Η ιστορία της 27χρονης Σουζάνας- Άφησα τους γονείς μου στην Κερύνεια για να ζήσω στη Λευκωσία"

Η Σουζάνα είναι 27χρονών και η ιστορία της, είναι λίγο διαφορετική από τους άλλους συνομήλικούς της. Έζησε τα πρώτα χρόνια της παιδικής της ηλικίας στον κατεχόμενο Κορμακίτη ενώ στη συνέχεια, παιδί ακόμα, μετέβη μόνιμα στις ελεύθερες περιοχές, χωρίς τους γονείς της, προκειμένου να πάει εδώ σχολείο αφού, όπως εξηγεί, η ζωή ενός εγκλωβισμένου δεν σου δίνει τις ευκαιρίες που μπορείς να έχεις στις ελεύθερες περιοχές.  Σε συνέντευξή της στο Ρεπόρτερ online, η Σουζάνα μιλά γι' αυτή την εμπειρία εκφράζοντας παράλληλα και την ανησυχία της γύρω από τις εξελίξεις στο Κυπριακό. "Εγώ, που ανήκω στην Μαρωνίτικη κοινότητα σίγουρα αγχώνομαι αφού ακόμη δεν γνωρίζουμε σε ποια διοίκηση θα ανήκουμε και τι θα απογίνουμε".

Που γεννήθηκες;
Γεννήθηκα στη Λευκωσία και μεγάλωσα μέχρι την ηλικία των 7 ετών στο κατεχόμενο χωριό Κορμακίτης της επαρχίας Κερύνειας.
 
Πόσα χρόνια ζεις στις ελεύθερες περιοχές;

Στις ελεύθερες περιοχές είμαι τα τελευταία 20 χρόνια, δηλαδή από το 1996 μέχρι σήμερα ζω στη Λευκωσία.
 
Γιατί έφυγες από τα κατεχόμενα;

Ο κύριος λόγος που με ανάγκασε να φύγω από το κατεχόμενο χωριό μου ήταν η ανεπαρκής εκπαίδευση. Αν και τα βιβλία στέλνονταν από το υπουργείο παιδείας δεν υπήρχε ένα σωστό εκπαιδευτικό σύστημα όπως υπήρχε και υπάρχει στα σχολεία των ελεύθερων περιοχών ούτως ώστε να είναι σε θέση να κρατηθεί ένα σχολείο ζωντανό. Έτσι λοιπόν τα πλείστα παιδιά από την ηλικία των 11 ετών μετέβαιναν στην ελεύθερες περιοχές για να φοιτήσουν στην έκτη τάξη Δημοτικού, για να προετοιμαστούν και να φοιτήσουν ακολούθως στο Γυμνάσιο. Όσον αφορά τη δική μου περίπτωση, οι γονείς μου αποφάσισαν να μεταβώ νωρίτερα στις ελεύθερες περιοχές για να αποκτήσω περισσότερα εφόδια – γνώσεις και να προσαρμοζόμουν πιο νωρίς στο εκπαιδευτικό σύστημα, σε αντίθεση με τα αδέρφια μου που ήρθαν πιο μεγάλα σε ηλικία από εμένα και αντιμετώπιζαν πολλά κενά στα μαθήματά τους και πολλές δυσκολίες.

Οι γονείς σου εξακολουθούν να ζουν εκεί; Με τι ασχολούνται;

Ναι, οι γονείς μου εξακολουθούν να ζουν στον Κορμακίτη μέχρι σήμερα. Κύρια τους ασχολία είναι η γεωργοκτηνοτροφία και η μελισσοκομία.
 
Πώς είναι η συμβίωσή τους με τους Τουρκοκύπριους;

Εντός του χωριού δεν διαμένουν Τουρκοκύπριοι (στο παρελθόν ζούσαν μερικές οικογένειες). Η γενικότερη συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους θα μπορούσα να πω ότι είναι αρκετά καλή χωρίς προβλήματα και εντάσεις. Ο κόσμος μπορεί να συνεργαστεί μαζί τους επαγγελματικά ακόμη και να αναπτύξει σχέσεις σε πιο φιλικό επίπεδο.
 
Έχεις φίλους Τουρκοκύπριους;

Εγώ προσωπικά δεν έχω φίλους Τουρκοκύπριους ίσως και επειδή έφυγα από το χωριό σε πολύ μικρή ηλικία αλλά έχω γνωστούς μέσω της οικογένειάς μου.
 
Πόσο συχνά πηγαίνεις στα κατεχόμενα;

Στο χωριό πηγαίνω κάθε εβδομάδα, κυρίως Σαββατοκύριακα και κάποιες φορές και μέσα στη βδομάδα και το επόμενο πρωί μεταβαίνω κατευθείαν στην εργασία μου.
 
Ποιες διαφορές εντοπίζεις στον τρόπο ζωής των ανθρώπων εκεί;

Διαφορές υπάρχουν, πρώτα απ’ όλα στην θρησκεία αφού μιλάμε για ένα μουσουλμανικό θρήσκευμα κάτι που συνεπάγεται ότι έχουν διαφορετικές δημόσιες αργίες ήθη και έθιμα. Επίσης, δεν υπάρχει τόση ανάπτυξη όπως υπάρχει στις ελεύθερες περιοχές είτε κοινωνική, είτε επαγγελματική είτε οικονομική ανάπτυξη. Και αυτό μπορεί να το δει ο κάθε ένας από εμάς που μεταβαίνει στα κατεχόμενα.
 
Πόσο διαφορετική πιστεύεις ότι θα ήταν η ζωή σου αν έμενες με τους γονείς σου στα  κατεχόμενα;

Σίγουρα δεν θα ήταν η ίδια. Το επίπεδο μόρφωσης επίσης δεν θα ήταν το ίδιο. Επαγγελματικά θα είχα καταπιαστεί με άλλου είδους ασχολίες και σίγουρα δεν θα είχα αναπτυχθεί ιδιαίτερα σε κοινωνικό επίπεδο αφού η ζωή ενός εγκλωβισμένου δεν σου δίνει τις ευκαιρίες που μπορείς να έχεις στις ελεύθερες περιοχές. Σίγουρα όμως θα ένιωθα πολύ περισσότερο την οικογενειακή θαλπωρή, το στήριγμα και την στοργή μιας μάνας και ενός πατέρα.
 

Πώς αντιλαμβάνεσαι τη λύση του Κυπριακού;

Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο! Πρέπει να είναι μια λύση που όσο γίνεται να ικανοποιεί και τις δύο κοινότητες.
 
Είναι κάτι που σε αγχώνει;

Ναι, και βέβαια είναι θέμα το οποίο με αγχώνει και με ανησυχεί επίσης. Οι ώρες που διανύουμε είναι πολύ δύσκολες, τα βλέμματα είναι στραμμένα στους δύο ηγέτες των δύο κοινοτήτων. Ο κάθε κύπριος, Ελληνοκύπριος και Τουρκοκύπριος αγχώνεται και πιστεύω ειδικά εμείς, που ανήκουμε στην νέα γενιά που δεν ζήσαμε πριν το 1974 και δεν ξέρουμε πως ήταν τότε τα πράγματα. Εγώ, που ανήκω στην Μαρωνίτικη κοινότητα σίγουρα αγχώνομαι αφού ακόμη δεν γνωρίζουμε σε ποια διοίκηση θα ανήκουμε και τι θα απογίνουμε.
 
Από την εμπειρία σου πιστεύεις ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούν να ζήσουν μαζί αρμονικά;
 
Από την μέχρι σήμερα εμπειρία μου, θεωρώ  ότι ναι μεν είναι δύσκολο αφού υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δύο κοινοτήτων αλλά όχι και ακατόρθωτο όπως ανάφερα και προηγουμένως. Γυρίζοντας πίσω στο  παρελθόν, οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι ζούσαν αρμονικά, υπήρξαν ξανά μαζί σε ένα κράτος. Εάν λοιπόν, υπάρξει και ένα σχέδιο το οποίο θα είναι «ικανοποιητικό» (σίγουρα κάποιους θα ικανοποιήσει και σίγουρα κάποιους όχι) τότε είναι στο χέρι του κάθε ενός από εμάς να αποφασίσει και να κρίνει για το μέλλον του τόπου μας.
Αν υπήρχε λιγότερος φανατισμός στη ζωή μας θα ήταν πιο εύκολο ίσως να αποδεχτούμε καταστάσεις και ανθρώπους. Ποτέ δεν ξεχνάμε αλλά προχωράμε.