν θεωρούσε δεδομένο...

«Το πρώτο που θέλω να κάμω τούντη στιγμή είναι να βρεθώ με τα εγγονούθκια μου να τα αγκαλιάσω, να τα φιλήσω, τα παιθκιά μου, τους συγγενείς μου. Θέλω να σωθεί ο κόσμος να έχουμεν ούλλοι την υγεία μας, τζαι ελπίζω του χρόνου να εν ούλλα καλά τζαι να περάσουμε όπως επερνούσαμε τα προηγούμενα χρόνια με τα παιθκιά τζαι τα εγγονούθκια μας».

Ως ένας άνθρωπος που πέρασε πολλά στη ζωή της, δίνει και μια συμβουλή σε όλους μας, που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.

«Πιστεύκω ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε και να σκεφτούμε κάποια πράματα, να συνετιστούμε ως άνθρωποι μετά που τούτο το κακό. Να μην αγχωνούμαστε για πράματα ανούσια, μικρά. Η ζωή εν μικρή τζαι πρέπει να είμαστε χαρούμενοι. Να αγαπούμε τζαι όι να κακοκαρτιζούμαστε. Ελπίζω ότι μετά που εν να περάσει τούντο κακό ο κόσμος εν να αλλάξει, τζαι να σκέφτεται διαφορετικά».

Άνθρωποι μόνοι μπορεί να υπάρχουν και γύρω σου, γύρω μου και γύρω απ’ τον καθένα. Είναι ανθρώπινο, ακόμα και μέσα απ’ αυτές τις καταστάσεις να απλώσουμε το χέρι μας σε ένα συνάνθρωπό μας. Να του χαρίσουμε ένα χαμόγελο.

Αυτές οι μέρες ειδικά, θέλουν υπομονή, επιμονή και δύναμη. Κάποιοι που έχουν περισσότερη, ας την χαρίσουν μέσα από τις πράξεις τους σε αυτούς, που ίσως το έχουν περισσότερη ανάγκη.

«Είναι πολλά δύσκολο άμα μεινίσκεις μόνος σου και δεν έχεις κανένα...»

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 4ων υπνοδ. στο Δάλι

Κατοικία 4ων υπνοδ. με σοφίτα στη Λακατάμεια

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στον Στρόβολο

Οικιστικό οικόπεδο στον Στρόβολο

Δειτε Επισης