«Mας σχολίασαν στη γειτονιά όταν μπορέσαμε να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο»

06:56 - 11 Νοεμβρίου 2019

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Μία από τις χαρακτηριστικές μαρτυρίες της δύσβατης διαδρομής των προσφύγων ακούστηκε από την Αιγύπτια Βιρίνα Γ. σε εκδήλωση που είχε διοργανώσει το γραφείο της Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού.

Η Βιρίνα συνόψισε την παιδική της ηλικία σε πέντε σελίδες ώστε να εξιστορήσει τις δυσκολίες που περνούν οι πρόσφυγες μέχρι να βρουν μια πατρίδα που θα τους αγκαλιάσει, γιατί, όπως είπε η ίδια, «δεν είμαστε ένας αριθμός σε ένα φάκελο αλλά άνθρωποι, δεν είμαστε οι ξένοι που εισβάλλουν αναίτια στην κυπριακή κοινωνία».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Τον σημάδεψε ο θάνατος και ήρθε στην Κύπρο για να γίνει γιατρός

Η Βιρίνα μαζί με τους γονείς και τη μικρή αδερφή της ήρθαν στην Κύπρο το 2002 για ένα καλύτερο μέλλον, για να φύγουν μακριά από τον φόβο και το κροτάλισμα των όπλων.

«Ονομάζομαι Βιρίνα και γεννήθηκα στην Αίγυπτο. Από το 2002 βρίσκομαι στην Κύπρο με την οικογένεια μου και αυτή είναι σε πέντε σελίδες η παιδική μου ηλικία. Δεν ζητώ ούτε τον οίκτο σας ούτε και την παιδικότητα που δεν χάρηκα. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν μπορεί να μου τη δώσει πίσω. Είμαι εδώ, σε αυτή την εκδήλωση, γιατί θέλω να διεκδικήσω τα δικαιώματα των παιδιών που περνούν όσα πέρασα κι εγώ», είπε η Βιρίνα και ταξίδεψε τους ακροατές στο δικό της δύσβατο και βασανιστικό ταξίδι.

«Θυμάμαι την τελευταία μέρα πριν από το ταξίδι στην Κύπρο το 2002. Η τελευταία μέρα, μου είχε πει η μητέρα μου... Η τελευταία μέρα στο σχολείο σκέφτηκα, η τελευταία μέρα που θα έβλεπα τους φίλους, τους συγγενείς, το σπίτι, τη γειτονιά μου. Μετά από χρόνια συνειδητοποίησα ότι αυτή η φράση έχει χαραχθεί βαθιά στην ψυχή μου και καθετί που βιώνω το συνδέω με την τελευταία ημέρα με ένα δικό μου τρόπο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Η τραυματισμένη εφηβεία ενός 17χρονου που είδε τους φίλους του να πεθαίνουν

Ο πατέρας μου δεν δέχτηκε ποτέ την εικόνα που είχαν σχηματίσει για μας. Γι’ αυτόν η αξιοπρέπεια ήταν συνώνυμη με τη ζωή. Έβαλε στην άκρη το πτυχίο και βρήκε μια χειρωνακτική δουλειά. Εργαζόταν πολλές ώρες με στόχο κάποια στιγμή να έχουμε ως οικογένεια τον δικό μας χώρο. Μάζεψε κάποια λεφτά και αγόρασε ένα αυτοκίνητο. ‘Πώς γίνεται αυτός να μπορεί να αγοράζει αυτοκίνητο κι εμείς όχι;’, σχολίασαν κάποιοι στη γειτονιά. Τώρα είχαμε μετατραπεί σε αυτούς που με ύποπτο τρόπο αποκτούσαν κάτι.

Στην πρώτη τάξη η ενθάρρυνση που είχα από το σχολείο με βοήθησε να δημιουργήσω πολύ καλές σχέσεις με τους συμμαθητές μου. Ένιωσα για πρώτη φορά να ανήκω κάπου, να αναγνωρίζω οικεία, φιλικά πρόσωπα. Από το 2007 αρχίζει μια πολύ έντονη περίοδος αναζήτησης βοήθειας. Είμαστε ένας αριθμός σε ένα φάκελο και όχι άνθρωποι, είμαστε οι ξένοι που εισβάλλουν αναίτια στην κυπριακή κοινωνία.

Σε ηλικία 10 χρόνων γράφω την πρώτη μου επιστολή. Όλα εξαρτιόνταν από εμένα, θα καταθέταμε ένσταση. Το 2012 ήρθε επιτέλους η απάντηση σε οκτώ σελίδες. Μαζεύτηκε όλη η οικογένεια γύρω μου. Διάβασα από την αρχή μέχρι το τέλος. Γύρισα στον πατέρα και του είπα ‘δεν μας πιστεύουν ό,τι και να πούμε, δεν θα αλλάξει τίποτα. Αυτό κατάλαβα’.

Καταφεύγουμε στο Ανώτατο Δικαστήριο με τις πιθανότητες εναντίον μας. Διακόπτω συνεχώς τη μελέτη μου για να μιλώ στο τηλέφωνο με δικηγόρους. Δικηγόρους χωρίς εξειδίκευση, χωρίς πείρα σε αυτά, να με ρωτούν διάφορα. Τι ξέρω εγώ από αυτά; Η τελευταία μέρα ευτυχώς πήρε παράταση. Το δικαστήριο τελικά μας δικαίωσε», είπε η Βιρίνα, αναφέροντας προς το τέλος της αφήγησής της πως εάν βρίσκεται σήμερα εδώ δεν είναι γιατί οι διαδικασίες λειτούργησαν για την ίδια, αλλά γιατί το πάλεψαν όσο τίποτα και επειδή απλά έτυχε να είναι η εξαίρεση.

Σημείωσε επίσης ότι «βρίσκομαι ακριβώς σήμερα εδώ για να δείξω μέσα από τα προσωπικά μου βιώματα ότι η εξαίρεση είναι αυτή που κάνει τις ευθύνες όσων αποφασίζουν για τη μοίρα αυτών των ανθρώπων να φαίνονται τεράστιες».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Infographic: Οι μαύρες τρύπες του μεταναστευτικού

Συνεχίζοντας την αφήγησή της, η φοιτήτρια, πλέον, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου μίλησε και για τη ζωή της σε σχολείο της Λεμεσού όπου στο μεταξύ μετακόμισε η οικογένειά της. «Στην πρώτη τάξη η ενθάρρυνση που είχα με βοήθησε να δημιουργήσω πολύ καλές σχέσεις με τους συμμαθητές μου. Ένιωσα για πρώτη φορά να ανήκω κάπου, να αναγνωρίζω οικεία, φιλικά πρόσωπα», σημείωσε αναφέροντας πως είχε εκλεγεί και πρόεδρος της τάξης, κάτι που μέχρι σήμερα θυμάται με περηφάνια.

Αναφέρθηκε και στα μαθήματα ελληνικών τα οποία είχε την ευκαιρία να παρακολουθεί δωρεάν στο σχολείο, ελληνικά τα οποία, όπως εξήγησε, αξιοποίησε από την ηλικία των 9 χρονών για να μεταφράζει στους γονείς της την αλληλογραφία των κρατικών υπηρεσιών.

Για τη Βιρίνα η «τελευταία ημέρα» δεν ήρθε ευτυχώς ποτέ, όμως για πολλά άλλα παιδιά ήταν στην κυριολεξία η τελευταία ημέρα. Η τελευταία ημέρα της ζωής τους όπως εκείνη του 3χρονου Αϊλάν Κουρντί που πνίγηκε στο ναυάγιο-ορόσημο του Σεπτεμβρίου του 2015.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Βόμβα στα χέρια των Αρχών το μεταναστευτικό-To κόστος και οι φόβοι της ΚΥΠ

«Mας σχολίασαν στη γειτονιά όταν μπορέσαμε να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο»

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 4ων υπνοδ. στο Δάλι

Κατοικία 3ων υπνοδ. στο Γέρι

Οικιστικό κτίριο στην Αγλαντζιά

Οικιστικό οικόπεδο στον Στρόβολο

Δειτε Επισης