Mόρφου: "Αυτό το σπίτι μου ανήκει πλέον. Έχω έγγραφα που το αποδεικνύουν"

Στην κατεχόμενη Μόρφου βρέθηκε η κάμερα του Euronews πραγματοποιώντας ένα ενδιαφέρον οδοιπορικό. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις , φαίνεται πως δεν δυσαρέστησε όλους τους Τουρκοκύπριους. Ένας από αυτούς είναι και ο Ραμαντάν Καντουλού.

«Αυτό το σπίτι μου ανήκει πλέον. Έχω έγγραφα που το αποδεικνύουν. Οι Ελληνοκύπριοι μου λένε, ότι τα έγγραφα δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένα. Δεν είναι δικό μου θέμα αυτό. Μένω εδώ 43 χρόνια, 43 χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή,» μας λέει ο Ραμαντάν.

Την ώρα που κάποιοι Τουρκοκύπριοι θέλουν την επανένωση, οι Κάντουλου διαφωνούν. Εν αντιθέσει με το 2004, όταν το προτεινόμενο Σχέδιο Ανάν, απορρίφθηκε από τους Ελληνοκύπριους με συντριπτική πλειοψηφία 76% και υπερψηφίστηκε από τους Τουρκοκύπριους σε ποσοστό 65%, σήμερα όλο και περισσότεροι Τουρκοκύπριοι δηλώνουν διστακτικοί, όπως ο Αλί.

«Είμαστε Τούρκοι. Είναι Έλληνες. Διαφορετική θρησκεία, διαφορετική γλώσσα, όλα είναι διαφορετικά. Θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα. Ακούσατε ποτέ να δημιουργήθηκε πρόβλημα μετά το 1974; Ότι σκοτωνόμαστε; Όπως συμβαίνει στη Συρία; Όχι! Ο σημαντικότερος λόγος για αυτό είναι η παρουσία του Τουρκικού στρατού,» λέει ο Αλί.

Ο Μιχάλης Γεωργιάδης θεωρεί πως η παρουσία 30.000 ανδρών του τουρκικού στρατού είναι απαράδεκτη. Η οικογένεια του εκδιώχθηκε από τη Μόρφου όταν ήταν 18 ετών.

Ο Μιχάλης διεκδικεί την οικογενειακή του περιουσία του.

Η ανάγκη επιστροφής της Μόρφου στην ελληνοκυπριακή διοίκηση τέθηκε ως βασική προϋπόθεση οριστικής λύσης του Κυπριακού, από την Ελληνοκυπριακή πλευρά.

Από τη στιγμή που άνοιξε η πράσινη γραμμή και επετράπη η διέλευση στην κατεχόμενη Κύπρο, το 2003, ο Μιχάλης επισκέπτεται συχνά την γειτονιά όπου μεγάλωσε. «Εδώ είναι το σημείο όπου βρισκόταν η εκκλησία. Θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι το Πάσχα και την μεγάλη φωτιά που ανάβαμε, την Ανάσταση. Θυμάμαι να γιορτάζουμε όλοι μαζί. Σήμερα έχει γίνει τζαμί. Αυτό με λυπεί και με εξοργίζει.Ανέβηκα επάνω και είδα τον καμπαναριό να είναι πεσμένο κάτω, βρήκα και πολλά έπιπλα κατεστραμμένα.»

Πάμε στη Λεμεσό να συναντήσουμε την Έλενα και τη μητέρα της, είναι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες από την κατεχόμενη Μόρφου. Εδώ, στη Λεμεσό μένουν σε ένα σπίτι που ανήκε σε οικογένεια Τουρκοκυπρίων, πριν το 1974. «Έχω μία φωτογραφία στο facebook που λέει: Μόρφου η πόλη μου!Θέλω το σπίτι μου! Θέλω την πόλη μου! Αυτή είναι μία φωτογραφία από τότε που ήμουν μικρό κορίτσι στην βεράντα του σπιτιού μου. Η μυρωδιά από τις πορτοκαλιές είναι ακόμη έντονη. Έτσι μεγαλώσαμε.»

Η Έλενα κοιτάζει το τζαμί στη Λεμεσό. 
Σε περίπτωση επανένωσης η Έλενα θα μπορούσε να δεχθεί την επιλογή ενός Τουρκοκύπριου προέδρου.Δεν είναι θέμα θρησκείας μας εξηγεί. Οι μελλοντικοί ηγέτες, πρέπει να υπηρετούν το κοινό καλό. «Μία μελλοντική ομοσπονδιακή κυβέρνηση όπως μας λένε θα περιλαμβάνει Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Για εμένα είμαστε όλοι Κύπριοι. Για εμένα δεν είναι σημαντικό εάν ο πρόεδρος ονομάζεται Γιάννης ή Νίκος ή Μουσταφά ή Αχμέντ.»

Η Κίτι είναι ένα χωριό κοντά στη Λάρνακα. Εκεί μένουν η Χατίς και ο Λάρκος. Είναι και οι δύο μουσικοί και δηλώνουν ερωτευμένοι. 
Δεν τους απασχολούν τα σύνορα, η θρησκεία και η γλώσσα. Μιλούν Ελληνικά και Τουρκικά.

Αυτή είναι η Άριον. Θα μεγαλώσει άραγε σε ένα ενωμένο νησί στο οποίο θα κυριαρχεί η αμοιβαία εμπιστοσύνη;

«Είμαστε Κύπριοι, όπως όλη μου η οικογένεια,» λέει συγκινημένη η Χατίς.

Ο Λάρκος προσθέτει: 
«Πρόκειται για μία κουλτούρα με διαφορές. Τουρκοκυπριακές και ελληνοκυπριακές, το φαγητό που τρώμε, τα ρούχα που φοράμε, τα τραγούδια που τραγουδάμε.Πρέπει να συγχωρήσουμε όχι να ξεχάσουμε τι συνέβη. Ας είμαστε ενωμένοι.»

Πηγή: Euronews