Ήταν ένα προσωπικό διάταγμα με αποδέκτη εμένα... Μπορώ, μπορείς, μπορούμε!

Σφάδαζα από τους πόνους. Σερνόμουνα κυριολεκτικά στο πάτωμα για να φτάσω από τον καναπέ στην τηλεόραση. Να πάρω το τηλεχειριστήριο. Ένας από τους μικρούς - μεγάλους άθλους της μέρας.                                          
 
Μεγαλύτερος από όλους ένα ποτήρι νερό. Κανείς δεν ήταν εκεί για να μου το δώσει. Ζούσα μόνη μου. Έπρεπε να αντεπεξέλθω. Να συνεχίσω να ζω με τα δεδομένα μου. Δεν είχα την πολυτέλεια να εξαρτιέμαι από κανέναν.                                 
 
Η αποθεραπεία θα έπαιρνε χρόνο - μέρες, μήνες. Άγνωστο πόσο. Μου το έφερναν με το μαλακό. Στην πορεία κατάλαβα πως δεν τελειώνει ποτέ. Ζω και θα ζω μαζί της. Και δεν έχω παράπονο. Tα βρήκαμε και τα πάμε αναλόγως καλά!
 
Μόνη στο σπίτι
Όφειλα να είμαι όσο το περισσότερο ανεξάρτητη. Τα παιδιά βοηθούσαν στο μέτρο του δυνατού, είχαν τις δουλείες τους, τη ζωή τους, έμεναν αλλού. Ο μπαμπάς μου, βράχος ομολογώ, αλλά στα 80 του εκ των πραγμάτων όχι ακλόνητος. Μερικοί φίλοι και συγγενείς όσο τους ήταν δυνατόν. Δεν μου πήγαινε κιόλας να ενοχλώ. Ζητούσα, αν δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, το ελάχιστο.
 
Μόνη στο σπίτι. Σε απομόνωση αναγκαστικά. Πέστε το, αν θέλετε, καραντίνα, στην τάση των ημερών. Δεν παίζουμε με τις λέξεις. Καραντίνα εβδομάδων, μηνών, που στην πορεία αποδείχθηκαν, περίπου, τέσσερις.     
 
Σε φριχτούς πόνους                                                                                                                   
Με εγχειρισμένους δυο τένοντες στον αριστερό ώμο και καπάκι τα κατάγματα και πάλι στ’ αριστερά, από πάνω μέχρι κάτω στην ωμοπλάτη, γιατί η οστεοπόρωση είχε αποφασίσει να μου δείξει τα δόντια της.                      
 
Μ’ έσφιξαν σ’ ένα νάρθηκα που υποδέχτηκα με ένα ιδιαίτερα πλούσιο υβρεολόγιο - αποτελεσματική μέθοδος καταπράυνσης, έστω και στιγμιαίας, του πόνου - καθοδόν τον δέχτηκα και ύστερα γίναμε ένα. Δεν είχα άλλη επιλογή. Έζωνε όλο μου το κορμί. Και συνέχισα να ζω.                                                                          
 
Μόνη στο σπίτι, ένα με τους φριχτούς πόνους, δίχως το κατάλληλο παυσίπονο, γιατί δεν υπάρχει τέτοιο. Έπρεπε από μόνη μου να βρω το δικό μου, να κάνω τους συνδυασμούς μου, να γίνω ο γιατρός του εαυτού μου. Εγώ κι ο εαυτός μου.
 
Έπρεπε να τα καταφέρω
Ήταν μια πορεία επίπονη και φάνταζε ατέλειωτη, ακόμα και σ’ ένα διαμέρισμα των 100 τετραγωνικών. Από το σαλόνι στην κουζίνα για νερό. Ούτε να μπουσουλίσω δεν μπορούσα κανονικά, καθώς μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο και μεταφραζόμενο σε πόνους, φρικτό, να μετακινηθώ στηριζόμενη στις παλάμες και τα γόνατα. Απόφαση τόλμης ένα ποτήρι νερό και διαδικασία επιμονής, ψυχραιμίας, αυτοσυγκράτησης, αλλά στο τέλος - τέλος προσωπικής αξιοπρέπειας. Έπρεπε να τα καταφέρω.                                             
 
Ήταν ένα προσωπικό διάταγμα με αποδέκτη εμένα, στο πλαίσιο μιας πρωτόγνωρης διαδικασίας που εναλλασσόταν συνεχώς μέσα στο κλάμα, τον θυμό, ακόμα και σε άσχημες, λόγω της απόγνωσης, ενάντια σε αγαπημένα πρόσωπα συμπεριφορές. Ήταν οι στιγμές που με έβρισκαν εκτός ελέγχου.                                                                                                           
 
Στην πορεία, όμως, τα βρήκαμε με τον έλεγχο. Εκεί, στην καραντίνα, οι δυο μας κι έκτοτε ζούμε μαζί, αναλόγως καλά. 
 
Μπορώ, μπορείς, μπορούμε!                                                                                                                                      
Τα χρόνια πέρασαν, κάπου τρία για την ακρίβεια, και η σχέση των δυο μας, από τις αρχές αυτού του Μάρτη, καλείται να αποδείξει τα κότσια της ξανά. Και πρέπει να σε βαστάνε τα κότσια σου, για να τα βάλεις με τον κακό τον καιρό, στην προκειμένη με τον απεχθέστατο βρομο-κορωνοϊό. Είναι, όμως, θέμα αξιοπρέπειας κι επιβίωσης, ένα προσωπικό στοίχημα, διάταγμα που ανανεώνεται κάθε μέρα, γιατί θέλω να συνεχίσω να ζω.                                            
Βρίσκω τους τρόπους. Γράφω, διαβάζω, ενημερώνομαι, κάνω τη γυμναστικούλα μου στο σαλόνι, περπατώ στη γειτονιά μου, δουλεύω όσο μπορώ, στέλλω το sms μου, πετάγομαι στο σουπερμάρκετ, αγοράζω τα ωραία μου, επιστρέφω εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος και είμαι καλά. Οφείλω να είμαι καλά. Έχω τα κότσια να τα καταφέρω κι αν δεν τα έχω να τα βρω, όπως έκανα τρία χρόνια πριν. Ήταν ένα μάθημα ζωής, μπορεί και το πολυτιμότερο, στην πορεία των 50 μου χρόνων, καθώς σήμερα έρχεται και βρίσκει εφαρμογή ως κουλτούρα και μέθοδος στρατηγικής σε περίεργους καιρούς: Μπορώ, μπορείς, μπορούμε. Δεν έχουμε άλλη επιλογή και θα τα καταφέρουμε!

Δειτε Επισης

Ακούει εισηγήσεις και καθορίζει τα επόμενα βήματα για την κοινωνική ένταξη μεταναστών ο ΥΠΕΣ
Διφορούμενες οι αντιδράσεις για τα μέτρα-Φόβοι για νέα φυγή στα κατεχόμενα για καύσιμα
Υπουργός Υγείας: Προσδοκία στήριξης από διεθνή κοινότητα για λύση στο Κυπριακό
Kατάργηση φορολόγησης εισοδήματος στο φιλοδώρημα υπαλλήλων με σύμβαση στη Δημόσια Υπηρεσία
Ενέκρινε τον προϋπολογισμό της Αρχής Ψηφιακής Ασφάλειας η Ολομέλεια
Ανησυχία Βουλευτών για μείωση του αποθεματικού του Ταμείου ΑΠΕ και ΕΞΕ
Αναμένει υλοποίηση έργων και προειδοποιεί η Συντ. Γονέων Σχολείων του Ύψωνα
Ξεδίπλωσε το πλάνο του για τα πρόστιμα ο Βαφεάδης-Στο τραπέζι η μείωση κατά 50% του εξώδικου υπό προϋποθέσεις
Μη διενέργεια ελέγχου σε όλες τις περιπτώσεις εσόδων της ΓΔ Ανάπτυξης διαπιστώνει η Ελεγκτική
BINTEO: Μαθητής συγκινεί... Ξυρίζει το κεφάλι του για να συμπαρασταθεί σε καρκινοπαθή καθηγήτρια