Θεώνη Στυλιανού Διάκου: Από τραπεζικός υπάλληλος στην πρώην Λαϊκή, καλλιτέχνης

17:17 - 04 Σεπτεμβρίου 2017

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ένα από τα πράγματα για τα οποία θαύμαζα πάντα τον παππού μου, είναι που ποτέ δεν πετούσε τίποτα. Πολλές φορές μάλιστα, παρά τις αντιρρήσεις της γιαγιάς, έφερνε στο σπίτι πράγματα που κάποιοι άλλοι είχαν πετάξει και τα μορφοποιούσε, δίνοντάς τους ξανά ζωή. Μεγαλώνοντας λοιπόν έμαθα και γω να εκτιμώ τα αντικείμενα αυτά μα κυρίως τους ανθρώπους που έχουν την διάθεση να δημιουργούν ή να μεταποιούν πράγματα δίνοντάς τους ψυχή. Ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι και η Θεώνη (Νίτσα) Στυλιανού Διάκου. Πρόκειται για μια γυναίκα δημιουργική, πολυτάλαντη και εργασιομανή, η οποία αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ως εργαζόμενη στην πρώην Λαϊκή Τράπεζα. Η ίδια μας άνοιξε το σπίτι της στους Αγίους Τριμιθιάς, μας μίλησε για τις χειροποίητες δημιουργίες που φτιάχνει με αγάπη και ενθουσιασμό δίνοντάς τους την δική της προσωπική σφραγίδα αλλά και για το πώς από τραπεζικός υπάλληλος, έγινε μαθήτρια ζωγραφικής.

Πάντα που άρεσε να δημιουργώ

«Πάντα μου άρεσε να δημιουργώ, να ζωγραφίζω, να γράφω ποίηση, να φτιάχνω πράγματα από το μηδέν ή να παίρνω ένα παλιό, φαινομενικά άχρηστο αντικείμενο και να το μεταμορφώνω. Ο χρόνος μου όμως δυστυχώς ήταν περιορισμένος, όντας πολύτεκνη μητέρα και γιαγιά. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου εργάστηκα ως υπάλληλος στην πρώην Λαϊκή Τράπεζα. Πάντα έλεγα πως όταν αφυπηρετήσω από τη Λαϊκή θα ασχοληθώ με τη ζωγραφική και κάποια από τα έργα μου θα τα χαρίζω στους ανθρώπους που αγαπώ. Τελικά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα αφού τη δουλειά μου την έχασα, αποχωρώντας πρόωρα από το πόστο που αγάπησα και υπηρέτησα με πίστη και αφοσίωση τόσα χρόνια. Έτσι, αντί να χαρίζω όλα όσα φτιάχνω, όπως θα ήθελα, αναγκάζομαι να τα πουλώ».

Από τραπεζικός, ζωγράφος

«Αρχικά, ασχολήθηκα με την ετοιμασία διάφορων σπιτικών γλυκών συμμετέχοντας μαζί με μια φίλη σε πανηγύρια και φεστιβάλ. Στην πορεία όμως, αποφάσισα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική που ανέκαθεν αγαπούσα. Γράφτηκα λοιπόν στα επιμορφωτικά παρακολουθώντας μαθήματα ζωγραφικής ενώ παράλληλα ασχολήθηκα και με την τέχνη του ντεκουπάζ, μπαίνοντας σε έναν νέο, δημιουργικό κόσμο γεμάτο χρώματα που άρχισε να αλλάζει και τη διάθεσή μου, η οποία είχε καταρρακωθεί μετά και τις εξελίξεις στην τράπεζα που, επιτρέψτε μου να σας πω πως εκεί έξω υπάρχει μια μεγάλη μερίδα εξαπατημένων υπαλλήλων της πρώην Λαϊκής οι οποίοι όχι μόνο έχασαν τη δουλειά τους αλλά βιώνουν και το bullying άλλων ανθρώπων που έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι έχουν «βολευτεί» ενώ στην πραγματικότητα πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουν πόρους για να ζήσουν, θα λάβουν μειωμένη σύνταξη, ενώ το βαριά κουτσουρεμένο ταμείο προνοίας που έλαβαν δεν ήταν αρκετό ούτε για να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Ένας πολύ μικρός αριθμός υπαλλήλων έχει υψηλά ταμεία προνοίας. Είναι λάθος να μας βάζουν όλους στο ίδιο τσουβάλι. Ο μέσος όρος των τραπεζικών υπαλλήλων δεν αμειβόταν περισσότερο από τον μέσο κυβερνητικό υπάλληλο. Φύγαμε με ένα σωρό οικονομικές απώλειες κι ένα σωρό προβλήματα υγείας οι περισσότεροι».

Οι πρώτες δημιουργίες

«Τις πρώτες μου δημιουργίες, πίνακες και κάποια διακοσμητικά αντικείμενα, τα πρόσφερα ως δώρα σε περιόδους γιορτών ή όταν κάποιος δικός μου άνθρωπος είχε γενέθλια επέλεγα να του χαρίσω κάτι που έφτιαξα μόνη μου παρά να αγοράσω κάτι. Έβλεπα ότι και ο ίδιος το ευχαριστιόταν γιατί είχα αφιερώσει χρόνο προς τιμήν του και χαιρόμουν και εγώ. Κάποια αντικείμενα τα φιλοτέχνησα από το μηδέν. Δεν είναι δύσκολο. Αρκεί να αφιερώσεις χρόνο και όρεξη. Κάποια μου τα χάρισαν φίλοι που σκόπευαν να τα πετάξουν πιστεύοντας πως δεν είχαν πια καμία αξία. Ανάμεσά τους δίσκοι, καρέκλες, παλιά βάζα. Εγώ όμως, αντί για τα σκουπίδια, τους ξαναέδωσα ζωή, χρώμα και μια θέση στον προσωπικό μου χώρο. Δεν μου αρέσει να πετάω πράγματα».

Η πρώτη έκθεση
«Ένας άνθρωπος που έμαθε να δουλεύει από τα 18 του όπως εγώ και μια οικογένεια που έμαθε να στηρίζεται και στο εισόδημα της μητέρας, δεν μπορεί ξαφνικά να μείνει σε απραξία. Έτσι λοιπόν, όταν συγκέντρωσα ένα συγκεκριμένο αριθμό έργων αποφάσισα να τα εκθέσω διοργανώνοντας μια μικρή συνεστίαση στο σπίτι μου. Αν και κάλεσα λίγο κόσμο, είχα θετική ανταπόκριση, γεγονός που μου έδωσε δύναμη και θάρρος να συνεχίσω. Κάνω κάτι που με ευχαριστεί και παράλληλα προσφέρω αν και στην πραγματικότητα τα χρήματα που κερδίζει κανείς απ’ αυτές τις δραστηριότητες δεν είναι πολλά. Αν ήμουν μικρότερη σε ηλικία θα μπορούσα να κάνω πολύ περισσότερα…»

Πηγή έμπνευσης

«Πηγή έμπνευσης για μένα αποτελούν κυρίως οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους. Όλα όσα φτιάχνω επιδιώκω, εκτός από όμορφα να είναι και χρηστικά στην καθημερινότητά μας. Είναι πολύ όμορφο όταν οι άνθρωποι μπορούν να εκτιμήσουν το γεγονός ότι δε θα βρουν κάτι στην αγορά ακριβώς το ίδιο, αφού είναι χειροποίητες οι περισσότερες δημιουργίες μου αλλά και σε τιμή που δεν είναι απαγορευτική για την τσέπη τους αφού πλέον, λόγω και των εξελίξεων που προανέφερα, ξέρω πολύ καλά τη σημαίνει να προσπαθείς να κάνεις οικονομία. Κι αν με ρωτάτε για τη δική μου ευχή, πέρα από το να είμαι καλά για να συνεχίσω να προσφέρω στην οικογένειά μου που με χρειάζεται αλλά και στην κοινωνία, θα ήθελα να αποκατασταθεί αυτή η μεγάλη αδικία σε βάρος των τραπεζικών υπαλλήλων και να μάθει ο κόσμος όλη την αλήθεια για να μπορούμε και εμείς να προχωρήσουμε τη ζωή μας ήρεμοι αλλά και δικαιωμένοι».