Η μεγαλύτερη πρόκληση στην καριέρα τού Μουρίνιο

Το ποδόσφαιρο αποτελεί μια διαρκή δοκιμασία για όσους συμμετέχουν σε αυτό. Είτε πρόκειται για παίκτες, προπονητές, προέδρους ή παράγοντες. Άπαντες καλούνται να αποδείξουν πως έχουν μια θέση στο ποδόσφαιρο και στην ομάδα που βρίσκονται.

Τώρα, ήρθε η ώρα των αποδείξεων και για τον Ζοσέ Μουρίνιο. Όχι για την αξία του, η οποία είναι εγνωσμένη. Ασχέτως με το αν συμπαθείς ή όχι τον Πορτογάλο, ξέρεις πως είναι ένας ιδιαίτερα επιτυχημένος προπονητής βάσει τίτλων. Ο «Special one» καλείται να πείσει πως το ποδόσφαιρο δεν τον έχει ξεπεράσει. Μπροστά του έχει μια πρόκληση, η οποία φαντάζει η μεγαλύτερη της καριέρας του. Γιατί; Θα το εξηγήσουμε αμέσως.

Ο Μουρίνιο, λοιπόν, περίμενε καρτερικά να αδειάσει ένας πάγκος ομάδας της Premier League. Βρήκε την ευκαιρία να επιστρέψει στο αγγλικό πρωτάθλημα μέσω της «δύσκολης» Τότεναμ. Ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο κατάφερε να παρουσιάζει κάθε χρόνο μια βελτιωμένη έκδοση των «spurs», που είχε ως αποκορύφωμα την συμμετοχή στον περσινό τελικό του Champions League. Η Τότεναμ είναι μια ομάδα που δεν έχει... συνηθίσει στους τίτλους. Το ίδιο ήταν και η Τσέλσι όταν την ανέλαβε. Και ο ίδιος την μεγάλωσε. Βέβαια, τότε δεν είχε την ίδια πίεση. Δεν είχε προλάβει να «γράψει» τόσες μεγάλες επιτυχίες στην καριέρα του (όπως στη συνέχεια) αλλά είχε καταφέρει μέσω της Πόρτο να πάρει ένα «μπουστάρισμα» και να δείξει για το τι είναι ικανός να κάνει.

Ο Πορτογάλος τεχνικός έχει στα χέρια του μια ομάδα που βάσει τίτλων είναι «μικρότερη» απο αυτόν. Προσέξτε, μην παρερμηνεύσετε τα λόγια μου. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με έναν ολόκληρο σύλλογο. Για τίτλους μιλάω και το γεγονός πως η τροπαιοθήκη του «Special one» είναι πλουσιότερη από των «spurs».

Η Τότεναμ δεν είναι ούτε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ούτε Ίντερ, ούτε Ρεάλ Μαδρίτης. Ούτε έχει το ρόστερ που είχε ο Πορτογάλος στα χέρια του όταν κάθισε στον πάγκο τους. Δεν είναι ούτε η Τσέλσι, που διέθετε τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς και τα πολλά εκατομμύριά του. Ναι, δεν διαφωνώ, η Τότεναμ αρχίζει τα τελευταία χρόνια και αλλάζει την πολιτική της. Δεν είναι τόσο «σφιχτή» οικονομικά και αρχίζει να ξοδεύει. Όχι, βέβαια, πακτωλούς χρημάτων. Δίνει ένα σεβαστό ποσό κάθε φορά για κάποιον ή κάποιους παίκτες. Κάτι που θα δυσκολέψει το έργο του Ζοσέ. Διότι η κάνουλα με τους δύο «μονομάχους» της Πρέμιερ Λιγκ, την Σίτι και την Λίβερπουλ, έχει ανοίξει υπερβολικά και δεν είναι εύκολο να κλείσει χωρίς γενναίες επενδύσεις.

Ένα ακόμη στοιχείο στο οποίο προφανώς πρέπει να βάλει το χεράκι του ο Μουρίνιο είναι και η νοοτροπία του club. Οι «spurs» είναι μια ομάδα που δεν έχει το πνεύμα του νικητή, δείχνει σε πολλούς αγώνες μια αφέλεια και στις μεγάλες βραδιές της τα... χάνει. Ο Πορτογάλος έχει το know how να το αλλάξει αυτό και να δημιουργήσει ένα σύνολο ποδοσφαιριστών που θα παίζουν για το αποτέλεσμα. Μπορεί, όμως, να το πράξει αυτό και ταυτόχρονα να παρουσιάσει η ομάδα του ένα ελκυστικό πρόσωπο στο χορτάρι; Γιατί μπορεί η Τότεναμ τα 5,5 χρόνια με τον Ποτσετίνο να μην σήκωνε ούτε Κύπελλο αλλά αυτό που έβλεπε ο θεατής τον αποζημίωνε.

Ο φίλαθλος της Τότεναμ έχει πλέον απαιτήσεις. Έφυγε ένας προπονητής που έπαιζε ελκυστικό ποδόσφαιρο και ήρθε ένας άλλος για να βάλει την ομάδα στον δρόμο των τίτλων. Ένας προπονητής που έχει να κερδίσει και ένα ακόμη στοίχημα, κόντρα στους «haters» του, οι οποίοι τον θεωρούν παρωχημένο.

Εδώ, ακριβώς, έρχεται στην κουβέντα μας και το μεγάλο ερώτημα. Ο Ζοσέ Μουρίνιο έχει ξεπεραστεί από το ποδόσφαιρο; Ή η περασμένη θητεία του στην Γιουνάιτεντ ήταν απλά μία κακή παρένθεση και ένα αποτέλεσμα ενός κακού συνόλου ποδοσφαιριστών; Διότι το θέαμα που παρουσίασε στους «κόκκινους διαβόλους» ήταν αποκρουστικό. Ίσως να ήταν ένας συνδυασμός γεγονότων, πάντως. Λίγο το ελλειπές ρόστερ που είχε, λίγο και ο εγωισμός του που δεν του επιτρέπει να δεχθεί πως το ποδόσφαιρο έχει προχωρήσει και πρέπει και ο ίδιος να εξελιχθεί μέσα από αυτό, να δημιουργήσαν αυτό το μείγμα.

Πλέον, ο Μουρίνιο έχει μπροστά του μία πολύ μεγάλη πρόκληση. Αναλαμβάνει μία ομάδα με σαφώς μικρότερο πρεστίζ από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Ίντερ, την Ρεάλ Μαδρίτης. Μία ομάδα που η ποδοσφαιρική της λογική τα τελευταία 5,5 χρόνια είναι διαφορετική με την δικιά του. Το συμβόλαιο μακράς διάρκειας που υπέγραψε, όμως, του δίνει τον χρόνο να φτιάξει την «δικιά του» Τότεναμ, η οποία δεν θα έχει ρόλο κομπάρσου αλλά πρωταγωνιστικό ρόλο. Όπως είχε κάνει πριν από 15 χρόνια στην Τσέλσι...

 

Πηγή: sport-fm.gr