Τα παιχνίδια πρέπει να κρίνονται στο γήπεδο, αλλά…

Κάθε φορά που ένα παιχνίδι κρίνεται στη δικαστική αίθουσα, ιδιαιτέρως εάν η ένσταση αφορά αντικανονική συμμετοχή ποδοσφαιριστή σε αυτό  και όχι  επεισόδια, καταγράφεται μια έντονη δραστηριότητα του… κινήματος «Τα Παιχνίδια Πρέπει να Κρίνονται στο Γήπεδο», η οποία είναι και αυξανόμενη λόγω της έξαρσης της χρήσης των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.
 
Θα συμφωνήσω με το μότο του… κινήματος, όμως θα προσθέσω πως τα παιχνίδια πρέπει να κρίνονται στο γήπεδο, αλλά με τη συμμετοχή των αθλητών που έχουν δικαίωμα ν’ αγωνιστούν. Δεν μπορεί να κρίνεται ένα παιχνίδι από αθλητές που τη δεδομένη στιγμή δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής (πχ ήταν τιμωρημένη), δεν ήταν δεόντως εγγεγραμμένοι, δεν είχαν τα απαραίτητα έγγραφα κοκ. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε λόγος να έχουμε κίτρινες και κόκκινες κάρτες, μεταγραφές, μεταγραφική περίοδο και ευρύτερα κανονισμούς: όποιος ήθελε, θα έπαιζε όποτε ήθελε, με όποια ομάδα ήθελε… αρκεί το παιχνίδι να κρίνεται στο γήπεδο.
 
Το παιχνίδι θα γινόταν … οίκος ανοχής, για να χρησιμοποιήσω κομψά τον χαρακτηρισμό που απρεπώς και επιπόλαια έδωσε στο ποδόσφαιρό μας ο πρόεδρος της Δόξας. Αλήθεια ο ίδιος πως αισθάνεται που κινείται καθημερινά εντός του… οίκου;
 
Φυσικά δεν είναι όλες οι αντικανονικές συμμετοχές ίδιες. Για παράδειγμα, η Πάφος έχασε 7 βαθμούς επειδή στην προσπάθεια της να εξυπηρετήσει την ΑΕΚ που έπαιζε στην Ευρώπη το καλοκαίρι του 2018. Όταν ήρθε η ώρα να αγωνιστούν, το 2019 πλέον, πάτησε την μπανανόφλουδα, χρησιμοποιώντας ποδοσφαιριστή που το καλοκαίρι δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής. Dura lex, Sed lex… Εάν όμως αρχίσει η ερμηνεία του νόμου / κανονισμού κατά περίπτωση, δεν θα βγούμε ποτέ από μέσα.
 
Η περίπτωση του Ουζόχο μοιάζει σοβαρότερη, καθότι για την έκδοση του Δελτίου Υγείας χρησιμοποιήθηκαν (εν αγνοία του γιατρού ίσως) αμφιλεγόμενα στοιχεία, κατά την αναφορά του ίδιου γιατρού που υπέγραψε τη δήλωση η οποία έλεγε ότι «φρονώ ότι ο αθλητής είναι σε θέση να προπονείται και για αγωνίζεται κανονικά».
 
Ποντάρει στην αξιοπιστία της διαδικασίας
Με το φτωχό μου μυαλό, καταλαβαίνω ότι από τη στιγμή που ο γιατρός θεωρεί τα στοιχεία που έδωσε  αμφιλεγόμενα και η αμφιβολία δεν προήλθε από κάποιο περιστατικό στην πορεία (όπως πχ στην υπόθεση Γκίε όπου από την έκδοση έως τη λήξη του Δ.Υ. μεσολάβησε πρόβλημα), λογικά κρίθηκε το Δελτίο Υγείας εξ αρχής άκυρο. Φυσικά η Ανόρθωση μπορεί να κερδίσει την έφεση, διότι λέγεται ότι η διαδικασία είναι διάτρητη… Αυτό είναι μια ιστορία που δεν κατέχω τη γνώση για να κρίνω. Θα κρίνει  το Εφετείο και όποιο άλλο δικαστήριο κληθεί να αποφανθεί στην πορεία.
 
Ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός Π.
Το φαινόμενο αγώνων που κρίνονται δικαστικώς δεν είναι φυσικά κυπριακό. Το 2004 ο ΠΑΟΚ έχασε μια πρόκριση στο Champions League λόγω της συμμετοχής (ως αλλαγή) του Λιάσου Λουκά, που ήταν τιμωρημένος από αγώνα της Νέας Σαλαμίνας στο Κύπελλο UEFA έναν χρόνο πριν. Έκρινε ο Λουκά το ματς; Προφανώς όχι. Αλλά ο ΠΑΟΚ έχασε την πρόκριση. ΄
 
Το 2008 ο Ολυμπιακός έχασε στην Καλαμαριά με 1-0. Στο ματς έπαιξε ένας παίκτης ονόματι Βάλνερ, που είχε κάνει τρεις μεταγραφές την ίδια σεζόν. Φυσικά και δεν έκρινε τον αγώνα, τον οποίο οι Πειραιώτες πήραν τα χαρτιά (με τη σφραγίδα μάλιστα του Διεθνούς Αθλητικού Διαιτητικού Δικαστηρίου – CAS το οποίο τους δικαίωσε). Εκείνοι οι τρεις τους έδωσαν και το πρωτάθλημα.
Προκύπτει λοιπόν ότι διεθνώς (με σφραγίδα UEFA και CAS) η αντικανονική συμμετοχή, όσο επουσιώδης και αν είναι, όσο αθώο και αν είναι το λάθος που οδήγησε σε αυτήν, αποβαίνει μοιραία για την ομάδα που την έπραξε, εάν ο αντίπαλος αποφασίσει να την εκμεταλλευτεί.
 
Πόσο μάλλον σε μια υπόθεση (Ουζόχο) όπου πολιτικά δικαστήρια κρίνουν ότι ίσως και να υπάρχουν ποινικά αδικήματα (όχι μόνο παραβάσεις κανόνων παιχνιδιών) και πείθονται από τα στοιχεία της αστυνομίας ώστε να εκδώσουν εντάλματα σύλληψης και διάταγμα κράτησης.
 
Διαβάστε επίσης: