«Ζω με ραγισμένο σπόνδυλο μετά από μια επικίνδυνη βουτιά στο Κάβο Γκρέκο»

06:59 - 05 Μαρτίου 2018

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΑ

Πολλές φορές, οι άνθρωποι λειτουργούμε απερίσκεπτα προβαίνοντας σε πράξεις που ενίοτε οδηγούν σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Κάτι τέτοιες στιγμές, το μόνο που θέλεις είναι να γυρίσεις πίσω το χρόνο κι ας ξέρεις ότι είναι ανέφικτο… Το μόνο σίγουρο είναι πως τα «λάθη» είναι ανθρώπινα και κάποιες φορές σου δίνουν ένα καλό μάθημα που αξίζει να μοιραστείς, αν πιστεύεις ότι μπορείς να γλιτώσεις κάποιον που είναι έτοιμος να επαναλάβει το ίδιο. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Δώρος Θεοδώρου, αποφάσισε να μοιραστεί τη δική του ιστορία δημόσια, έξι μήνες μετά από μια επικίνδυνη, όπως ο ίδιος τη χαρακτηρίζει, βουτιά στο Κάβο Γκρέκο και τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε. Ο Δώρος Θεοδώρου είναι 32 ετών και ζει στη Λευκωσία. Πριν από αυτό το ατύχημα εργαζόταν ως μεταφορέας σε δική του εταιρεία ενώ παράλληλα δούλευε ως μπάρμαν. Σήμερα προσπαθεί να αναρρώσει πλήρως από ένα σοβαρό χτύπημα στη σπονδυλική του στήλη. Σε συνέντευξή του στον Reporter, ο ίδιος εξηγεί γιατί θεωρεί ότι είναι παράδειγμα προς αποφυγήν τονίζοντας ότι το να καταφέρει να αποτρέψει κάποιον από το να κάνει μια επικίνδυνη βουτιά, διακυνδυνεύοντας τη σωματική του ακεραιότητα για μια εντυπωσιακή φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή ένα βίντεο, θα του έδινε μεγάλη χαρά.

Η επίσκεψη στο Κάβο Γκρέκο

«Η περιπέτεια μου άρχισε στις 4 Σεπτεμβρίου 2017. Εκείνη την περίοδο εργαζόμουν σε ένα εστιατόριο στην Αγία Νάπα για την καλοκαιρινή σεζόν. Ήταν Δευτέρα, είχα το ρεπό μου και ανέλαβα χρέη «ξεναγού» μιας κοπέλας που είχα γνωρίσει δυο μέρες πριν στο χώρο όπου εργαζόμουν, η οποία βρισκόταν στην Κύπρο για τις καλοκαιρινές της διακοπές και ήθελε να γνωρίσει το νησί. Ήμουν ο πρώτος Κύπριος που γνώρισε στη χώρα γι’ αυτό και γω προσφέρθηκα να της δείξω κάποια μέρη που θεωρούσα ξεχωριστά. Ανάμεσα σ’αυτά ήταν και οι θαλασσινές σπηλιές στο Κάβο Γκρέκο, ένα υπέροχο μέρος που θεωρώ ότι αξίζει να δει ένας τουρίστας. Όταν φτάσαμε, μου είπε πως ήθελε να κολυμπήσει και με ρώτησε από πού μπορούμε να κατέβουμε κάτω και γω της εξήγησα πως μπορούμε να πάμε σιγά σιγά από τους βράχους. Βλέποντας όμως άλλους τουρίστες και ντόπιους που επέλεγαν τον πιο σύντομο δρόμο, δηλαδή την εντυπωσιακή αλλά επικίνδυνη βουτιά από ψηλά, μου είπε ότι προτιμά να κατέβουμε και μεις βουτώντας από ψηλα».

Δεν το σκέφτηκα...

«Προσωπικά δεν ήμουν υπέρ αυτής της βουτιάς από ύψος 14 μέτρων περίπου, ούτε το είχα επιχειρήσει ποτέ ξανά. Ποτέ δεν το θεώρησα κάτι σημαντικό. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να ανέβει η αδρεναλίνη σου, δεν είναι ανάγκη να κινδυνέψει η σωματική σου ακεραιότητα. Μάλιστα, στο παρελθόν είχα τσακωθεί με μια κοπέλα που ήθελε να το κάνει, επειδή φοβόμουν μήπως χτυπήσει και τελικά το απέφυγε. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή δεν το σκέφτηκα και πολύ. Έβλεπα ανθρώπους να βουτούν με ενθουσιασμό κάνοντας τα αστεία τους και τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο και όλα φαίνονταν μια χαρά και οι ίδιοι τόσο χαρούμενοι. Έβαλα λοιπόν και γω στην άκρη την υψοφοβία μου και μπήκαμε στη σειρά μαζί με ντόπιους και τουρίστες για να βουτήξουμε».

Πάτησα στην άκρη του βράχου και έπεσα…

«Περιμένοντας εκεί, είδα να βουτούν άνθρωποι με διαφορετικό σωματότυπο και σκεφτόμουν ότι δε χρειάζεται να είναι κανείς γυμνασμένος για να το κάνει. Θυμάμαι πως πρώτη βούτηξε μια κοπέλα, μετά την ακολούθησε η κοπέλα που ήμουν μαζί της και υπήρχαν ακόμη τρεις άντρες. Οι δύο βούτηξαν και μείναμε εγώ και κάποιος άλλος, ο οποίος με ρώτησε ποιος θα βουτήξει πρώτος από τους δυο μας. Μέσα μου σκέφτηκα πως αν πάει κι αυτός και μείνω τελευταίος δε θα βουτήξω ποτέ. Αποφάσισα λοιπόν να πάω πρώτος γιατί με περίμενε και η κοπέλα κάτω και μου φώναζε να πάω… Πάτησα λοιπόν στην άκρη του βράχου και έπεσα…»

Ήταν σαν να μου έμπηγαν μαχαίρι

«Κατά τη διάρκεια της πτώσης έκλεισα τα μάτια μου και μάζεψα λίγο τα πόδια μου χωρίς να το σκεφτώ. Λόγω του ότι ο όγκος του σώματός μου ήταν μικρότερος, γύρισα στον αέρα και έπεσα με μια κλίση προς τα πίσω... Χτύπησα με δύναμη στο νερό αλλά ήταν σαν να μου έμπηγαν μαχαίρι ανάμεσα στα κόκαλα, τόσο πολύ πόνεσα. Η κοπέλα που με περίμενε στη θάλασσα νόμιζε ότι χτύπησα σε κάποιο βράχο επειδή έπεσα πολύ κοντά αλλά το πρόβλημα προκλήθηκε από τον τρόπο που έπεσα στη θάλασσα. Ένιωσα αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά επειδή το σώμα μου ήταν ακόμη ζεστό δεν μπορούσα να αντιληφθώ το μέγεθος του προβλήματος. Ξάπλωσα κάπου και απλώς πονούσα πάρα πολύ. Παρόλα αυτά βρήκα τη δύναμη να σκαρφαλώσω στους βράχους και να βγω έξω χρησιμοποιώντας μόνο τα χέρια μου, χωρίς να βάζω δύναμη κάπου αλλού. Εξάλλου δεν είχα. Έμοιαζε λίγο υπερφυσικό. Αν με έβαζες να το κάνω εκατό φορές χωρίς να έχω χτυπήσει πιστεύω ότι δεν θα τα κατάφερνα».

Δεν μπορούσα να κουνηθώ

«Πριν χρόνια, στο ίδιο σημείο ήμουν παρών σε παρολίγον πνιγμό και είδα από την αρχή τη διάσωση ενός ανθρώπου από την αστυνομία και την πυροσβεστική. Κάποιος όμως έπρεπε να ανέβει για να τηλεφωνήσει οπότε είπα στον εαυτό μου ότι θα βρω μόνος μου τη δύναμη να βγω γιατί κατάλαβα ότι έπρεπε να μεταβώ αμέσως στις πρώτες βοήθειες και δεν ήθελα να τρομάξω ή να πανικοβάλω την κοπέλα που ήταν μαζί μου. Έτσι είμαι και στη ζωή μου, δεν εξωτερικεύω εύκολα τον πόνο μου, προσπαθώ με κάθε τρόπο να τον διαχειριστώ. Ήταν ακόμη ζεστό το τραύμα… Οδήγησα και πήγα την κοπέλα εκεί όπου έμενε και στη συνέχεια κατευθύνθηκα προς το εστιατόριο όπου εργαζόμουν για να ζητήσω από συναδέλφους μου βοήθεια. Όλη αυτή η διαδρομή ευτυχώς ήταν μόλις 5 λεπτά. Μόλις όμως έφτασα εκεί δεν μπορούσα καν να βγω από το αυτοκίνητο. Το τραύμα είχε κρυώσει, ο πόνος άρχισε να γίνεται φρικτός και εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ο σεφ του εστιατορίου ήταν εκείνος που με μετέφερε σε ιδιωτική κλινική».

Αμέσως εγχείρηση

«Στην ιδιωτική κλινική που με μετέφεραν αρχικά διέγνωσαν σπάσιμο σπονδύλου και μου είπαν ότι πρέπει να γίνει εγχείρηση. Από τις ακτινογραφίες στο χειρουργείο, ούτε καν MIR δεν μου είχαν κάνει παρότι ήξερα ότι ήταν σημαντικό, κι ας μην είχα νοσηλευτεί ποτέ στη ζωή μου μέχρι τότε. Ο γιατρός με ρωτούσε αν θα υπογράψω και γω μέσα στον πόνο μου έπρεπε να αποφασίσω αν θα κάνω την εγχείρηση, που ήξερα ότι δεν ήταν καθόλου απλή υπόθεση. Κάπου εκεί λοιπόν κατάλαβα ότι τους ένοιαζε περισσότερο να κερδίσουν χρήματα σε βάρος της υγείας μου και αποφάσισα να φύγω. Με μετέφεραν με ασθενοφόρο στο γενικό νοσοκομείο Παραλιμνίου όπου μου ζήτησαν να κάνω νέες ακτινογραφίες γιατί αυτές που τους είχε στείλει ο προηγούμενος γιατρός δεν ήταν καθαρές… Θα με υπέβαλλε δηλαδή σε εγχείρηση χωρίς να τη χρειαζόμουν αν δεν κατάφερνα να διαχειριστώ τον πόνο μου και συναινούσα αμέσως να με βάλει στο χειρουργείο και να προχωρήσουμε…»

Είσαι ο 5^ος σοβαρά τραυματίας της σεζόν

«Στο νοσοκομείο, με έβαλαν να ξαπλώσω και εκεί συνειδητοποίησα ότι μετά από τόση ταλαιπωρία δεν μπορούσα πλέον να κουνηθώ. Εκεί οι νοσηλευτές μου είπαν ότι είμαι το πέμπτο σοβαρό περιστατικό της σεζόν, μετά από βουτιά στο συγκεκριμένο σημείο, χώρια οι μικροτραυματισμοί. Μου έκαναν MRI και ακτινογραφίες και διαπιστώθηκε ότι είχα ραγίσει τον σπόνδυλό μου. Ήμουν τυχερός διότι αν ήταν λίγο πιο έντονο το χτύπημα, θα μου προκαλούσε σοβαρής μορφής αναπηρία. Το ράγισμα στο συγκεκριμένο σημείο ήταν πολύ επικίνδυνο. Ευτυχώς, μέσα στην ατυχία μου γλίτωσα τα χειρότερα. Έμεινα εκεί για ένα βράδυ και στη συνέχεια ζήτησα να με μεταφέρουν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας γιατί στο Παραλίμνι δεν είχα κανέναν».

Στο κρεβάτι για ένα μήνα

«Στο νοσοκομείο νοσηλεύτηκα για ένα μήνα. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις μέρες. Ήταν οι πιο δύσκολες της ζωής μου. Με σήκωναν, λυποθυμούσα και έμενα στο κρεβάτι για άλλες τρεις μέρες μέχρι να προσπαθήσω να ξανασηκωθώ. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έκλεινα τα μάτια μου και ερχόταν αμέσως στο μυαλό μου η στιγμή της βουτιάς. Με έβλεπα να πατώ στην άκρη του βράχου και να πέφτω. Όταν είσαι στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου 24ώρες τη μέρα, ανήμπορος να σηκωθείς, περνά όλη η ζωή από μπροστά σου. Τρομάζεις στην ιδέα του να σου συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο, ειδικά όταν είσαι ένας άνθρωπος αρτιμελής δεν θα ήταν εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάξεις την καθημερινότητά σου, μη μπορώντας να κάνεις όσα έκανες πριν… Σκέφτεσαι αν άξιζε τελικά εκείνη η βουτιά… Αν άξιζε να ανησυχήσεις και να στεναχωρήσεις τόσους ανθρώπους με την απερισκεψία σου».

Μια στιγμή αππώματος μπορεί να σου στοιχήσει

«Είναι πολύ λεπτή η γραμμή του είμαι καλά και του δεν είμαι. Μόνο λίγα δευτερόλεπτα χωρίζουν αυτές τις δύο καταστάσεις. Εγώ όχι μόνο σκέφτηκα απερίσκεπτα αλλά δεν ήξερα καν ποιος είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να κάνει κάποιος αυτή τη βουτιά από τα 14 μέτρα. Βούτηξα λάθος, εκ των υστέρων έμαθα ότι έπρεπε να ήμουν σε όρθια στάση, κάθετα και με τα χέρια δίπλα από το σώμα μου έτσι ώστε να σπάζει η πίεση του νερού με το πέλμα, ενώ εγώ μάζεψα τα πόδια μου ασυναίσθητα… Άνθρωποι χτύπησαν σοβαρά ή έχασαν τη ζωή τους ή έμειναν ανάπηροι σ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Με όποιον μοιράστηκα την ιστορία μου ήξερε και ένα σχετικό περιστατικό να μου αναφέρει που άκουσε ή είδε. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν τυχερός που μέσα στην ατυχία μου δεν έπαθα κάτι χειρότερο».

Ζω με ένα ραγισμένο σπόνδυλο

Σήμερα είμαι ακόμη στη φάση που περιμένω να δέσει μόνο του το τραύμα, πάντα όμως, όπως μου ανέφεραν οι γιατροί θα είμαι ευάλωτος στα χτυπήματα γι'αυτό πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός. Μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο, κυκλοφορούσα για δύο μήνες με το αναπηρικό αμαξίδιο και αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πολλά… Έκανα τις πιο ουσιαστικές σκέψεις της ζωής μου καθισμένος σ'αυτό το μεταφορικό μέσο. Ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα για μένα. Σήμερα αναρρώνω σιγά σιγά, θα βγάλω και το νάρθηκα σε λίγες μέρες και θα αρχίζω σιγά σιγά φυσιοθεραπείες. Ήμουν τυχερός που ταλαιπωρήθηκα μόνο έξι μήνες».

Θα ξαναπάω στο σημείο

«Εννοείται πως το καλοκαίρι θα ξαναπάω σ’αυτό το υπέροχο σημείο το οποίο αξίζει να δει και να θαυμάσει κανείς. Η αλήθεια είναι πως θα μου φαίνεται εφιαλτικό να βλέπω τόσους ανθρώπους να πηδούν χωρίς να έχουν ιδέα τι μπορεί να πάθουν, ειδικά ένας τουρίστας που έρχεται μεθυσμένος και είναι πολύ πιο εύκολο να χτυπήσει. Δεν φταίει το σημείο όμως για το κακό που πήγα να πάθω αλλά η απερισκεψία μου. Μέσα στο νοσοκομείο γνώρισα έναν άνθρωπο ο οποίος ανήκε σε ομάδα η οποία προσπάθησε να αποτρέψει κόσμο να κάνει αυτές τις βουτιές. Το ίδιο θα προσπαθήσω να κάνω και εγώ. Το Κάβο Γκρέκο είναι μια από τις πιο όμορφες τοποθεσίες στην Κύπρο και σήμα κατατεθέν της Αγίας Νάπας. Οι περισσότεροι τουρίστες το επισκέπτονται. Πολλοί τραυματίστηκαν σοβαρά.
Πιστεύω πως υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς στη χώρα μας, λιγότερο ριψοκίνδυνα».

Προστάτευσε τη ζωή σου

«Ένα απ' τα χειρότερο πράγματα που μπορεί να πάθει κανείς, είναι να βρεθεί σε ένα κρεβάτι, ανήμπορος να αυτοεξυπηρετηθεί από δική του απερισκεψία και όχι για κάποιο άλλο λόγο, και αυτό το κρεβάτι να γίνει ταυτόχρονα το υπνοδωμάτιο του, η τουαλέτα του, η κουζίνα και το μπάνιο του. Το έζησα και έγινα ράκος ψυχολογικά. Προσωπικά θα χαρώ πολύ αν έρθει κάποιος μια μέρα και μου πει πως ήθελε να κάνει αυτή την επικίνδυνη βουτιά στο Κάβο Γκρέκο αλλά διαβάζοντας τη συνέντευξή μου το ξανασκέφτηκε... Σαφώς και ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Εγώ θα σου πω μόνο αυτό που θα ήθελα να πει κάποιος και σε μένα: Προστάτευσε τη ζωή σου πριν να ειναι αργά».

«Ζω με ραγισμένο σπόνδυλο μετά από μια επικίνδυνη βουτιά στο Κάβο Γκρέκο»

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 4ων υπνοδ. στο Δάλι

Κατοικία 3ων υπνοδ. στο Γέρι

Οικιστικό κτίριο στην Αγλαντζιά

Οικιστικό οικόπεδο στον Στρόβολο

Δειτε Επισης