Όταν το πανί του αίσχους υπεστάλη-Ο 17χρονος Πέτρος, ο Σολωμός και ο 16χρονος στη Λύση

«Δεν μετάνιωσα λεπτό για ότι έκανα. Όμως την πράξη μου δεν θα την κρίνω εγώ. Δεν προγραμμάτισα την υποστολή της σημαίας. Ήταν κάτι το αυθόρμητο γιατί δεν μπορούσα να βλέπω να κυματίζει εκείνο το αίσχος. Ή έπρεπε να πνίξω τη συνείδηση μου ή να την κατεβάσω. Θα ξαναέκανα την πράξη αυτή αν είναι να ωφελήσει την Κύπρο».
 
Με αυτά τα λόγια ο 17χρονος, τότε, μαθητής του Λυκείου Ακρόπολης Πέτρος Παπαλεοντίου, περιέγραφε στους δημοσιογράφους που τον περίμεναν στο οδόφραγμα του αεροδρομίου Λευκωσίας τα αισθήματά του, μετά από την τρίμηνη κράτησή του στις φυλακές του Αττίλα, από τον Μάρτη μέχρι το τέλος του Μάη του 1990.
 
Ο Πέτρος Παπαλεοντίου κρατήθηκε μαζί με άλλους δύο ανήλικους στα μπουντρούμια του ψευδοκράτους, με την κατηγορία ότι κατέβασε τη σημαία τους. Με παρόμοια κατηγορία, δηλαδή με αυτή που κατηγορείται ο 16χρονος που πριν από δεκαπέντε ημέρες, κατέβασε τη σημαία από το Δημοτικό Σχολείο της Λύσης και εναντίον του εκκρεμεί «ένταλμα σύλληψης» του ψευδοκράτους.  
«Δύσκολα περνούσαν οι μέρες. Ο χρόνος κάπου είχε σταματήσει. Μιλούσαμε συνεχώς μεταξύ μας. Μα περισσότερο προσπαθούσαμε να μαντέψουμε τι συνέβαινε στις ελεύθερες περιοχές. Παντού αντίκριζες την κατοχή. Σημαίες και συρματοπλέγματα και μια συμπεριφορά απολυταρχική. Είναι για αυτό που πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα και να μη μείνουμε απαθείς. Αυτό συζητούσαμε ώρες ατελείωτες με τους συγκρατούμενούς μου. Σημαντική εμπειρία για εμένα είναι η παρουσία μου στο ψευδο-δικαστήριο. Για να πω την αλήθεια δεν είχα προηγούμενη εμπειρία σε δικαστήριο. Όμως αντιλήφθηκα ότι όλα εκεί ήταν σκηνοθετημένα και ψεύτικα. Ένας μονόλογος του «δικαστή» και ένα κατηγορητήριο που ούτε οι ίδιοι δεν πίστευαν».
 
Ο  Πέτρος Παπαλεοντίου επισκέφθηκε το σχολείο του. Οι τοίχοι του σχολείου και της τάξης του ήταν γεμάτοι με συνθήματα. «Δεν θα περάσει ο παντουρκισμός, Πέτρο είσαι ελεύθερος, Πέτρο μας έριξες τις παρωπίδες».
 
Ο Διευθυντής του σχολείου του τον ασπάστηκε και του έδωσε το περιοδικό που έκδωσε το σχολείο του για το τέλος της χρονιάς. Στο περιοδικό ο Πέτρος δεν είχε καμία συνεργασία εκτός από το εξώφυλλο, στο οποίο βρισκόταν ολοσέλιδη η φωτογραφία του να κατεβάζει την κατοχική σημαία.
 
Ο Παπαλεοντίου ήταν ο δεύτερος νέος που απήχθη από τα κατοχικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια εκδήλωσης διαμαρτυρίας για την απαγωγή του φοιτητή Νίκου Νικολάου από το κατοχικό καθεστώς, όταν ο τελευταίος μπήκε στις κατεχόμενες περιοχές και έγραψε συνθήματα εναντίον της κατοχής και υπέρ της απελευθέρωσης της Κύπρου.
 
Οι απαγωγές των νέων προκάλεσαν πρωτοφανείς για τα κυπριακά δεδομένα διαμαρτυρίες της νεολαίας. Το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας και το σπίτι της ελεύθερης Καρπασίας που βρίσκεται δίπλα ήταν οι χώροι που φιλοξενούσαν από το ένα πρωί μέχρι το άλλο εκατοντάδες και χιλιάδες μαθητές και φοιτητές που διαμαρτύρονταν κατά τις απαγωγές νέων.
 
Μάλιστα, σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, οι διαδηλώσεις των νέων στην γραμμή αντιπαράταξης και οι απαγωγές των τριών νέων, προκάλεσαν ανησυχία στην τότε Κυβέρνηση και τον συμπολιτευόμενο Τύπο, που τελικά κατάφεραν να περιθωριοποιήσουν τις εκδηλώσεις των μαθητών.
 
Η θυσία του Σολωμού
Πέρασαν έξι χρόνια από τον Ιούνιο του 1990 όταν η Κύπρος εκθείαζε την πράξη του Πέτρου Παπαλεοντίου. Οι συνθήκες δεν είχαν αλλάξει και πολύ, αφού ο λαός με κάθε ευκαιρία απαιτούσε το αυτονόητο. Την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο. Σε αυτό το πλαίσιο οι μοτοσικλετιστές διοργάνωσαν την μεγάλη πορεία, η οποία ξεκίνησε από το Βερολίνο και με τη συμμετοχή μοτοσικλετιστών από κάθε γωνιά της Ευρώπης ταξίδεψαν μέχρι τον Πειραιά και από εκεί στο Λιμάνι της Λεμεσού με τελικό προορισμό το λιμανάκι της Κερύνειας.
 
Επρόκειτο για μια ιστορική στιγμή που ο κυπριακός ελληνισμός ανέμενε με αγωνία, αφού με αυτό τον τρόπο, είχε ως στόχο να διεθνοποιήσει το κυπριακό πρόβλημα. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν ομαλά. Η τότε Κυβέρνηση έβαλε πίεση στους διοργανωτές για να ακυρώσει την πορεία, πράγμα που έγινε και η κατάσταση με τους μοτοσικλετιστές βγαίνει εκτός ελέγχου. Στις 11 Αυγούστου πέφτει νεκρός μετά από επίθεση που δέχθηκε από τους Γκρίζους Λύκους στη Δερύνεια ο Τάσος Ισαάκ. Τρεις ημέρες μετά ο Σολωμός Σολωμού πάει αποφασισμένος στο οδόφραγμα μετά την κηδεία του Τάσου.
 
Ανεβαίνει στον ιστό με στόχο να κατεβάσει τη σημαία του ψευδοκράτους. «Έλεγε ότι θα πάει να κατεβάσει τις σημαίες, το είχε πει και σε άλλους, αλλά δεν το περιμέναμε να το κάνει. Του είπαμε να μην πάει και μας έλεγε, αφήστε με εμένα, εγώ θα πάω. Πριν τη δολοφονία, ο σύζυγος της κ. Σκεύης, ενώ μετέβαινε στη Δερύνεια για να δει τι συνέβαινε, βρήκε τον Σολάκη και τον ρώτησε πού πάει. Αυτός απάντησε πήγαινε σπίτι και άσε με εμένα. Ήξερε ότι το να κατεβάσεις τη σημαία σήμαινε ότι θα τον σκότωναν ή θα τον τραυμάτιζαν, αλλά το έκανε» διηγήθηκε μεταξύ άλλων στον REPORTER τον περασμένο Αύγουστο η αδερφή του Σολωμού, Σκεύη.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Μας έλεγε ότι θα κατέβαζε τη σημαία…»-Η αδελφή του Σ. Σολωμού στον REPORTER
 
«Στην συνέχεια πολλοί προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τη θυσία του Σολακη και να τον παρουσιάσουν ως φρενοβλαβή. «Ήταν όσο φρενοβλαβής ήταν και ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Ήξερε πως θα πέθαινε και διάλεξε αυτόν τον δρόμο» σχολίασε σε παλαιότερη συνέντευξη του ο τότε Πρόεδρος της ομοσπονδίας μοτοσικλετιστών, Γιώργος Χατζηκώστας.  

 

 

Με το συγκεκριμένο αφήγημα, έγιναν προσπάθειες από συγκεκριμένα κέντρα να υποβαθμιστεί η θυσία των Ισαάκ και Σολωμού. Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν κατέστη εφικτό να δημιουργηθεί ένα μνημείο που θα υπενθυμίζει τη θυσία τους στις επόμενες γενεές καταδεικνύει πώς η πολιτεία, επέλεξε να αντιμετωπίσει τις δολοφονίες τους.
 
Ο 16χρονος στη Λύση
Η περίπτωση του 16χρονου στη Λύση βέβαια είναι διαφορετική. Ο 16χρονος κατάφερε να κατεβάσει τη σημαία του ψευδοκράτους από τον ιστό χωρίς να τον αντιληφθεί κανένας. Σε ένα πολιτικό πλαίσιο διαφορετικό, αλλά με την ίδια κεντρική ιδέα: Μια πράξη αντίστασης. Αντίστασης στην κατοχή, στον τουρκικό φασισμό, στον ιμπεριαλισμό του κατακτητή. Μια πράξη συμβολική, συναισθηματική αλλά γνήσια. Και μια πράξη από κάθε άποψη επικίνδυνη και ριψοκίνδυνη. Και ως τέτοια πρέπει να τυγχάνει ανάλυσης.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Έστειλε μηνύματα μίσους κατά των Ελληνοκυπρίων στους μαθητές της Λύσης ο Τατάρ
 
Μια ανάλυση που έκανε καλύτερα από τον καθένα ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ, στο φύλο του Πολίτη της περασμένης Πέμπτης:

(…)Αν θες ειρήνη, θα πάψεις να λες τις αλήθειες.

Δεν θα αναφέρεσαι καθόλου σε εγκλήματα, καταστροφές.
 

Πέστε στις μανάδες και τους πατεράδες να πάψουν να το κάνουν αυτό. Να διηγούνται μιαν άλλη ιστορία. Να λένε ότι τον Σολωμού τον σκότωσαν κυνηγοί κατά λάθος.
 

 

 

Γιατί έβαψες εκείνη τη σημαία στα βουνά; Για να την κοιτάνε καθημερινά και να κλαίνε, να πονούν και να σε μισούν πιο πολύ, έτσι δεν είναι; Κοιτάξτε κουβέντα. Η ελληνοκυπριακή νεολαία ζυμώθηκε με φανατισμό, λέει. Τι περιμένατε δηλαδή; Να σας αγαπά για όλα αυτά που κάνατε;