Και όμως, του συνέβη και αυτό! «Ξέχασα τον γιο μου στο σουπερμάρκετ»

Ο λόγος για τον Σπύρο Παπαδόπουλο ο οποίος φέτος δε θα σαλπάρει με το φουσκωτό του αλλά θα ανέβει στο θεατρικό σανίδι.

Ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για το έργο του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό» στο οποίο θα πρωταγωνιστήσει, ενώ αναφέρθηκε και στη σχέση του με τον γιο του.

Όπως περιέγραψε ο μεγάλος πρωταγωνιστής, πριν από πολλά χρόνια, την εποχή που το βράδυ έπαιζε στο θέατρο και το πρωί δούλευε σε ένα ασφαλιστικό γραφείο για να τα βγάζει πέρα, ξέχασε τσάντα με εισπράξεις 600.000 δραχμών, παραμονή Χριστουγέννων, στο πολύβουο Μινιόν, δοκιμάζοντας μια ρακέτα πινγκ πονγκ. «Η αλήθεια είναι ότι έχω και "καλύτερη" ιστορία να διηγηθώ» λέει. Έχω ξεχάσει τον γιο μου, μωρό, στο σουπερμάρκετ. Υπάρχει κάτι χειρότερο;».

Κύριε Παπαδόπουλε, κανονικά τέτοια εποχή θα σαλπάρατε με το φουσκωτό σας. Τι σας έκανε να μείνετε στην Αθήνα και να ξεκινήσετε πρόβες για το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό»;

«Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να δουλεύω το καλοκαίρι και το φουσκωτό ήταν έτοιμο νια απόπλου. Στη διάρκεια της καραντίνας, όμως, ήμασταν κλεισμένοι με κάτι φίλους στο σπίτι, ανάμεσα τους ήταν και ο Γιάννης Κακλέας. Περάσαμε δύο μήνες κάπως σαν κοινόβιο. "Δεν κάνουμε κάτι; Έτσι, για τη σημαία, δεν ανεβάζουμε το "Περιμένοντας τον Γκοντό;" μας πετάει ο Γιάννης μια ημέρα.

Σας θυμίζω, ήταν η εποχή που δεν κουνιόταν φύλλο, ήμασταν όλοι απογοητευμένοι».Και έπειτα;«Το λέμε στον Θανάση Παπαγεωργίου. Απαντάει "ναι, με τα χίλια", το ίδιο και ο Σερβετάλης, το ίδιο και ο Αυγουστίδης. Αφού δέχθηκαν όλοι, λέω "μάλλον πρέπει να γίνει". Μπήκαμε με τα μπούνια λοιπόν, γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο.

Και διαβάζουμε πολύ. Έχω κατεβάσει ό,τι βιβλίο υπάρχει για τον Μπέκετ. Δεν στοχεύουμε σε κάποιο κέρδος. Μεταξύ μας το κάνουμε, ούτε παραγωγό έχουμε, ούτε τίποτα. Και το πράττουμε με μια ελαφράδα. Πώς όταν δίνεις έναν αγώνα φιλικό που δεν είσαι σφιγμένος και τα πόδια σου είναι πιο χαλαρά, οπότε κάνεις ωραιότερα πράγματα; Ε, ίσως και εμάς αυτό μας βγει σε καλό. Επαναλαμβάνω, ίσως...».

Τι συμβολίζει για εσάς αυτό το εμβληματικό έργο;

Ο Πήτερ Χολ είχε πει στους ηθοποιούς του κατά τη διάρκεια των δοκιμών για την πρώτη παρουσίαση του στην αγγλική σκηνή: «Πραγματικά, δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν πολλά από όσα λέγονται, αλλά αν αρχίσουμε να συζητάμε την κάθε φράση δεν θα κάνουμε ποτέ πρεμιέρα».«Ναι, έτσι είναι. Για αυτό έχει και τόσες αναγνώσεις. Ο Μπέκετ είναι μάστορας. Δεν τον πιάνεις πουθενά. Δεν θα βρεις απαντήσεις, γιατί δεν θέλει να σου δώσει. Μιλάει για τα συστατικά της ζωής, το μάταιο της ανθρώπινης ύπαρξης, για όλα αυτά που θα μείνουν αναπάντητα».

Για εσάς ποιος είναι τελικά ο Γκοντό που μάταια περιμένουν οι δυο άνδρες στη μέση του πουθενά;

«Δεν είναι κανένας. Το πιθανότερο είναι ότι δεν υπάρχει. Ίσως πάλι είναι όλα αυτά που έχουν εφεύρει οι εξουσίες ή η θρησκεία ή κάθε μεταφυσική για να μας χειρίζονται, ενώ εμείς καταφεύγουμε ανακουφιστικά σε αυτές. Αν δεις, στο έργο υπάρχει μια στείρα επανάληψη, στην οποία οι ήρωες καταφεύγουν για να αναβάλουν το τέλος. Κάποια στιγμή ο Εστραγκόν λέει στον Βλαδίμηρο: "Μα, τι τον περιμένουμε; Δεν πάμε να φύγουμε;". Και εκείνος του απαντά: "Οχι, θα μας τιμωρήσει". Χρησιμοποιείται ο φόβος που γίνεται ελπίδα. Για αυτό ανανεώνουν την αναμονή τους για να δουν τι στο καλό είναι αυτό που περιμένουν. Είναι η λύτρωση"; Είναι ο Θεός; Είναι ποιος;».

Κι όμως, έχετε σκεφτεί ότι ο ιστορικός του μέλλοντος πιθανότατα να μελετά το ενημερωτικό σποτ στο οποίο πρωταγωνιστήσατε για την Covid-19 και σημάδεψε τις ημέρες της καραντίνας μας;

«Όχι. Ποτέ. Κάπου διάβασα όμως ότι σε μερικά χρόνια θα ρωτάνε τους μαθητές ποιος είπε το "νίπτω τας χείρας μου" και θα απαντούν "ο Σπύρος Παπαδόπουλος". Ε, γέλασα πολύ».Μιλώντας για την Covid-19, την κυβέρνηση Μητσοτάκη συνολικά πώς την κρίνετε;«Να σου πω την αλήθεια, δεν παρακολουθώ στενά την πολιτική. Δεν βλέπω ειδήσεις. Αλλά έχω μια αίσθηση που σπάνια πέφτει έξω. Οταν ήρθε η ΝΔ στα πράγματα μου φάνηκε ότι είχαν σχέδιο, ότι ήταν οργανωμένοι, δουλεμένοι. Στην πανδημία είναι κοινώς αποδεκτό ότι έκαναν εξαιρετική δουλειά. Δεν κάλεσαν τους ημέτερους. Ακόμα και εμένα που με φώναξαν για το σποτάκι. Θα μπορούσαν να πάρουν κάποιον φίλα προσκείμενο. Δεν το έκαναν, ενώ ξέρουν ότι δεν ανήκω, στον χώρο τους. Τώρα, δεν θέλω να μπω στον άξονα της πολιτικής τους. Δεν ξέρω αν περνάνε αντιεργατικά νομοσχέδια, για παράδειγμα. Μπορεί και να περνάνε. Δεν το γνωρίζω. Εγώ μιλώ για την αίσθηση που έχω».

Με τον νιο σας είστε περισσότερο μπαμπάς ή φίλος;

«Θα έλεγα 51% μπαμπάς και 49% φίλος. Νομίζω ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη πιο πολύ έναν πατέρα παρά έναν φίλο. Είχα κάποτε μια φίλη που ο μπαμπάς της είχε χωρίσει, ήταν νέος, ωραίος. Βγαίνανε, πηγαίνανε για ορειβασία και της έλεγε "πες μου νια τον δικό σου να σου πω κι εγώ για τη δικιά μου". Και τη θυμάμαι να μου λέει: "Ρε συ, φίλους έχω. Πατέρα χρειάζομαι"», είπε στο BΗΜΑgazino.