Ποιότητα, αξία, ρέντα (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά…)

Στο τέλος έγινε αυτό που όλοι διαισθάνονταν, εύχονταν ή φοβόντουσαν ότι θα συμβεί. Η Ρεάλ Μαδρίτης υπερασπίστηκε εκ νέου με επιτυχία τα πρωτεία της στην Ευρώπη, έφτασε μετά το back2back στο three-peat και ίσως του χρόνου να φτάσει και στο double score απέναντι στην πιο κοντινή διώκτριά της (Μίλαν με 7 κατακτήσεις).

Παίρνεις τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ σε μια πενταετία, αν δεν έχεις ομαδάρα; Σηκώνεις τρεις κούπες στη σειρά, αν ο προπονητής του είναι «μυρωδιάς» από τακτική; Όποιος απαντά καταφατικά και στα δύο ερωτήματα, διεκδικεί Όσκαρ εμπάθειας και μισαλλοδοξίας. Το υπόλοιπο του παρόντος κειμένου δεν μπορεί να του προσφέρει κάτι ουσιαστικό.

Η Ρεάλ έχει ποιότητα και αξία. Τόσο στο γήπεδο όσο και στον πάγκο. Αλλά απαιτείται κάτι περισσότερο από εθελοτυφλία για να μην αναγνωρίζεις ότι στη διαδρομή αυτών των 30 μηνών υπό τον Ζινεντίν Ζιντάν έχει σταθερό και πάντα αξιόπιστο σύμμαχο τη ρέντα.
Τα τελευταία τέσσερα τέρματά της στη διοργάνωση προήλθαν από τρεις θεωρητικά αδιανόητες γκάφες τερματοφυλάκων (μία του Ούλραϊχ της Μπάγερν και δύο του Κάριους της Λίβερπουλ) και ένα ψαλιδάκι που ο Γκάρεθ Μπέιλ δεν είχε βάλει μέχρι χθες ξανά ούτε θα βάλει ξανά στην καριέρα του. Για να μη σταθούμε στο γεγονός ότι η Ρεάλ πήρε το τρόπαιο χθες με πρωταγωνιστή έναν παίκτη απ’ ευθείας από τη ναφθαλίνη…

Να διευρύνουμε την οπτική γωνία. Καυχώνται οι φίλοι των «μερένγκες» ότι απέκλεισαν διαδοχικά τις πρωταθλήτριες Γαλλίας, Ιταλίας και Γερμανίας. Η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη λέει ότι στον επαναληπτικό του Παρισιού ο Νεϊμάρ απουσίαζε λόγω τραυματισμού, ότι στο «Μπερναμπέου» με τη Γιουβέντους χρειάστηκε το πέναλτι στο 93’ και με την Μπάγερν τον μη καταλογισμό πέναλτι στο χέρι του Μαρσέλο.
Να γυρίσουμε στο 2016/17; Μετά τις δύο νίκες απέναντι στη Νάπολη στη φάση των 16, η Ρεάλ έπαιξε με παίκτη παραπάνω και στα δύο παιχνίδια με την Μπάγερν πετυχαίνοντας και γκολ-οφσάιντ, στα ημιτελικά με την Ατλέτικο λίγο έλειψε να πάθει λαχτάρα στο β’ παιχνίδι, ενώ στον τελικό ο καβγάς Μπονούτσι-Άλβες πριν τη σέντρα έκανε άνω κάτω τη Γιουβέντους.

Δύο χρόνια πίσω, στη φάση των 16 η Ρεάλ προκρίθηκε επί της Ρόμα, διότι ο Σαλάχ έχανε τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλη, στα προημιτελικά λίγο έλειψε να την πατήσει απέναντι στη… Βόλφσμπουργκ(!), στα ημιτελικά σε δύο κάκιστα παιχνίδια προκρίθηκε με ένα γκολ επί της Σίτι και στον τελικό λύγισε στα πέναλτι την Ατλέτικο που είχε και χαμένο πέναλτι με τον Γκριζμάν στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου.
Συμπέρασμα; Ο Ζιντάν και οι παίκτες του έχουν την κλάση και την προσωπικότητα να κάνουν τα περισσότερα στην εντέλεια. Αλλά κι όταν δεν το πράττουν, η ρέντα είναι εκεί και τόσο γενναιόδωρη, ώστε να πέφτουν από την Ακρόπολη κι αντί να σκοτώνονται να βρίσκουν και πορτοφόλι. Όσο με την απόδοσή τους την προκαλούν να είναι τόσο ευγενική απέναντί τους, η κούπα δεν έχει λόγο να πηγαινοέρχεται άσκοπα. Μπορεί κάλλιστα να μείνει μια και καλή στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου».