«Ο πατέρας μου ήταν αγνοούμενος κι εγώ του έστελνα γράμματα στην Αγγλία»

Το καλοκαίρι του 1974 τραυμάτισε τη ψυχή χιλιάδων ανθρώπων, ανοίγοντας πληγές που ποτέ δεν έκλεισαν. Η Αιμιλία Μωυσέως ήταν μόλις τριών ετών τότε, μοναχοπαίδι του Δημήτρη Μωυσέως από τα Λύμπια και της Νίκης Κουντούρα από την Αραδίππου. Δεν ήξερε τι σημαίνει πόλεμος, τι σημαίνει να στερείσαι κάποιον που αγαπάς, ούτε για λίγο, ούτε για πολύ…  Με την παιδική της αφέλεια, το μόνο που ήξερε, ήταν πόσο πολύ λαχταρούσε μια κούκλα για να παίζει… Θα της την έφερνε ο πατέρας της από την Αγγλία όπου πήγε για λίγο να δουλέψει… Αυτό τουλάχιστον τη διαβεβαίωνε για χρόνια η μητέρα της. Στην πραγματικότητα ούτε η ίδια ήξερε που βρισκόταν ο άντρας της… Επέλεξε όμως να μη μοιραστεί την αγωνία της με το κοριτσάκι της.  Δεν ήθελε να την πληγώσει.. Κι ας ήξερε πως αυτό ήταν αναπόφευκτο. Εκείνη, μόλις πήγε σχολείο και έμαθε να γράφει άρχισε να στέλνει γράμματα στον πατέρα της…  Έζησε το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών της χρόνων με την ελπίδα να τον ξαναδεί. Μέχρι που η μητέρα της, αποφάσισε να της πει την αλήθεια. «Η κουκλίτσα που ήθελα πάντα», όπως τιτλοφορείται το βιβλίο της Αιμιλίας δεν ήρθε ποτέ. Σε συνέντευξή της στο Reporter, η ίδια περιγράφει τη μέρα που έμαθε για τον πατέρα της ο οποίος παραμένει αγνοούμενος μέχρι σήμερα αλλά και το μεγάλο της όνειρο.
 
 
 Πού είναι ο παπάς σου;

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αραδίππου. Λίγο πριν γιορτάσω τα τρίτα μου γενέθλια, ο πατέρας μου «έφυγε». Θυμάμαι αμυδρά τη μορφή του. Δεν έχω μνήμες εκτός από 2-3 ασπρόμαυρες φωτογραφίες του.  Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου τα παιδιά στο σχολείο με ρωτούσαν συνεχώς: «Πού είναι ο παπάς σου;». Εγώ ανυποψίαστη τους απαντούσα πάντα αυτό το οποίο που μου είχε πει η μητέρα μου… Ότι δηλαδή πήγε στην Αγγλία να δουλέψει και πως όταν επιστρέψει θα μου φέρει μια πολύ όμορφη κουκλίτσα με γαλανά μάτια όπως τα δικά μου την οποία είχα καημό να αποκτήσω. Στα μάτια κάποιων παιδιών έβλεπα τη δυσπιστία. Κάποια γνώριζαν την αλήθεια αλλά μου την έκρυβαν. Εγώ δε μπορούσα να τη φανταστώ. Ήμουν τόσο συνδεδεμένη με τη μητέρα μου που πίστευα ότι αποκλείεται να μου έλεγε ποτέ ψέματα».
 

Η μεγάλη απουσία

«Η απουσία του πατέρα μου από το σπίτι ήταν αισθητή. Έλειπε η πατρική φιγούρα. Ήταν 23 χρονών όταν «έφυγε» και εγώ μόλις τριών. Τον περίμενα κάθε μέρα να γυρίσει από την «Αγγλία». Η μητέρα μου μου μιλούσε με όμορφα λόγια για εκείνον, μου έλεγε ότι της έκανε πλάκες κάποτε και ότι ήταν καλός άνθρωπος. Ονειρευόμουν κάθε μέρα τη στιγμή που θα επέστρεφε στο σπίτι μας και θα με έχωνε στην αγκαλιά του. Του έγραφα γράμματα και πάντα του υπενθύμιζα να μην ξεχάσει να μου φέρει την κούκλα που ήθελα. Όλα τα παιδικά μου χρόνια τα στήριξα σ’αυτή την ελπίδα. Ότι μια μέρα θα άφηνε τις δουλειές του και θα επέστρεφε στην Κύπρο μαζί με την κούκλα μου».
 

Η στιγμή της αλήθειας

«Συχνά ρωτούσα τη μητέρα μου: ‘Μάμα πότε θα έρθει ο παπάς από την Αγγλία; Εμεγάλωσα. Έχει πολλά χρόνια που δουλεύει εκεί συνέχεια. Πόσα γράμματα να του στείλω και να μην μου απαντά; Τι μου κρύβεις; Τι συμβαίνει; ’ Τα πρώτα χρόνια με καθησύχαζε ότι θα γυρίσει σύντομα. Όταν όμως άρχισα να μεγαλώνω και οι ερωτήσεις μου γίνονταν όλο και περισσότερες, μπορούσα πια να διακρίνω την ταραχή της και την τάση της να αποφεύγει να μου απαντήσει ή να αλλάζει συζήτηση. Μέχρι που μια μέρα αποφάσισε να μου αποκαλύψει την αλήθεια που μου έκρυβε. Φοιτούσα στην 5η τάξη του δημοτικού τότε. Γύρισα από το σχολείο και τη βρήκα στο υπνοδωμάτιό της να τακτοποιεί κάποια ρούχα στο ερμάρι της. Ήταν Άνοιξη. Κρατούσα τη σχολική μου τσάντα και άρχισα να της μιλώ για τα μαθήματά μου. Εκείνη γύρισε, με κοίταξε και μου είπε ότι έπρεπε να μάθω την αλήθεια… Μου είπε λοιπόν ότι ο πατέρας μου είναι αγνοούμενος, ότι πήγε στον πόλεμο αλλά δεν επέστρεψε και ότι μου είχε πει ψέματα ότι βρισκόταν για δουλειές στην Αγγλία γιατί δεν ήθελε να με πληγώσει. Μου είπε ότι δεν έχουμε νέα του, ότι χάθηκε στον πόλεμο αλλά θα έχουμε πίστη στο Θεό και μπορεί κάποια στιγμή να επιστρέψει κοντά μας. Τόσο απλά... Χωρίς κάποιο πρόλογο, χωρίς να με προετοιμάσει ψυχολογικά... Ξαφνικά, ο κόσμος μου γκρεμίστηκε. Δεν ήθελα να της ξαναμιλήσω ποτέ».
 

 
Το μεγάλο σοκ

«Απ’ εκείνη τη στιγμή που έμαθα την αλήθεια, ένιωσα πως χάθηκαν τα πάντα. Άρχισα να κλαίω και να τη ρωτώ γιατί τόσα χρόνια μου έλεγε ψέματα και με άφησε να τον περιμένω. Το σοκ ήταν πολύ μεγάλο γιατί δεν με είχε προετοιμάσει. Μου το είπε ωμά. Ένιωσα πως η ζωή μου διαλύθηκε. Ήμουν 5η δημοτικού. Ούτε να το θυμάμαι δεν θέλω. Ήταν σαν να έπεσε ουρανός και να με πλάκωσε, όλα τα παιδικά μου όνειρα γκρεμίστηκαν, μαύρα σύννεφα σκέπασαν την καρδιά μου… Ήταν σαν εφιάλτης. Αυτό που με σκότωσε σαν παιδί ήταν το ψέμα της μητέρας μου. Το ψέμα του πιο σημαντικού ανθρώπου της ζωής μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο άνθρωπος που αγαπούσα όσο τίποτα στον κόσμο με κορόιδευε τόσα χρόνια. Ξέρω πως το έκανε για να με προστατέψει μα το κακό που έκανε στη ψυχή μου ήταν μεγαλύτερο αφού με άφησε να περιμένω άδικα τόσα χρόνια τον πατέρα μου και εκείνη την κούκλα που ποτέ δεν απέκτησα. Ακούγοντάς την μου κόπηκαν τα πόδια και η μιλιά. Με σκυμμένο το κεφάλι, πήγα στο δωμάτιό μου, έκατσα στο γραφείο μου και άρχισα να κλαίω. Μετά άνοιξα το συρτάρι, πήρα κάποια γράμματα που είχα γράψει στον πατέρα μου και άρχισα άλλα να τα πετώ και άλλα να τα σκίζω κλαίγοντας».
 

 
Ακόμα ελπίζω

«Όταν ήμουν μικρότερη τη μορφή του την είχα πιο καθαρή στο μυαλό μου. Πλέον δυστυχώς δεν έχω μνήμες από τον πατέρα μου εκτός από 2-3 ασπρόμαυρες φωτογραφίες και κάποιες διηγήσεις της μητέρας μου. Γεννήθηκε την 1η Μαρτίου το 1951. Με τη μητέρα μου αρραβωνιάστηκαν τον Φεβρουάριο του 1970 και τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκαν. Ο πατέρας μου καταγόταν από τα Λύμπια. Κατατάχθηκε στο στρατό το 1969 και υπηρέτησε στη Μύρτου και τη Γλυκιώτισσα Κερύνειας. Ήταν Έφεδρος. Εγώ γεννήθηκα δύο χρόνια μετά, το 1971. Ήμουν το μοναχοπαίδι του. Χάθηκε στην δεύτερη τουρκική εισβολή στις 14 Αύγουστου 1974, όταν εγώ ήμουν τριών χρονών. Θα έδινα τα πάντα για να είχα περισσότερες μνήμες από τον πατέρα μου.  Θα έδινα τα πάντα για να διέγραφα απ’ τη μνήμη μου τη στιγμή που η μητέρα μου, μου αποκάλυψε την αλήθεια. Την απεχθάνομαι αυτή τη σκηνή. Την έχω συγχωρέσει τη μητέρα μου γιατί ξέρω πόσο πολύ υπέφερε και η ίδια περιμένοντας μια ζωή τον πατέρα μου χωρίς να ξαναφτιάξει τη ζωή της, μα η ψυχή μου τραυματίστηκε ανεπανόρθωτα απ’ εκείνη τη στιγμή. Μέχρι σήμερα ελπίζω ότι θα τον ξαναδώ. Ίσως να ακούγεται πολύ «ρομαντικό» μα ακόμα ελπίζω ότι θα γυρίσει. Γνωρίζω ότι ίσως μια μέρα το τηλέφωνο μπορεί να χτυπήσει και κάποιος από την Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων να μου πει ότι βρέθηκαν σε κάποιο ομαδικό τάφο τα οστά του μα μέχρι τότε απλά ελπίζω… Δεν έχουμε πολλές πληροφορίες για εκείνον. Μόνο ότι χάθηκε στη Μια Μηλιά».
 

«Η κουκλίτσα που πάντα ήθελα»
 
«Σήμερα η Αιμιλία Μωυσέως Αλεξάνδρου ζει στην Αραδίππου, είναι πολύτεκνη μητέρα έξι παιδιών και άνεργη. Τον ελεύθερο της χρόνο γράφει θρησκευτικά ποιήματα και στίχους ενώ παράλληλα φτιάχνει γλυκά και διάφορες άλλες χειροτεχνίες προς πώληση. Πριν από ένα χρόνο κυκλοφόρησε ένα μικρό θεατρικό παραμύθι με τίτλο «η κουκλίτσα που πάντα ήθελα». Αυτό το μικρό βιβλιαράκι είναι εμπνευσμένο από την ίδια της τη ζωή, κομμάτι της ψυχής και της καρδιάς της. «Για μένα αυτό το βιβλίο είναι τα πάντα, είναι η εκπλήρωση των παιδικών μου χρόνων. Είναι η αλήθεια που στερήθηκα. Μέσα από αυτό το βιβλίο βίωσα στιγμές και σκηνές που ποτέ δεν έζησα στην  πραγματικότητα. Γνώρισα τον πατέρα μου, είδα το πρόσωπό του, το χαμόγελό του, τον ένιωσα να με αγκαλιάζει, να με λέει παιδί του. Το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να ανέβει η «κουκλίτσα μου» σε κάποιο παιδικό θέατρο και να μιλήσει στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτό θα μου έδινε πραγματικά πολύ μεγάλη χαρά» εξομολογείται στο τέλος της συνέντευξής της με την ελπίδα η ευχή της να εισακουστεί...
 
 
Oι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποκτήσουν το βιβλίο επικοινωνώντας με την κ. Αιμιλία Αλεξάνδρου στο τηλέφωνο 99347688

Δειτε Επισης

Βλάβη προκάλεσε προβλήματα στην ηλεκτροδότηση στην επαρχία Λάρνακας
Προώθηση σχεδιασμών για συστήματα αποθήκευσης και υδρογόνο ζητά η Επιτροπή Ενέργειας
Ολοκληρώθηκε η σύνταξη Νομοσχεδίου κατοχύρωσης των καλλιτεχνών και τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση
Δ. Στυλιανού: Η πλατφόρμα που βάζει την Κύπρο στον διεθνή κινηματογραφικό χάρτη
Ανυπόστατα παράπονα για ποσότητα υγραερίου σε κυλίνδρους ενώπιον του Συνδέσμου Καταναλωτών
Αυτά είναι τα εξεταστικά κέντρα για τις Παγκύπριες Εξετάσεις κατά επαρχία
Υφ. Έρευνας: Στόχος έως το 2026 η πλήρης κάλυψη σε συνδεσιμότητα πολύ υψηλών ταχυτήτων
ΥΠΕΣ για σχέδιο ΚτίΖΩ-«Δεν θα υπάρξει σοβαρή παρέκκλιση από τα καθορισμένα χρονοδιαγράμματα»
Βιώσιμο ως το 2080 το ΤΚΑ-Πολιτική βούληση Κυβέρνησης για εξορθολογισμό επενδυτικής πολιτικής
Αναβολές με τη σέσουλα στην ΕΦ-Επιείκεια ΥΠΑΜ σε αθλητές, κάλεσμα Ελεγκτικής για επανεξέταση κριτηρίων